Μέχρι σήμερα ο ...
γνωστότερος τρόπος για να φτάσει κάποιος στο Νησί των Πυροτεχνημάτων ήταν να ναυαγήσει στον Ωκεανό των Παφλασμών και να πιαστεί από μια σανίδα με ρόζους στο σχήμα καρδιάς, τόσους όσοι και οι γλάροι που θα είχε δει την τελευταία μέρα του ταξιδιού. Η σανίδα έπρεπε να προέρχεται ή από κερασιά που στα κλαδιά της είχαν κελαηδήσει αηδόνια την άνοιξη ή από βυσσινιές που είχαν κρυφτεί ροζ σκίουροι το ηλιοβασίλεμα.
Μη γελιόμαστε, ήταν κάπως δύσκολο. Εδώ και λίγο καιρό, όμως, όσοι θέλουν να γνωρίσουν από κοντά τη Λιλή, την παρδαλή καμηλοπάρδαλη, την Καιτούλα, την κοκέτα την κοτούλα, αλλά και τον δαιμόνιο δημοσιογράφο Πίκο Απίκο, μπορούν απλώς να επιβιβαστούν στο «Τρένο που πάει παντού». Φεύγει καθημερινά από τη ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη όπου έχουν στηθεί «Οι μυστικοί κόσμοι του Ευγένιου Τριβιζά», το παραμυθένιο θεματικό πάρκο που έστησαν οι Dream Workers, μια παρέα που έχει βαλθεί να μας ξανακάνει παιδιά.
Πρόκειται για τους Γρηγόρη Αβανίδη, Βίκυ Βουρνιά και Δημήτρη Συμεωνίδη. Οι δύο πρώτοι είναι από τη Δράμα, απ’ όπου και το 2004 πιάνεται το νήμα του παραμυθιού. «Εκείνη την εποχή σε όλη τη χώρα ο δήμαρχος έστηνε μια φάτνη και ένα δέντρο και αυτά ήταν τα Χριστούγεννα», λέει ο κ. Αβανίδης στην «Κ».
Μη γελιόμαστε, ήταν κάπως δύσκολο. Εδώ και λίγο καιρό, όμως, όσοι θέλουν να γνωρίσουν από κοντά τη Λιλή, την παρδαλή καμηλοπάρδαλη, την Καιτούλα, την κοκέτα την κοτούλα, αλλά και τον δαιμόνιο δημοσιογράφο Πίκο Απίκο, μπορούν απλώς να επιβιβαστούν στο «Τρένο που πάει παντού». Φεύγει καθημερινά από τη ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη όπου έχουν στηθεί «Οι μυστικοί κόσμοι του Ευγένιου Τριβιζά», το παραμυθένιο θεματικό πάρκο που έστησαν οι Dream Workers, μια παρέα που έχει βαλθεί να μας ξανακάνει παιδιά.
Πρόκειται για τους Γρηγόρη Αβανίδη, Βίκυ Βουρνιά και Δημήτρη Συμεωνίδη. Οι δύο πρώτοι είναι από τη Δράμα, απ’ όπου και το 2004 πιάνεται το νήμα του παραμυθιού. «Εκείνη την εποχή σε όλη τη χώρα ο δήμαρχος έστηνε μια φάτνη και ένα δέντρο και αυτά ήταν τα Χριστούγεννα», λέει ο κ. Αβανίδης στην «Κ».
Ο ίδιος και η Βίκυ σκέφτηκαν να δράσουν ως εθελοντές. Οταν σχηματοποίησαν την ιδέα, την πρότειναν στον τότε δήμαρχο που δέχθηκε. Κάπως έτσι στήθηκε η πρώτη «Ονειρούπολη», μια χριστουγεννιάτικη πολιτεία που αγαπήθηκε τόσο από τα παιδιά της Δράμας που εξελίχθηκε σε θεσμό για την πόλη.
«Ακόμα τότε, ούτε η Αθήνα είχε κάτι αντίστοιχο. Χρόνο με τον χρόνο, μια πόλη χωρίς τουριστική υποδομή, χωρίς άξονα που να την ενώνει με την Εγνατία, γέμιζε επισκέπτες λόγω της Ονειρούπολης. Ηταν ένα μικρό θαύμα». Ηταν τέτοια η επιτυχία που το 2007 οι πρωτεργάτες προσελήφθησαν ως σύμβουλοι στον δήμο για την υλοποίηση του έργου. Η συνεργασία τελείωσε με την αλλαγή της διοίκησης το 2010.
Είχαν ήδη αποφασίσει να κάνουν το πάθος τους κανονική «δουλειά». Αλλωστε είχαν προτάσεις από όλη τη χώρα. Επέλεξαν τα Τρίκαλα, όπου σχεδίασαν και υλοποίησαν μια ακόμα μεγαλύτερη εγκατάσταση, τον περιβόητο «Μύλο των Ξωτικών». «Είχε την ίδια φιλοσοφία με την Ονειρούπολη, να στοχεύει αποκλειστικά στο χαμόγελο των παιδιών και όχι στην εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων», εξηγεί ο κ. Αβανίδης. Μέσα σε 40 μέρες λειτουργίας, μέτρησε ένα εκατομμύριο επισκέπτες.
«Ηδη όμως είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε και το θέμα των θεματικών πάρκων. Στο εξωτερικό πολλές περιοχές γνωρίζουν ανάπτυξη μέσω της ανάπτυξης τέτοιων πάρκων, που συνδυάζουν την εκπαίδευση με την ψυχαγωγία και προσελκύουν επισκέπτες. Βλέπεις τέτοιες εγκαταστάσεις ακόμα και σε χωριά 2.500 κατοίκων, αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχουν καν στην Αθήνα, πόσο μάλλον στην περιφέρεια».
Είχαν ήδη αποφασίσει να κάνουν το πάθος τους κανονική «δουλειά». Αλλωστε είχαν προτάσεις από όλη τη χώρα. Επέλεξαν τα Τρίκαλα, όπου σχεδίασαν και υλοποίησαν μια ακόμα μεγαλύτερη εγκατάσταση, τον περιβόητο «Μύλο των Ξωτικών». «Είχε την ίδια φιλοσοφία με την Ονειρούπολη, να στοχεύει αποκλειστικά στο χαμόγελο των παιδιών και όχι στην εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων», εξηγεί ο κ. Αβανίδης. Μέσα σε 40 μέρες λειτουργίας, μέτρησε ένα εκατομμύριο επισκέπτες.
«Ηδη όμως είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε και το θέμα των θεματικών πάρκων. Στο εξωτερικό πολλές περιοχές γνωρίζουν ανάπτυξη μέσω της ανάπτυξης τέτοιων πάρκων, που συνδυάζουν την εκπαίδευση με την ψυχαγωγία και προσελκύουν επισκέπτες. Βλέπεις τέτοιες εγκαταστάσεις ακόμα και σε χωριά 2.500 κατοίκων, αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχουν καν στην Αθήνα, πόσο μάλλον στην περιφέρεια».
Το 2014 όμως προσέγγισε την παρέα (πλέον με την επωνυμία «Dream Workers») ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΘ-HELEXPO Κυριάκος Ποζρικίδης, που ήθελε να βρει έναν τρόπο ο χώρος της έκθεσης να «ζωντανεύει» όλο τον χρόνο. Του πρότειναν κάτι που είχαν σκεφτεί πολύ καιρό: το Εργοστάσιο και το Μουσείο Σοκολάτας. Για πρώτη φορά «μπήκε» εισιτήριο, γιατί το πρότζεκτ ήταν θηριώδες. Ομως στέφθηκε και αυτό με επιτυχία. Πήρε δύο παρατάσεις, κάνοντας ρεκόρ επισκεψιμότητας, ενώ την επόμενη χρονιά «κατέβηκε» στην Αθήνα. Την ίδια πορεία θα έχουν του χρόνου και οι Μυστικοί Κόσμοι του Ευγένιου Τριβιζά. Εκτός κι αν έχει καμία αντίρρηση ο Ρούνι-Ρούνι το θαυμάσιο, καλό γουρούνι...