Με μια κρίσιμη -την κρισιμότερη ίσως...
- καμπή της ελληνικής οικονομίας συμπίπτουν η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική και η αλλαγή του συστήματος χορήγησης των κοινοτικών κονδυλίων.
Η χώρα πασχίζει να ξανασταθεί οικονομικά στα πόδια της και η κρίση και η ανεργία συνετέλεσαν ώστε χιλιάδες νέοι να αναζητήσουν διέξοδο στο πρόβλημα της απασχόλησής τους στις αγροτικές δραστηριότητες. Οι νέοι δεν εγκαταλείπουν πια την ύπαιθρο για να αναζητήσουν την τύχη τους στις πόλεις, αλλά ακολουθούν την αντίθετη διαδρομή.
Εκ των πραγμάτων η γεωργία και η κτηνοτροφία επανακτούν όλο και περισσότερο τον ρόλο που είχαν άλλοτε στη διαμόρφωση της ελληνικής οικονομίας. Τείνουν να εξελιχθούν -και έχουν όλες τις δυνατότητες να το κάνουν- σ' έναν από τους δυναμικότερους βραχίονές της. Κι αυτήν την παράμετρο οι κυβερνώντες θα πρέπει εφεξής να τη συνεκτιμούν στις αποφάσεις που θα λαμβάνουν και στις πολιτικές που θα χαράσσουν. Και προφανώς και κυρίως στον τρόπο με τον οποίο θα κατανέμουν τις επιδοτήσεις και θα ελέγχουν αν εφαρμόζεται σωστά το σύστημα.
Πολλά και απαράδεκτα είναι τα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν κατά το παρελθόν στις διαδικασίες αυτές. Και εξυπακούεται ότι δεν θα πρέπει να επαναληφθούν. Ούτε κομματικές σκοπιμότητες θα πρέπει να παρεμβαίνουν, ούτε ελεγκτικές αδυναμίες θα πρέπει να επιτρέπουν τη συμμετοχή σε μη δικαιούμενους στην κατανομή των κονδυλίων. Αν αυτό καταστεί δυνατό θα έχουμε επιτύχει μια πραγματικά πολύτιμη μεταρρύθμιση στον χώρο της αγροτικής οικονομίας.
Οι νέοι που αναζητούν το μέλλον τους στις παραδοσιακότερες ελληνικές ενασχολήσεις θα πρέπει να διακατέχονται από τη βεβαιότητα ότι τα «παραθυράκια» των παρανομιών έχουν οριστικά κλείσει και ότι το σύστημα δεν λειτουργεί με κομματικά κριτήρια.