Ανεβαίνοντας προς την ...
Πάρνηθα, υπάρχει ένα άνοιγμα σε μια στροφή του δρόμου όπου μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητό σου στην άκρη και να καθίσεις σε ένα πεζούλι με θέα όλη την Αθήνα.
Όσο αναπνέεις το καθαρό οξυγόνο που φέρνει το αεράκι από το βουνό πίσω σου, το πράσινο της Πεντέλης στα αριστερά και του Υμηττού στα δεξιά είναι το μόνο χρώμα που «σπάει» τη λευκή απεραντοσύνη του Λεκανοπεδίου.
Aυτό το πράσινο που επιβιώνει χάρη στους επαγγελματίες πυροσβέστες αλλά και τους αφανείς ήρωες των αθηναϊκών δασών, τους εθελοντές δασοπυρόσβεσης και πυροπροστασίας. Άνθρωποι που μετά τη δουλειά τους αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους στην προστασία των περιαστικών μας δασών. Οι θεματοφύλακες της Πάρνηθας, του Υμηττού και της Πεντέλης μιλούν στο «Κ».
Ξενυχτώντας για την Πάρνηθα
«Η φωτιά του 2007 στην Πάρνηθα αφύπνισε συνειδήσεις. Ήρθαν πολλοί νέοι εθελοντές», λέει ο Γιώργος Μαυρογεώργος, πρόεδρος του Ε.ΔΑΣ.Α. (Εθελοντές Δασοπυροπροστασίας Αττικής). «Σήμερα ο Ε.ΔΑΣ.Α. μετράει 88 ενεργά μέλη. Κάνουν δασοπροστασία υπό τη μορφή της πρόληψης, με πυροφυλάξεις αλλά και δασοπυρόσβεση.
Οι πυροφυλάξεις γίνονται νύχτα, από τις 9 μ.μ. μέχρι τις 6 π.μ., σε ένα φυλάκιο μέσα στο δάσος από πενταμελή ομάδα, της οποίας ηγείται ένας εκπαιδευμένος υπεύθυνος. Οι υπόλοιποι μπορεί να είναι απλοί εθελοντές που έχουν μια στοιχειώδη φυσική κατάσταση, για να μπορούν να διανύσουν το ορεινό μονοπάτι διάρκειας 30 λεπτών για να φτάσουν στο φυλάκιο», εξηγεί ο κ. Μαυρογεώργος.
Η Εύη Τσατσαρέλη μία με δύο φορές την εβδομάδα τουλάχιστον προσπαθεί να βρίσκεται στη βραδινή βάρδια στο φυλάκιο. Υπεύθυνη προσωπικού σε μια κατασκευαστική εταιρεία και μητέρα δύο παιδιών, παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά της, θεωρεί πως «είναι υποχρέωση όλων να προστατεύουμε αυτόν τον πλούτο.
Είναι πολύ ωραίο να φεύγεις από το γραφείο σου και να βρίσκεσαι σε ένα τόσο όμορφο μέρος», λέει και συμπληρώνει: «Αυτό που λέω σε όλες τις γυναίκες που βρίσκονται στην αντίστοιχη θέση με εμένα είναι ότι είναι ευεργετικό. Πας επάνω και ξεχνάς τα πάντα».
Μαζί με την Εύη και ο Κυριάκος Σπηλιόπουλος, δικηγόρος, εδώ και λίγους μήνες κάνει βραδινές βάρδιες. Πώς καταφέρνει όμως να αντεπεξέρχεται στις εργασιακές του υποχρεώσεις την επομένη το πρωί;
«Είναι πιο εύκολη η εργάσιμη μετά τη βάρδια στο βουνό από το να βγεις και να ξενυχτήσεις μέχρι τις 2 το πρωί σε ένα μπαρ. Το βουνό σε ηρεμεί. Δημιουργούνται βάρδιες και μπορείς να κοιμηθείς λίγο αν είναι ήρεμα τα πράγματα. Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να δώσω σήμα για φωτιά ή καπνό», προσθέτει.
Η Πεντέλη δεν είναι μόνη
Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό λόγο που βρέθηκε στο βουνό. Ο Γιάννης Χαριμαδόπουλος είναι 11 χρόνια εθελοντής. «Ήρθα τυχαία στην ομάδα της Εκάλης ως οδηγός εργαζόμενος του δήμου τότε. Όταν έληξε η σύμβασή μου, συνέχισα ως εθελοντής».
Ο Νικολά Σαββάτης παρακινήθηκε από ένα φίλο του: «Έτυχε και γράφτηκε πρώτα ένας φίλος μου και μετά ήρθα εγώ. Το πρώτο μου συμβάν ήταν πριν από λίγες εβδομάδες στη φωτιά στο Κρυονέρι, αλλά δε φοβήθηκα, στην ομάδα υπήρχε σιγουριά».
Ο Άγγελος Κασίμης ασχολείται με υπολογιστές και είναι κι αυτός ενεργό μέλος στην ομάδα της Εκάλης τους τελευταίους τρεις μήνες. «Όταν κάνεις δουλειά γραφείου και χάνεις τόσες ώρες πάνω στην τεχνολογία, ο εθελοντισμός είναι κάτι που θέλεις για να εξισορροπήσεις τη ζωή σου», υποστηρίζει.
Ο Φοίβος Μπαρτσιώκας είναι πρόεδρος της ομάδας εθελοντών δασοπυροσβεστών-διασωστών Εκάλης. Η συγκεκριμένη ομάδα δεν κάνει πυροφύλαξη. Πρόκειται για ομάδα επέμβασης που, εκτός από δάση, είναι εκπαιδευμένη να επεμβαίνει και σε αστικά συμβάντα.
Ο Φοίβος ήταν καπετάνιος και τώρα έχει μια ιδιωτική επιχείρηση στο χώρο της ναυτιλίας. Αν και άνθρωπος της θάλασσας, δεν παύει να ευαισθητοποιείται χρόνια τώρα για το βουνό, αφού ζει και στον Διόνυσο:
«Εδώ, είμαστε μια κοινότητα, όπως στην Αμερική, με την έννοια ότι προσπαθούμε οι κάτοικοι να μαζεύονται και να κάνουν κάτι για την περιοχή τους. Και θέλουμε να προτρέψουμε και νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον εθελοντισμό», λέει και προσθέτει: «Είναι ένα χόμπι, ένα ιδιαίτερο χόμπι, όμως, με υποχρεώσεις».
Ετοιμοπόλεμοι: Νικολά Σαββάτης, Φοίβος Μπαρτσιώκας, Γιάννης Χαριμαδόπουλος και Άγγελος Κασίμης από την ομάδα Εθελοντών Δασοπυροσβεστών Διασωστών Εκάλης.
Ένας διαφορετικός καφές στον Υμηττό
Ο Θανάσης Εξαρχόπουλος είναι από τα ιδρυτικά μέλη το 1985 της εθελοντικής ομάδας του Δήμου Καισαριανής, μία από τις παλαιότερες στο Λεκανοπέδιο που κάνει και πυροπροστασία και πυρόσβεση.
«Ένας εθελοντής ανεκπαίδευτος είναι τουλάχιστον άχρηστος, αν όχι επικίνδυνος», λέει και προτρέπει όσους ενδιαφέρονται να απευθυνθούν στις ομάδες. Για εκείνον είναι πολύ σημαντικές οι δράσεις που κάνει η ομάδα με ανηλίκους, αφού, όπως λέει, «η ευαισθητοποίηση της νεολαίας είναι απαραίτητη. Τους λέμε ότι με το βουνό έχουμε μια σχέση στην οποία δεν πρέπει μόνο να παίρνεις, κάτι πρέπει και να δώσεις», σχολιάζει.
Στις ομάδες εθελοντών υπάρχουν και αρκετοί άνεργοι. Για τον Ηλία Γεωργιόπουλο το βουνό είναι μια διέξοδος, όπως λέει ο ίδιος: «Δεν μπορείς και να κάθεσαι συνέχεια στο σπίτι. Ο εθελοντισμός είναι δωρεάν και είναι για όλους».
Ο Ηλίας είναι στην ομάδα δασοπροστασίας του Δήμου Καισαριανής εδώ και οχτώ χρόνια και ζει στου Παπάγου. Το ότι ζούσε κάτω από τον Υμηττό ήταν από τα κίνητρα που τον οδήγησαν στον εθελοντισμό. «Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα ότι όντως κάτι πρέπει να γίνει για το δάσος και βλέποντας κάποιες πυρκαγιές που είχαν ξεσπάσει, ευαισθητοποιήθηκα».
Το ίδιο πιστεύει και ο Αντώνης Νομικός, επιμελητής βιβλίων, μεγαλωμένος στον Βύρωνα: «Σε αυτές τις γειτονιές η ποιότητα ζωής μας προέρχεται από αυτό εδώ το δάσος. Είναι ένα κοινωνικό αγαθό και πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτη για να μείνει όπως είναι. Το κράτος μπορεί να έχει την ευθύνη του, αλλά μπορεί να ολιγωρήσει.
Το βουνό όμως είναι το φυσικό μας air-condition. Πρέπει να κάνουμε εμείς κάτι». Αυτό το μίνιμουμ «κάτι» για την ομάδα της Καισαριανής είναι μια τρίωρη βάρδια επιτήρησης την εβδομάδα. «Ουσιαστικά παίρνουμε ένα φίλο μας και πάμε και κάνουμε μια βάρδια επιτήρησης. Και αντί να πιούμε τον καφέ μας μέσα στην πόλη, τον πίνουμε στο βουνό κάνοντας και κάτι χρήσιμο για όλους», καταλήγει ο Αντώνης. ■