Η χώρα δεν έπεσε ...
στα βράχια της κρίσης χωρίς προειδοποίηση. Ο Κώστας Καραμανλής ήξερε ότι έπρεπε να πάρει σοβαρά δημοσιονομικά μέτρα για να αποφύγει τη χρεοκοπία, από την άνοιξη του 2009. Δεν το έκανε γιατί τα κυβερνητικά στελέχη υποστήριζαν ότι θα προκαλούσε την πτώση της κυβέρνησης που είχε ισχνή πλειοψηφία και την ήττα στις ευρωεκλογές.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αρνήθηκε τη συναίνεση που του πρότεινε ο κ. Καραμανλής τον Μάρτιο του 2009 και αποφάσισε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Βιάστηκε και τις κέρδισε, παρότι γνώριζε την κωματώδη κατάσταση της οικονομίας.
Επί έξι μήνες δεν άκουσε τα μηνύματα από μέσα και απέξω, δεν πήρε τα αναγκαία μέτρα και οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο. Το έκανε γιατί το κόμμα και οι υπουργοί δεν ήθελαν να ακούσουν για μέτρα.
Ο Αντώνης Σαμαράς βιάστηκε και εκείνος να έλθει στην εξουσία. Δεν επέτρεψε στην –αναιμική– κυβέρνηση Παπαδήμου να ολοκληρώσει στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις, γιατί ήθελε γρήγορα εκλογές.
Όταν τελικά πήρε την πρωθυπουργία, έκανε –η αλήθεια είναι– ό,τι μπορούσε για να κρατήσει τη χώρα όρθια. Λίγο πριν από τις ευρωεκλογές η κυβέρνηση κατελήφθη όμως από πανικό, οι μεταρρυθμίσεις «πάγωσαν», ο ανασχηματισμός απέβη μοιραίος και η χώρα βρέθηκε στο κενό. Κοινός παρονομαστής;
Η αγωνία για την απώλεια της εξουσίας η οποία βάζει σε δεύτερη μοίρα το συμφέρον του τόπου. Η Ελλάδα θα ήταν πολύ διαφορετική σήμερα αν ο κ. Καραμανλής είχε λάβει τα επώδυνα μέτρα έγκαιρα, αν είχαμε αποφύγει τις εκλογές του 2009 και είχε επιτευχθεί συναίνεση Καραμανλή - Παπανδρέου, αν ο κ. Παπανδρέου είχε λάβει έγκαιρα μέτρα το πρώτο εξάμηνο της θητείας του, αν η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε αφεθεί να κάνει στοιχειώδες μεταρρυθμιστικό έργο και αν η σημερινή κυβέρνηση δεν παρέλυε μετά τον Ιούνιο.
Όλα αυτά δεν τα βλέπει άραγε σήμερα ο νέος βιαστικός διεκδικητής της εξουσίας; Είναι τόσο βέβαιος ότι διαθέτει την εμπειρία, τις συμμαχίες, το σχέδιο και τα στελέχη για να τα βγάλει πέρα σε μία κρισιμότατη φάση;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται πως οι πρόωρες εκλογές θα οδηγήσουν σε μια μεγάλη περιπέτεια και να μην επιλέγει τη συναίνεση αντί για τη βιασύνη; Το μάθημα των τριών προκατόχων του προφανώς δεν έχει γίνει μάθημα. Δυστυχώς για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, δυστυχώς και για τον τόπο.
Η μάχη για την εξουσία, και μόνο για την εξουσία, συνεχίζεται. Θα χρειαστεί να περιμένουμε για ηγέτες που προτάσσουν το δημόσιο συμφέρον και συνεννοούνται όταν το απαιτούν οι ανάγκες της πατρίδας μας.