Του Ηλία Χρυσικού *
Η αγάπη είναι ίσως το ...
ωραιότερο συναίσθημα που νοιώθει ο άνθρωπος.
Η αγάπη είναι περίεργο κράμα. Και οι περισσότεροι ορμώμενοι από εγωισμό και ανασφάλεια, θέλουμε να διέπεται, από δούναι και λαβείν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Η προσωπική μου άποψη είναι, ότι το δούναι και λαβείν, καθορίζει μια επιχειρηματική συμφωνία, ενώ ένας δεσμός αγάπης, δεν μπορεί να έχει αυτό το συστατικό, διότι είναι καταδικασμένος να αποτύχει.
Αγάπη είναι, να δίνουμε δίχως να περιμένουμε κάτι και να μας δίνουν ...δίχως να αναμένουμε ανταλλάγματα.
Χρησιμοποιώντας τη φράση ορόσημο του John F. Kennedy, "Mη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου", γράφω δύο αράδες παραπάνω.
Αυτός που αγαπά, είναι διατεθειμένος να δώσει τα πάντα, το είναι του, για να δει το αντικείμενο του πόθου του καλύτερο και ευτυχισμένο. Η αγάπη όμως δεν έχει να κάνει με τα έμψυχα, αλλά και με τις ιδέες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η αγάπη για την πατρίδα.
Η αγάπη για την πατρίδα είναι κάτι το τόσο μη ορθολογικό που ίσως ν΄ αγγίζει τα όρια της "παράνοιας". Η ιστορία μας δείχνει πως όποτε αυτή η πατρίδα δέχτηκε "έξωθεν απειλή", όρθωσε περήφανα το ανάστημα της, πάλεψε, διεκδίκησε μαχητικά την ελευθερία της.
Μπροστά στον κοινό εχθρό, οι Έλληνες έβαλαν τη σωτηρία της πατρίδας πάνω απ΄ όλα, συσπειρώθηκαν, άφησαν στην άκρη διαφορές, αντιθέσεις και διαφωνίες.
Να αγαπάμε, να είμαστε υπερήφανοι για κάτι που μας συνέβη πραγματικά τυχαία, διότι η μπίλια έκατσε να γεννηθούμε Έλληνες. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν αγαπάμε την Ελλάδα από υποχρέωση, ή γιατί περιμένουμε κάτι από αυτήν. Αν λοιπόν ισχύει το δεύτερο, τότε λυπάμαι, θα απογοητευτείτε...
Η άποψή μου είναι ότι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ελληνικό κράτος υφίσταται από τύχη, (αν δούμε με το τι γίνεται στο εξωτερικό).
Κατ΄αρχήν, δεν έχουμε ούτε τα βασικά. Και η αλήθεια είναι ότι, (λόγω των δανεικών), ζήσαμε για χρόνια πάνω από τις δυνάμεις μας, αφού αποδυναμώσαμε την παραγωγή και την βιομηχανία της χώρας.
Μία δεκαετία όμως τώρα, έχουμε ξεπληρώσει και με το παραπάνω τις "αμαρτίες" μας.
Έχουμε φτύσει αίμα στους φόρους, πολλοί εκ των οποίων ήταν και είναι άδικοι. Έχουμε περιοριστεί σε ρόλο παρατηρητή, ανήμποροι να σκεφτούμε θετικά για το μέλλον.
Επομένως, η αγάπη για την πατρίδα δεν έχει όρια, η πατρίδα όμως... (την τύχη της οποίας διαχειρίζονται συγκεκριμένοι άνθρωποι), πρέπει να προοδεύσει... με λόγια να την φτάσουμε εκεί που της αξίζει.
Ο μεγάλος Ιωάννης Μεταξάς έλεγε: "Να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια μας ως έθνος και ως… πατριώτες"!
Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του πλανήτη, σε έναν τόπο ιερό και ευλογημένο, σε μια χώρα με τεράστια ιστορία, είμαστε η χώρα που έδωσε τα φώτα σε όλον τον πλανήτη, η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία που ανέπτυξε τις επιστήμες την φιλοσοφία.
Όλος ο κόσμος χρωστάει στην Ελλάδα μας, η εξέλιξη του κόσμου δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την Ελλάδα και τους Έλληνες. Εμείς λοιπόν θα δώσουμε φωνή στη συνείδησή μας και θα καταθέσουμε την ομολογία της παρουσίας μας.
Αυτό είναι και εύκολο αλλά και πολύ ουσιαστικό. Όσοι λοιπόν μπορούμε και το θέλουμε, να μη διστάσουμε να το κάνουμε. Η ευλογία του Θεού θα είναι μαζί μας. Να μην αμφιβάλλουμε καθόλου.
Και επειδή η περιοχή μας, ο τόπος μας, έχει μια ξεχωριστή ομορφιά,
και επειδή όποιος/α τον επισκεφθεί, έστω και μια φορά, δεν τον ξεχνά ποτέ, και πολύ περισσότερο όσοι έχουν δεσμούς αίματος με αυτό τον τόπο, ας την προσέξουμε λίγο περισσότερο.
Διότι ένας ωραίος τόπος, (που μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι μας), θέλει της προσοχής μας, της αγάπης μας, που πολλές φορές είναι στο περιθώριο.
*Ο Ηλίας Χρυσικός είναι δ/ντης του ρ/σ Ενημέρωση 92,2 fm N. Πιερίας