Όταν είσαι σοβαρός ...
άνθρωπος που σκοπεύεις να παράξεις έργο και ΔΕΝ θέλεις να γίνεις "όμηρος" οποιουδήποτε, πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να κάνεις το βήμα.
Το μεγάλο βήμα για την πολιτική, που πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι η τέχνη του εφικτού.
Ποιος ορίζει όμως το εφικτό και το ανέφικτο άραγε; Ποια τα όρια και τα πλαίσια στα οποία μπορεί ένας πολιτικός να κινηθεί;
Μήπως η πολιτική, πρέπει να ταυτίζεται με τη δημόσια, συνειδητή, υπεύθυνη και ελεύθερη κοινωνική δράση;
Μήπως η πολιτική, θα πρέπει να ασκείται, βάσει άλλων θεσμών πιο δημοκρατικών και αξιοκρατικών, ώστε να καταστεί υπεύθυνη, αξιόπιστη και συνεπής η δράση τους;
Μήπως η ρεαλιστική αισιοδοξία, με βάση ένα όραμα μεγαλύτερο από το εφικτό, μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα;
Η άποψή μου είναι ότι η πολιτική, μπορεί να είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά αυτό ΔΕΝ σημαίνει πώς ΔΕΝ πρέπει να είναι η τέχνη της αλλαγής, της διεκδίκησης και της ηθικά και οραματιστικά κατευθυνόμενης δράσης.
Η δημόσια εικόνα ενός πολιτικού είναι, πλέον, πιο σημαντική από την άσκηση πολιτικής.
Αυτό που παρακολουθούμε καθημερινά, στην τηλεόραση και τα ραδιόφωνα, δεν είναι τίποτα άλλο, από μια κατασκευασμένο μόρφωμα, το οποίο απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα.
Κλείνοντας, εύχομαι να σταματήσουμε επιτέλους να στέλνουμε στη Βουλή ανθρώπους που ΔΕΝ κόλλησαν ποτέ ούτε ένα πραγματικό ένσημο, ας σκεφτούμε πιο ψύχραιμα και ας προσπαθήσουμε να στείλουμε στο Κοινοβούλιο, και στην αυτοδιοίκηση Α΄ και Β΄ βαθμού, τους σεμνούς και καταξιωμένους συμπολίτες μας.
Και μια συμβουλή, για όσους τολμηρούς αποφασίσουν να "μπλέξουν" με την πολιτική, ή τον δημόσιο βίο: "Ας δοθούν κίνητρα, (αλλά και κάποια θεσμική προστασία), διότι η πολιτική είναι ένα "σπορ", για πολύ γερά νεύρα και στομάχια".