Εδώ και κάποια χρόνια, ο φίλος και ...
συνάδελφος Αχιλλέας Πεκλάρης ζει στο Ισραήλ.
Όταν, λοιπόν, πριν από λίγες ημέρες, μου είπε για τη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου στις 25 Ιουλίου στην Ιερουσαλήμ, αλλά και για τη λατρεία που έχει το κοινό στον σπουδαίο συμπατριώτη μας, τον παρακάλεσα να μου γράψει μια μικρή ανταπόκριση.
Δεν μου χάλασε το χατίρι. Ιδού η θριαμβευτική εμφάνιση του μεγάλου Ελληνα συνθέτη, όπως τη μεταφέρει ο φίλος δημοσιογράφος.
«Το ελληνικό καλοκαίρι, μεταξύ πολλών άλλων, είναι και μια υπαίθρια νυχτερινή συναυλία με φεγγαράδα, με παλιές γλυκιές μελωδίες και στίχους, με εμάς καθισμένους αναπαυτικά μέσα στην αγκαλιά των μεγάλων μας συνθετών και ποιητών.
Αυτό ακριβώς μας έφερε την περασμένη Πέμπτη στην Ιερουσαλήμ ο Σταύρος Ξαρχάκος, με την Ηρώ Σαΐα και τον Γιάννη Κότσιρα – και το έφερε εντελώς αυθεντικά: ήσουν στην πλατεία Σάφρα, αλλά νόμιζες πως είσαι στο κατάμεστο Ηρώδειο, τέλη Ιουλίου.
Με τον Γιάννη Κότσιρα και την Ηρώ Σαΐα επί σκηνής.
Το κοινό της Ιερουσαλήμ τον υποδέχθηκε εξίσου αυθεντικά: sold-out χιλιάδων εισιτηρίων σε μια αχανή πλατεία που από το πρωί είχε στρωθεί με καρέκλες και με εκατοντάδες ορθίους να χειροκροτούν ασταμάτητα και να ζητούν “κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο” σε σπαστά ελληνικά.
Εδώ, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες συναυλίες Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό, ο κόσμος δεν είναι οι ομογενείς που πήγαν να ακούσουν “μουσική από την πατρίδα”. Είναι 100% Ισραηλινοί, που ήρθαν να ακούσουν τη δικιά τους “μούζικα γιεβανίτ” (η ελληνική μουσική στα εβραϊκά), αυτήν που ακούν κάθε μέρα στα σπίτια τους και στις γιορτές τους.
Αυτή που ψάχνουν μετά μανίας σε ταβερνάκια και σε παλιά δισκάδικα της Αθήνας, κάθε χρόνο που έρχονται για διακοπές.
Ισραηλινοί σέρνουν τον χορό με τις μελωδίες του μεγάλου συνθέτη.
Ο Ξαρχάκος, πάντα σαν έφηβος, δεν άφησε κανέναν σε ησυχία, με μια ενέργεια που έρεε ασταμάτητα από το πόντιουμ μέχρι πίσω στα τελευταία καθίσματα, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Πάντρεψε ρεμπέτικα (“Το δίχτυ”, “Της Αμύνης τα παιδιά”), κλασικά διαμάντια (“Μάτια βουρκωμένα”, “Υπομονή”) και ξυλούρειες μελωδίες (“Μια μικροπαντρεμένη”, “Ράβε - ξήλωνε”), τα οποία η Ηρώ Σαΐα και ο Γιάννης Κότσιρας ερμήνευσαν υποδειγματικά, ενώ ο κόσμος γύριζε με άνεση τον χορό από το χασάπικο στο ζεϊμπέκικο και στο χασαποσέρβικο, σαν καλά μαθημένος από καιρό.
O Αχιλλέας Πεκλάρης με την Ηρώ Σαΐα και τον Σταύρο Ξαρχάκο.
Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, όλοι έφυγαν από τη συναυλία με ένα γλυκό, ήρεμο χαμόγελο στα χείλη.
Λίγο αργότερα, στα καμαρίνια, κοντά στον σπουδαίο συνθέτη, επιβεβαιώσαμε και από πού ξεκίνησε αυτό το χαμόγελο – και ποιος το μοίρασε απλόχερα εκείνη τη νύχτα στην πλατεία Σάφρα, σε τόσες χιλιάδες κόσμο».