Λευτέρης Πετρούνιας: Μου αρέσει να παίρνω την αγάπη του κόσμου


Η κοινή καταγωγή με τον ...

Λευτέρη Πετρούνια με ώθησε να επιλέξω ως τόπο συνάντησης ένα μανιάτικο εστιατόριο. Και η επιλογή αποδείχθηκε σωστή. 
Οταν ο χρυσός Ολυμπιονίκης μπήκε στον χώρο (αφού υπέγραψε αυτόγραφα και φωτογραφήθηκε με πελάτες και προσωπικό) και είδε μια τοιχογραφία με παλαιούς μανιάτικους πύργους, οι πρώτες του λέξεις ήταν: «Ετσι είναι και ο δικός μου πύργος στην Κοίτα. Είναι μισογκρεμισμένος και θέλω να τον αναπαλαιώσω. Πρόκειται για ένα σπίτι με ιστορία. Αλλοι άνθρωποι αγοράζουν... ιστορία».
Τον Λευτέρη Πετρούνια τον γνωρίζω από τότε που ήταν ένα ταλέντο της ενόργανης. Υστερα από σκληρή δουλειά με τον έμπειρο προπονητή Δημήτρη Ράφτη ήρθαν οι διακρίσεις και, στη συνέχεια, οι δεκάδες συνεντεύξεις. 
Η επαφή, όμως, του πρωταθλητή με μία εικόνα από τον τόπο καταγωγής του αείμνηστου πατέρα του, έφεραν στην επιφάνεια έναν άγνωστο Λευτέρη: «Οταν ήμουν παιδί, μαζί με τους γονείς μου, τον αδελφό μου και την αδελφή μου πηγαίναμε για διακοπές στη Μάνη. Ολη τη χρονιά περίμενα πότε θα έρθει αυτή η ώρα. Αρχικά είχαμε τροχοσκηνή και μετά πήραμε τροχόσπιτο. 
Οι γονείς μου έκαναν προσπάθειες για να χωρέσουν στο αυτοκίνητο τα στρώματα, τα ρούχα κ.λπ. Για εμάς το ταξίδι ξεκινούσε με παιχνίδι. Επειδή ο πύργος μας δεν είναι κατοικήσιμος πηγαίναμε σε ένα τεράστιο κάμπινγκ, στο Βαθύ. Εκανα παρέα με τουρίστες. Παίζαμε βελάκια, πιγκ πογκ, μπιλιάρδο, κάναμε βόλτες με ποδήλατα, χτυπάγαμε... Αξέχαστες στιγμές. Ολα αυτά μέχρι το 2001 που μπήκα στο κλιμάκιο της εθνικής. Οι διακοπές από έναν μήνα έγιναν πέντε ημέρες, οπότε δεν μας έφταναν για να πάμε στη Μάνη».
Το κουβάρι των αναμνήσεων ξετυλίγεται και ο πρωταθλητής θυμάται τα πρώτα χρόνια στον χώρο της ενόργανης και η διήγησή του επιβεβαιώνει ότι καμιά επιτυχία δεν έρχεται χωρίς κόπο: «Κάναμε προπόνηση με τον κ. Κοσμίδη. Δύσκολα χρόνια. Τα προπονητήρια ήταν στο Ολυμπιακό Στάδιο και πήγαινα αθλητικό σχολείο στο Μαρούσι.
Για να φτάσεις από τη Ν. Σμύρνη στο Μαρούσι ήταν... ταξίδι. Η μητέρα μου ξυπνούσε στις 05.30 για να μου ετοιμάσει φαγητό σε τάπερ. Με ξυπνούσε στις 05.45, για να φύγουμε στις 06.10, ώστε να φτάσουμε εκεί στις 07.30. Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου η μητέρα είχε πάντα κουβέρτες, ώστε να κοιμηθώ μέχρι το Μαρούσι. 
Το μάθημα στο σχολείο ήταν οκτάωρο. Τελειώναμε στις 14.30 και με λεωφορείο πηγαίναμε στο ΟΑΚΑ για προπόνηση. Στις 19.30 ερχόταν η μητέρα μου και επιστρέφαμε στη Νέα Σμύρνη. Στο σπίτι έπρεπε να διαβάσω... Κάποιες φορές με έπαιρνε ο ύπνος στο τραπέζι. Τότε η μητέρα μου με τύλιγε με μία κουβέρτα και καθόμασταν να διαβάσουμε στο μπαλκόνι, ώστε, λόγω του κρύου, να μην κοιμηθώ.
Οι γονείς μου ήταν εκτελωνιστές. Δούλευαν πολλές ώρες, αλλά βρίσκονταν πάντα δίπλα μου. Δεν τα έκαναν αυτά γιατί περίμεναν να γίνω πρωταθλητής. Ηθελαν να με βλέπουν χαρούμενο και η γυμναστική με έκανε ευτυχισμένο».
Οι τέσσερις στόχοι
Ο Λευτέρης Πετρούνιας υπήρξε πρωταθλητής και στις μικρές κατηγορίες. Εκτός, όμως, από τη γυμναστική τον ευχαριστούσε να ασχολείται και με τα κοινά στο σχολείο. «Ημουν για δύο χρονιές πρόεδρος. Είχα τέσσερις στόχους: να κάνω τις καλύτερες χοροεσπερίδες που είχαν γίνει ποτέ, να τους πάω στο καλύτερο πρόγραμμα νυχτερινού μαγαζιού που είχαν πάει ποτέ, φυσικά το κλασικό αστείο: η τυρόπιτα να είναι τρίγωνη και όχι στρογγυλή και να αλλάξω τις αίθουσες του σχολείου μου. Πήγαινα στο Ομήρειο Νέας Σμύρνης, το οποίο είχε χίλιους μαθητές. Υπήρχαν τμήματα που παρακολουθούσαν μαθήματα σε λυόμενα... 
Εκανα τρεις καταλήψεις γι’ αυτό. Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε με τους υπεύθυνους του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων. Δεν ξέρω εάν η προσπάθειά μου έπιασε τόπο, αλλά ύστερα από έξι μήνες άρχισαν εργασίες για να φτιάξουν καινούργιες αίθουσες».
Πρώτος στην ενόργανη, πρόεδρος με... λαϊκό έρεισμα στο σχολείο και καλός μαθητής. «Μου άρεσαν τα αρχαία ελληνικά, τα κείμενα, η γεωγραφία, η έκθεση κ.λπ. Στα μαθηματικά παρόλο που είμαι αριθμομνήμων δεν τα κατάφερνα καλά. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρός γυρνούσα ανάποδα την τράπουλα και μπορούσα να βρω ποιο φύλλο θα είναι τελευταίο. 
Μέχρι το λύκειο ήμουν μαθητής του 17. Οταν εξαιτίας ενός θέματος αναγκάστηκα να σταματήσω τη γυμναστική, τα πάντα άλλαξαν. Βρέθηκα εκτός πορείας... Μηχανές, τσιγάρα, βόλτες, παρκούρ. Στην πλατεία της Ν. Σμύρνης κάθε μέρα “παίζαμε” ξύλο με τα παιδιά από τον Ν. Κόσμο. Δύσκολες εποχές. Από το 2002 έως το 2004 η πλατεία δεν ήταν για βόλτες».
Η πολιτική δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, στο μέλλον...
Το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες έδωσε στον Λευτέρη Πετρούνια δόξα και δημοσιότητα. Υστερα από αυτό κέρδισε τον θαυμασμό και την εκτίμηση όλων των Ελλήνων.
«Πριν από λίγες εβδομάδες ήμουν σε ένα περίπτερο και μου λέει ένας κύριος να μη φύγω γιατί με θέλει. Πήγε στο αυτοκίνητο και μου έφερε 60 αυγά. 
Μου είπε ότι είναι φρέσκα και αντέχουν στο ψυγείο. Το 99% των ανθρώπων που μου μιλάει δεν θέλει να επωφεληθεί. Το κάνει με την καρδιά του. Μου αρέσει να παίρνω την αγάπη του κόσμου. Νιώθω παιδί του λαού και ότι αντιπροσωπεύω τον μέσο Ελληνα που θέλει μια καλή στιγμή για να πιαστεί. Νομίζω ότι και ο κόσμος έτσι με βλέπει», τονίζει.
Δεν τον θαυμάζει, όμως, μόνο ο λαός, αλλά και αυτοί που κρατούν την τύχη του στα χέρια τους. «Εγινε μια μικρή παρεξήγηση και με στενοχώρησε. Κάποιοι είπαν ότι έκανα επίθεση στον πρωθυπουργό, κάτι που δεν ισχύει. 
Πήγε να γίνει ένα παιχνίδι πάνω στην πλάτη μου. Η πολιτική δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή», λέει και η ερώτηση έρχεται αυθόρμητα: Στο μέλλον; «Εάν δω ότι θα μπορούσα να προσφέρω κάτι στον αθλητισμό θα το σκεφτόμουν. Κάποιοι είπαν ότι ο Πετρούνιας δεν ξέρει τι γίνεται... Εγώ δεν ξέρω; Το έχω βιώσει στην οικογένεια και στον κλάδο μου. Θέλω, όμως, να κρατήσω απόσταση από το πολιτικό παιχνίδι. Δεχόμαστε τα συγχαρητήρια από όποιο κόμμα και να προέρχονται. 
Για εμάς δεν έχουν χρώμα. Πάντα περιμένουμε στήριξη, γιατί ο αθλητισμός μας τη χρειάζεται. Ολα τα προβλήματα μεταφέρονται στους αθλητές. Ο Χατζηευσταθίου, π.χ., κάνει πρωινή - απογευματινή προπόνηση και μετά πηγαίνει σε γυμναστήρια για να επιβιώσει. Μέχρι τις 11 τη νύχτα τρέχει. Αυτά πρέπει να προβάλλουμε. 
Επειδή εγώ έχω επιτυχίες δεν σημαίνει ότι όλα πηγαίνουν καλά. Ο αθλητισμός αποτελεί την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Συγκριτικά με άλλα, το κόστος για να στηρίξεις τον αθλητισμό και να φτιάξεις την εικόνα της χώρας είναι μικρό. Οσο και να τα λέμε, αναρωτιέμαι, εάν θα αλλάξουν ποτέ... Από το 2008 και μετά μόνο κόβουν. Εχουν περάσει τόσα κόμματα και κανένα δεν έκανε κάτι για τους αθλητές».
Η ενασχόληση του Λευτέρη με τα κοινά στο σχολείο, μάλλον, δεν ήταν τυχαία. Ακόμα και τώρα το... μικρόβιο παραμένει. «Εκανα, σε κάποιον, μια πρόταση και ελπίζω να εισακουστεί. Εάν η πολιτεία θέλει να βοηθήσει τους αθλητές, να το κάνει στον τομέα που γνωρίζουν. Από το 2011 έχω κερδίσει το δικαίωμα να διοριστώ στο Δημόσιο, αλλά δεν θα κάνω χρήση. Δεν θέλω να πάω σε ένα γραφείο και να παίζω στο κομπιούτερ. Οι παλαιοί αθλητές πρέπει να τοποθετούνται σε θέσεις που μπορούν να βοηθήσουν τον αθλητισμό και την κοινωνία, γενικότερα».
Οι προκλητικές δηλώσεις του Κόρτνεϊ Τούλοχ μου δίνουν νέο κίνητρο
Ενα άστοχο σχόλιο ανθρώπου του αθλητισμού ήταν η αιτία για να φύγει από την ενόργανη γυμναστική ο Λευτέρης Πετρούνιας, την εποχή που βρισκόταν στην εφηβεία. Ο μετέπειτα πρωταθλητής είχε, άθελά του, ακούσει μια συζήτηση ότι αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα στα χέρια και δεν έκανε για πρωταθλητισμό. 
Τότε κρέμασε τα κορμάκια και βρήκε «καταφύγιο» στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, στις συγκρούσεις με τα παιδιά του Νέου Κόσμου και, ευτυχώς, στο παρκούρ. Το άθλημα που... δεν γνωρίζει εμπόδια τον κράτησε σε καλή μυϊκή κατάσταση μέχρι το 2007 που, χάρη σε παρέμβαση του πατέρα του, επέστρεψε στο προπονητήριο. 
«Ηταν σαν να μην είχε σταματήσει λεπτό. Διαθέτει έναν εκπληκτικό σωματότυπο», είχε πει στην «Κ» ο πρώτος του προπονητής Πολ Τριανταφύλλου. Και ο Λευτέρης γεννήθηκε γι’ αυτό το άθλημα. Την ημέρα που ήρθε στη ζωή, η νοσοκόμα είπε στη μητέρα του ότι γέννησε ένα γυμνασμένο παιδί, έναν μικρό αθλητή.
Ο 17χρονος, το 2007, είχε κανονίσει να πάει με το σχολείο του εκδρομή στη Βαρκελώνη. Εκείνες τις ημέρες, όμως, διεξαγόταν το Ευρωπαϊκό στη Λωζάννη και οι συμμαθητές του έφυγαν χωρίς τον πρόεδρό τους. «Στη Λωζάννη μπήκα στον τελικό των κρίκων, αλλά ήρθα έβδομος. Γι’ αυτό έμεινα στον χώρο. Επειδή πείσμωσα».
Αυτό το πείσμα, όμως, τον έφερε ανάμεσα στους καλύτερους του κόσμου. Πρώτος του προπονητής στην Εθνική ήταν ο Καλίν Ζαρό και όταν ο Ρουμάνος έφυγε, άρχισε να προπονείται με τον Δημήτρη Ράφτη. Οι επόμενες μεγάλες διοργανώσεις δεν κύλησαν όπως τις ονειρευόταν. Στα παγκόσμια κύπελλα οι κριτές αναγνώριζαν το ταλέντο του, αλλά στα παγκόσμια και στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα έβλεπε άλλους επάνω στο βάθρο των νικητών. Μοναδική εξαίρεση το Ευρωπαϊκό του Βερολίνου (2011) όπου ήρθε τρίτος. Το... μανιάτικο πείσμα βγήκε και πάλι στην επιφάνεια. «Δεν πάει άλλο! Θα φτιάξουμε με τον Ράφτη ένα πρόγραμμα που δεν θα μπορεί κανένας να με αδικήσει» είχε εξομολογηθεί τότε στην «Κ». Και το έκαναν πράξη.
«Σκεφτήκαμε με τον προπονητή μου ότι αφού δεν κερδίζουμε, να αντιγράψουμε το πρόγραμμα του αθλητή που κερδίζει και να το κάνουμε καλύτερο. Τότε έκανα έναν ανάποδο σταυρό και, μάλιστα, η άσκηση είχε το όνομά μου. Αγαπούσα τα δυναμικά στοιχεία στο πρόγραμμα. Μου λέει όμως ο Ράφτης: “Μεγάλε το πρόγραμμα που κερδίζει είναι του Βραζιλιάνου και αυτό θα κάνουμε. 
Ξεχνάς τα δυναμικά στοιχεία”. Δημιουργήσαμε ένα πρόγραμμα με βάση αυτό του Ζανέτι. Αγωνίζομαι με αυτό στο Παγκόσμιο της Νανίγκ (σ.σ. 2014, Κίνα) και μπήκα ως τρίτος στον τελικό, με τον Βραζιλιάνο τέταρτο. Εκανα, όμως, μια κακή έξοδο και ήρθα έκτος. Αλλάξαμε την έξοδο και το 2015, στο ευρωπαϊκό του Μονπελιέ, κέρδισα το χρυσό... για πλάκα».
Από τη Γαλλία άρχισε να γράφεται η... χρυσή ιστορία του Λευτέρη Πετρούνια. Χρυσά σε παγκόσμια κύπελλα, χρυσά σε γκραν πρι, χρυσό και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Κότμπους. Το 2016 πήρε την πρωτιά και πάλι στο Ευρωπαϊκό και τον Αύγουστο στο Ρίο έκανε πραγματικότητα το μεγαλύτερο όνειρο κάθε αθλητή: έγινε χρυσός ολυμπιονίκης. «Μετά το ολυμπιακό μετάλλιο υπάρχει σεβασμός από τους αντιπάλους. Είναι αλλιώς να είσαι ολυμπιονίκης. Σε χαιρετάνε και σου δίνουν προτεραιότητα για να κάνεις προπόνηση σε κάποιο όργανο».
Τον Απρίλιο του 2017 ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέκτησε το τρίτο συνεχόμενο χρυσό σε Ευρωπαϊκό. Εκεί είχε μια... περιπέτεια: «Δεκαπέντε λεπτά πριν αγωνιστώ στον τελικό ανακαλύπτω ότι χάθηκε ο επίδεσμός μου, ο οποίος δεν είναι ο απλός φαρμακευτικός, αλλά μία πατέντα. Κάθε φορά τον διπλώνω, τον βάζω σε λουράκια και μετά σε σακουλάκια. 
Οταν είδαμε ότι δεν υπήρχε, έχασα το χρώμα μου και την αυτοσυγκέντρωσή μου. Φτιάξαμε δύο καινούργιους με τον προπονητή μου μέσα σε πέντε λεπτά, με αποτέλεσμα να κάνω ελάχιστο ζέσταμα και φοβόμουν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα ότι κάτι θα πήγαινε στραβά». Δολιοφθορά; «Δεν θέλω να φανώ κακός. Μπορεί μία στο 1.000.000 να ήταν δικό μου λάθος». 
Ο νέος ολυμπιακός κύκλος έχει αρχίσει και ο Λευτέρης Πετρούνιας μαζί με τον προπονητή του Δημήτρη Ράφτη, ο οποίος όπως μας λέει ο πρωταθλητής τον... ζορίζει στην προπόνηση, αλλά και τον προσέχει, ετοιμάζουν το πρόγραμμα που θα τον ανεβάσει και στο βάθρο του Τόκιο. «Εχουμε στα σκαριά ένα καινούργιο πρόγραμμα. 
Για λόγους στρατηγικής ίσως να μην το βγάλουμε στο παγκόσμιο του Οκτωβρίου. Στο Μόντρεαλ, εκτός απροόπτου, θα αγωνιστώ με το ίδιο πρόγραμμα με μια παραλλαγή. Είναι ένα πρόγραμμα που έχει κερδίσει Ολυμπιακούς Αγώνες. Με μια καλή έξοδο δεν νομίζω να κινδυνεύω».
Ο χρυσός ολυμπιονίκης έχει μάθει να ανταποκρίνεται με τον καλύτερο τρόπο στις προκλήσεις και η νέα πρόκληση ακούει στο όνομα Κόρτνεϊ Τούλοχ. «Ο Αγγλος, ο οποίος ήρθε δεύτερος στο πρόσφατο ευρωπαϊκό, έκανε προκλητικές δηλώσεις. Οταν τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι είπε ότι είμαι καλός, αλλά δεν με θεωρεί ανίκητο και ότι στο Παγκόσμιο θα δει ο κόσμος ποιος είναι ο καλύτερος. Αυτό μου δίνει νέο κίνητρο. Αλλο που δεν θέλω...», κατέληξε γελώντας ο Λευτέρης Πετρούνιας.
Η συνάντηση
Συναντηθήκαμε στο εστιατόριο «Μάνη Μάνη» (περιοχή Ακρόπολης). Ξεκινήσαμε με φάβα με σύγκλινο Μάνης και καραμελωμένα κρεμμύδια, λευκή ταραμοσαλάτα και μανιάτικες τραβηχτές (πίτες) με κεφαλοτύρι (κέρασμα από το μαγαζί). Για σαλάτα επιλέξαμε τη Μάνη (μαρούλι, ρόκα, λιαστή ντομάτα και μανούρι). 
Ο ολυμπιονίκης διάλεξε για κύριο πιάτο ψαρονέφρι με μανούρι και σύκα σε σάλτσα από μέλι, αμύγδαλα και κριθαράκι και εγώ κόκορα γεμιστό με μανιτάρια και πεκορίνο Αμφιλοχίας σε σπασμένη πατάτα με καπνιστό χοιρινό. Το κρασί ήταν από το κτήμα Θεοδωρακάκου. Τα γλυκά (πορτοκαλόπιτα και γαλατόπιτα) ήταν κέρασμα. Ο λογαριασμός ήρθε 52 ευρώ.
Oι σταθμοί του
1990
Γεννήθηκε στην Αθήνα.
2005
Σταμάτησε την ενόργανη μέχρι το 2007.
2011
Χάλκινο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής (κρίκοι) στο Βερολίνο.
2015
Χρυσά μετάλλια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής (κρίκοι) στο Μονπελιέ και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής (κρίκοι) στη Γλασκώβη. Η παγκόσμια ομοσπονδία έδωσε το όνομά του σε μία άσκηση που εκτέλεσε πρώτος.
2016
Χρυσά μετάλλια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής (κρίκοι) στη Βέρνη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο.
2017
Χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής (κρίκοι) στο Κλουζ.