Το έχω ξαναγράψει, αλλά ...
νομίζω ότι είναι η πλέον κατάλληλη χρονική στιγμή για να το επισημάνω άλλη μία φορά.
Είναι η ψυχιατρική διαταραχή (του "συνδρόμου της ύβρεως") της συμπεριφοράς ορισμένων πολιτικών και άλλων "ηγετών" (από όπου κι΄αν προέρχονται).
Το σύνδρομο αυτό έχει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά: Ο "ηγέτης" θεωρεί τους πολίτες ως ένα πεδίο όπου ασκεί την εξουσία του.
Φροντίζει υπέρμετρα για τη δημόσια εικόνα του.
Επιλέγει ενέργειες και δράσεις που προβάλλουν την εικόνα του στον λαό.
Ταυτίζει τον εαυτό του με το κράτος.
Ταυτίζει τον εαυτό του με το κράτος.
Στις δημόσιες ομιλίες του μιλάει σαν μεσσίας, εκθειάζοντας τις ενέργειές του.
Αγνοεί τις υποδείξεις και τις παρατηρήσεις των ανθρώπων του περιβάλλοντός του, διότι πιστεύει ότι έχει το αλάθητο και το προνόμιο να γνωρίζει μόνον αυτός την αλήθεια.
Έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση και τελικά χάνει την επαφή με την πραγματικότητα.
Φαντασθείτε τώρα τον δύστυχο λαό, να έχει πάνω από το κεφάλι του έναν αλαζόνα ηγέτη (λόγου χάρη έναν Δήμαρχο), να μην επικοινωνεί με την πραγματικότητα, να μην τον αγγίζουν τα προβλήματα της πόλης του, να βλέπει τους συμπολίτες του σαν ενοχλητικές μύγες ...!
Η αίσθηση ότι "εγώ είμαι ο Δήμαρχος" ή "εγώ είμαι ο βουλευτής ή ο προκαθήμενος" τoν κάνει αγνώριστο, αλαζόνα, διότι πιστεύει ότι έχει τέτοια καταλυτική επίδραση στον (αδύνατο) άνθρωπο, ώστε να απαξιώνει και να περιφρονεί σχεδόν άπαντες.
Η αλαζονική συμπεριφορά, (κάνω ότι θέλω) επηρεάζουν αρνητικά όλους μας.
Αναρωτιέμαι ότι εάν δεν ήταν στην εξουσία αυτός ο ηγέτης, (που θεωρεί ο ίδιος τον εαυτό του ηγέτη) δεν θα είχε φθάσει σε αυτό το χάλι!
Και αυτό που μπορεί να κάνει ο λαός, όλοι μας, είναι με την ψήφο μας (όταν προκηρυχθούν εκλογές) να φροντίσει για την αποπομπή τους.
Πραγματικός Ηγέτης, είναι εκείνος που πρόθυμα βοηθά και καθοδηγεί τους ανθρώπους να εξελιχθούν μέχρι σε σημείο που θα τον ξεπεράσουν σε γνώσεις και σε ικανότητες.
Ο Ηγέτης είναι αυτός που έχει εξυπνάδα , αυτοπεποίθηση (εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του), πρωτοβουλία (γρήγορη αντίληψη της ανάγκης για δράση) και τέλος να μπορεί να μεταμορφώνεται σε ιπτάμενο όν ("ελικόπτερο") να σηκώνεται από το έδαφος και να βλέπει τα πράγματα σφαιρικά από ψηλά και όχι ένα δέντρο να του κρύβει το δάσος, δηλαδή να μην ασχολείται με λεπτομέρειες.
Τέτοιους ηγέτες θέλουμε στην Εκκλησία, κεντρική πολιτική σκηνή, στην Περιφέρεια, στην Αυτοδιοίκηση. Και ο νοών νοείτω.