Το πως και γιατί φτάσαμε στο ...
σημείο να χάνουμε τα πάντα και παρ' όλα αυτά να μην κουνιόμαστε από την θέση μας είναι ένα μεγάλο ερώτημα.
Ίσως η ιστορία του βατράχου, να δείχνει με τον καλύτερο τρόπο, τι συμβαίνει σήμερα.
Ίσως να αποδεικνύει πώς όταν μια αλλαγή γίνεται σιγά - σιγά, τότε δύσκολα την αντιλαμβάνεται κάποιος και μάλιστα όταν η αλλαγή πραγματοποιείται χωρίς να αντιδράσει και να επαναστατήσει κανένας.
Βάλτε στην θέση του βατράχου, την ίδια την κοινωνίας μας.
Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από είκοσι, τριάντα ή σαράντα χρόνια θα μας έκαναν να επαναστατήσουμε, να ξεχυθούμε στους δρόμους και να φωνάξουμε, τώρα πια έγιναν συνήθεια και περνάνε απαρατήρητες από την πλειονότητα του κόσμου.
Στο όνομα της διακυβέρνησης της χώρας, γίνονται συνεχώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας και της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου.
Όλα αυτά βέβαια με τέτοιο ρυθμό, ώστε να μην γίνουν αντιληπτά, αλλά ασταμάτητα με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που στο μεταξύ έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση να αντιδρούν.
Έτσι ο κόσμος αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής όπως ακριβώς και το βατραχάκι προσαρμοζόταν στη θερμοκρασία του νερού μέχρι που πέθανε.
Μήπως απλά δεν έχουμε καταλάβει τι μας έχουν κάνει και προσπαθούμε ακόμα να προσαρμοστούμε;
Άραγε προλαβαίνουμε - δεν προλαβαίνουμε να πηδήξουμε έξω από την κατσαρόλα;
Μήπως ήρθε η ώρα ως Έλληνες να δείξουμε το διαμέτρημα της δύναμής μας, να κάνουμε γνωστά τα όριά μας;
Μήπως ήρθε η ώρα όλοι μαζί να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας ;
Μήπως όσο παραμένουμε αδρανείς, καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας;
Προσωπικά πιστεύω ότι, αν ΔΕΝ ξυπνήσουμε τελειώσαμε... και ίσως να ΜΗΝ υπάρχει συνέχεια!