Μπορεί να είναι «μόδα», μπορεί να ...
έχει κακοποιηθεί στα χέρια του κάθε άσχετου μάγειρα και νοικοκυράς, μπορεί να είναι σύμβολο νεοπλουτισμού στη γαστρονομία, όπως κάποτε η αστακομακαρονάδα, αλλά ομολογώ –και δεν ντρέπομαι– ότι λατρεύω την τρούφα!
Το άρωμά της λειτουργεί σ’ εμένα σαν τον μαγεμένο αυλό που τον ακολουθούσαν όλα τα ποντίκια και ύστερα τα παιδιά του χωριού στο γνωστό παραμύθι. Ε, πρώτοι πρώτοι στη σειρά θα είμαστε εγώ κι ο γιος μου!
Έτσι λοιπόν καταλαβαίνετε ότι είχαν αρχίσει να τρέχουν τα σάλια μου και μόνο στο άκουσμα της πρότασης του Αλέξανδρου Ιωάννου στο Κατώγι στο Μέτσοβο, να πάμε για κυνήγι τρούφας με σκυλιά στο δάσος!
Σαν έτοιμοι από καιρό, βρεθήκαμε τη συμφωνημένη ώρα κάπου στους Μηλωτάδες, όπου μας περίμενε ο Βασίλης, ο «οδηγός», και οι «κυνηγοί», τα σκυλιά Lagotto Romagnolo. Είναι η ράτσα των τρουφόσκυλων, μικρά ζωηρά και κατσαρομάλλικα, που αγαπούν την τρούφα περισσότερο από εμένα, που ομολογώ ότι δεν θα μπορούσα να τη μυρίσω και να την ξεθάψω σε χρόνο dt και ούτε να την καταβροχθίσω ολόκληρη, όπως θα έκαναν αυτά, αν δεν προλάβαινε ο Βασίλης να τις αρπάξει από το στόμα τους. Παραλίγο να μισήσω τη Λιλή, το πιο ζωηρό!
Να μην τα πολυλογώ, μαζέψαμε μπόλικες τρούφες, συναντήσαμε ένα κοπάδι αγριογούρουνα και κατηφορίσαμε προς το ποτάμι, όπου είναι το αρχηγείο της ομάδας «Άρωμα Τρούφας». Εκεί μας περίμενε η Κατερίνα Νόλα, η ψυχή των πάντων, με ένα τραπέζι στρωμένο με όλα τα καλούδια των τρουφολάγνων.
Σούπα μανιταριών, ριζότο, πατάτες ογκρατέν, αγριογούρουνο, όλα πασπαλισμένα με φρέσκια τρούφα φυσικά. Όπως καταλαβαίνετε, από το Κατώγι ερχόμαστε και είχαμε γεμίσει το πορτμπαγκάζ κρασιά, για να βρούμε ποιο ταιριάζει καλύτερα.
Οι ειδικοί λένε ότι η τρούφα θέλει λευκά παλαιωμένα κρασιά, αλλά εμείς είχαμε μαζί μας μόνο φρέσκα φρουτώδη: Κατώγι Λευκό και Traminer. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε ό,τι κάνουν οι Πιεμοντέζοι στην τρουφοπεριοχή τους.
Τρίβουν τρούφα παντού, σε κρέατα, ψάρια, αυγά, πάστες, ριζότο, τυριά και ανοίγουν τοπικά κόκκινα κρασιά Barolo και Barbaresco για να γεμίσουν τα ποτήρια τους. Ο κανόνας της εντοπιότητας λειτουργεί πάντα.
Έτσι κι εμείς ανοίξαμε τα κόκκινα και καταλήξαμε στο ΙΝΙΜΑ Νεγκόσκα, αφού φλερτάραμε επίμονα και με το Rossiu di Munte Βλάχικο. Η δυσκολία ήρθε όταν η Κατερίνα σερβίρισε λουκουμάδες με τρούφα και μέλι, ένα αριστούργημα που ζητούσε ένα παράξενο orange, όπως αυτό των Ανατολικών ή του Τάτση. Δεν είχαμε προνοήσει όμως, κι έτσι βολευτήκαμε με ένα INIMA Νεγκόσκα ροζέ, του οποίου είμαστε φανατικοί έτσι κι αλλιώς.
Αν βρεθείτε στο Κατώγι, ζητήστε από τον Αλέξανδρο να σας οργανώσει ένα τρουφοκυνήγι! Είναι εμπειρία!