Γράφω για να ...
αποκρούσω τη θλίψη, με όλα τα θλιβερά που συμβαίνουν γύρω μας.
Δυστυχώς οι λέξεις έχασαν πια το νόημά τους. Η Ελλάδα έχει μπει σε μια περίοδο παράλυσης καθώς οι σημερινοί πολιτικοί υποθηκεύουν τη χώρα.
Η κυβέρνηση με την "τυχοδιωκτική" πολιτική τους, αφήνουν την οικονομία να σέρνεται και δυστυχώς δεν μπορούν να αντιστρέψουν το κλίμα.
Οδεύουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε οικονομική αποσταθεροποίηση και πολιτικής αστάθεια.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, ο αγώνας γίνεται συνώνυμο της αγωνίας, γι αυτό θα πρέπει να σκεφτούμε την κοινωνική μας ευθύνη και μάλιστα ο καθένας από το πόστο του.
Έχω γράψει αρκετές φορές ότι χρειαζόμαστε συναίνεση. Πώς όμως μπορεί να επιτευχθεί συνεννόηση, αφού οι πρακτικές της καταστροφής δεν άλλαξαν;
Είναι και εκείνη η υποκρισία. Να καταδικάζουμε αλλά να μην κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε, επειδή βολεύει τους περισσότερους κομματικά.
Τελικά ποιος δεν έχει δίκαιο σ’ αυτό τον τόπο;
Όταν όμως θεωρεί ότι με το ζόρι το "δίκιο του" πρέπει να γίνει θηλιά, για να μετατραπεί και σε δίκαιο της κοινωνίας, τότε αρχίζει η αποκαθήλωση μας.
Γι’ αυτό γράφω. Επειδή η ασημαντότητα του μηδενός γυροφέρνει σαν σβούρα πάνω από τα κεφάλια μας.
Προκρίνει τα άτομα και καταρρακώνει τα πρόσωπα. Νομίζει κανείς ότι σε λίγο τίποτε άλλο δεν απομένει παρά να μας συν θλίψουν οι μυλόπετρες της κατάρρευσης.
Τελικά, μήπως η μόνη λύση για τη χώρα είναι να πάει το ταχύτερο σε εκλογές ώστε να μπορεί η επόμενη κυβέρνηση να εργαστεί απρόσκοπτα.
Η χώρα βρίσκεται σε ένα σημείο όπου μπροστά βρίσκεται γκρεμός και πίσω ρέμα και χρειάζεται ένα γερό σεισμό που θα ταρακουνήσει συθέμελα τον καθένα μας.
Οι πολιτικοί μας πρέπει να πάρουν αποφάσεις εδώ και τώρα και προσωπικά πιστεύω ότι άλλος χρόνος δεν υπάρχει…
Δυστυχώς χάνεται η συνοχή της κοινωνίας μας και διερωτώμαι αν πράγματι κατανοούμε ως λαός τι μας συμβαίνει...