Τις πιο σκοτεινές, θολές και ...
αδύναμες πτυχές της κοινωνίας μας, ανέδειξε με τρόπο εκρηκτικά θλιβερό η υπόθεση «Πολάκης κατά Κυμπουρόπουλου».
Ακόμα και οι αντιδράσεις εκείνες που δίνουν την αίσθηση όπως υπάρχουν ακόμα ίχνη υγιών αντανακλαστικών, τέτοιες «πτυχές» όπως οι προαναφερόμενες έρχονται να υπενθυμίσουν.
Εξηγούμαι:
Ορθώς – ορθότατα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έθεσε το θέμα ως μείζονος σημασίας για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, προαναγγέλοντας κατάθεση πρότασης δυσπιστίας προς τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, δείχνοντας –ίσως με καθυστέρηση, δεδομένου ότι δείγματα αήθους συμπεριφοράς υπήρξαν πολλά ως τώρα (και) από το συγκεκριμένο κυβερνητικό στέλεχος- πως άπαντες και κυρίως οι εκπρόσωποι της εξουσίας θα πρέπει να έχουν όρια.
Ορθώς-ορθότατα, αν και με απαράδεκτη χρονική καθυστέρηση κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποδοκίμασαν το τελευταίο κρούσμα χυδαίας συμπεριφοράς του – κατά δήλωση του πρωθυπουργού- Σφακιανού πολιτικού με το «αψύ ύφος». Ορθώς – ορθότατα πολίτες που διαθέτουν πρόσβαση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης εξέφρασαν αυτές τις ημέρες τον αποτροπιασμό τους. Μα, τα υγιή αντανακλαστικά δυστυχώς σταματούν εδώ.
Δεν είναι μόνο ότι στην χυδαιότητα Πολάκη έσπευσε να προσφέρει απόλυτη πολιτική κάλυψη ο πολιτικός με την μεγαλύτερη εξουσία στη χώρα Αλέξης Τσίπρας, ταυτίζοντας εαυτόν και το σύνολο της κυβέρνησης με μία από τις πλέον καταδικαστέες σε πολιτικό, ανθρώπινο και ηθικό επίπεδο συμπεριφορές.
Δεν είναι μόνο ότι βρέθηκαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που δικαιολόγησαν και αυτή την πρακτική του αναπληρωτή υπουργού, στέλνοντας μήνυμα ότι όσα κατά τ’ άλλα λέγονται από τους ίδιους περί του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» ακούγονται πλέον ως τραγική ειρωνεία.
Είναι –κυρίως!- ότι ούτε οι έως τώρα πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις δεν συνοδεύτηκαν από το απολύτως αναγκαίο δεύτερο και ουσιαστικό βήμα.
Α. Ο Πρόεδρος της ΝΔ Κυρ. Μητσοτάκης θα έπρεπε σε συνέχεια της κίνησής του να καλέσει σε έκτακτη σύσκεψη αρμόδια γαλάζια στελέχη, βουλευτές και συνεργάτες του και να δώσει εντολή να ξαναγραφεί άμεσα το «Σχέδιο για την αναγέννηση της χώρας» που εκπονήθηκε από το πρόσφατο συνέδριο της ΝΔ, ειδικά ως προς τα ζητήματα των ατόμων με αναπηρία.
Να αντικατασταθούν με λεπτομερή μέτρα και προτάσεις τα λίγα και αόριστα που υπάρχουν υπό τον μεσότιτλο «Στήριξη των ατόμων με αναπηρία με μια πολιτική ίσων ευκαιριών» στην 37η σελίδα του εν λόγω Σχεδίου. Οι μόλις «44» λέξεις που υπάρχουν στο σχετικό κεφάλαιο, τώρα και υπό το πρίσμα του ζητήματος Πολάκη, φαίνονται και είναι πολύ «λίγες».
Β. Οι όσοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασαν δημοσίως την διαφωνία τους με τη στάση του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, θα έπρεπε ταυτόχρονα να ζητήσουν από τον Π.Πολάκη να παραιτηθεί.
Θα έπρεπε, όσον αφορά το κυβερνών κόμμα, να υπάρξουν επίσης φωνές που να αποδοκιμάζουν εκείνους εντός και πέριξ του Μαξίμου που «είδαν» στην περίπτωση Πολάκη απλώς πρόκληση «επικοινωνιακής βλάβης» στην κυβέρνηση λίγο πριν από τις εκλογές.
Γ. Θα όφειλαν η Επιτροπή Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καθώς και η Επιτροπή Δεοντολογίας, να ανοίξουν στο μέτρο των αρμοδιοτήτων τους το θέμα, δεδομένου ότι υπάρχει εκ μέρους του αναπληρωτή υπουργού προφανής παραβίαση ακόμα και του Κώδικα Δεοντολογίας: «Οι βουλευτές οφείλουν να συμβάλλουν στην αποτροπή εκδηλώσεων μίσους κατά προσώπων λόγω της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής τους, των θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεών τους, του φύλου τους, της ηλικίας τους, της αναπηρίας τους ή του σεξουαλικού προσανατολισμού τους» (Αρθρο 2§ε).
Η στοχοποίηση του Στ. Κυμπουρόπουλου ειδικά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μετά το αρχικό σε βάρος του σχόλιο του Π.Πολάκη, εμπεριέχει χαρακτηριστικά εκδήλωσης μίσους.
Δ. Θα έπρεπε και στην πραγματική ζωή να γινόταν αισθητή η «αντίδραση» των πολιτών, όπως αυτή εκδηλώθηκε στο Διαδίκτυο με τη μορφή «υπεράσπισης» του Στ. Κιμπουρόπουλου.
Ο πραγματικός και ειλικρινής σεβασμός στους συνανθρώπους μας που έχουν κάποια μορφή αναπηρίας δεν εκφράζεται μόνο με κάποια σχόλια στο Facebook ή στο Twitter. Χρειάζεται η αντίδραση στο διαδίκτυο, είναι ωστόσο αναγκαία η δράση και στην καθημερινή ζωή.
Από την πιο μικρή πράξη, έως την πιο μαζική κινητοποίηση. Από το να μην παρκάρουμε σε ράμπες ή θέσεις αναπήρων, από το να μην κλείνουμε τα πεζοδρόμια με μηχανάκια και τραπεζοκαθίσματα – μια ματιά τριγύρω καταδεικνύει πως παρά τον «θόρυβο» τίποτε δεν έχει αλλάξει...-, έως το να διαδηλώσουμε ή και να κάνουμε επιλογές (εμείς τους ψηφίζουμε, καθρέφτης μας είναι) μπροστά στην κάλπη με ένα εκ των βασικών κριτηρίων-αιτημάτων μας να είναι ο τερματισμός του αίσχους της ελληνικής πραγματικότητας: το να γίνουν επιτέλους προσβάσιμα δημόσια κτίρια, συγκοινωνίες, σχολεία, πανεπιστήμια, χώροι θρησκευτικής λατρείας, πάρκα, σε ανθρώπους με αναπηρίες.