Η Ελλάδα διαθέτει ...
εξαιρετικά μυαλά, όμως τα καλύτερα μυαλά φεύγουν.
Φεύγουν, διότι ΔΕΝ αντέχουν το περιβάλλον της μιζέριας και της μετριότητας.
Η κυβέρνηση αντί να ενισχύσει την αριστεία, την εξωστρέφεια και τον ανταγωνισμό, κάνει ότι μπορεί για να επιβάλει τον κανόνα της μετριότητας και της ισοπέδωσης.
Κάποτε πρέπει στη χώρα μας να επενδύσουν σοβαρά στην παιδεία.
Τους τελευταίους μήνες έχουμε μιλήσει πολύ για την αριστεία.
Με τρόπο που, όσο περνάει ο καιρός, με στενοχωρεί και με ανησυχεί όλο και περισσότερο.
Όχι επειδή η αριστεία είναι κακό πράγμα (κάθε άλλο).
Όχι επειδή ΔΕΝ πρέπει να επιβραβεύεται το ταλέντο, η προσπάθεια, η γνώση, η υπέρβαση, το αποτέλεσμα (κάθε άλλο).
Όχι επειδή ΔΕΝ πρέπει να ξεχωρίζουν οι καλοί και να έχουν στόχους όλοι (κάθε άλλο).
Αλλά γιατί νιώθω πως έχουμε περιορίσει την έννοια της λέξης σε ένα πλαίσιο στείρο, ηθικοπλαστικό και απαρχαιωμένο που κανέναν τελικά ΔΕΝ πάει μπροστά: ούτε τα άτομα, ούτε την εκπαίδευση, ούτε τις ομάδες, ούτε τη χώρα.
Αν θέλουμε να επιβραβεύουμε την αριστεία, θα πρέπει να εμπλέξουμε όλους στο "παιχνίδι".
Η επιβράβευση των πολλών ειδών της αριστείας ΔΕΝ θα πρέπει να γίνεται αποκλειστικά από την κορυφή, από έναν, δύο, πέντε ενήλικες που αποφασίζουν... ποιος είπε καλά το μάθημά του και ποιος έμαθε νεράκι την ορθογραφία του.
Η αναγνώριση του καλού και της προσπάθειας όλων πρέπει να γίνεται από όλους.
Κλείνοντας πιστεύω ότι, η επιβράβευση, ΔΕΝ θα πρέπει να είναι μία μοναδική και ύψιστη τιμή που αποδίδεται (και αυτή) στο άτομο που ήδη συγκεντρώνει πολλά από τα πιο "δημοφιλή" για την ελληνική κοινωνία ακαδημαϊκά ταλέντα.