«Φρεσκαρισμένο τα ...
τελευταία χρόνια το λιμάνι της Αίγινας, με τα πολύχρωμα νεοκλασικά, τα αραγμένα καΐκια-πλωτά μανάβικα και τα αμαξάκια, έχει κάτι από ατμόσφαιρα παλιάς ελληνικής ταινίας – βλέπε “Διακοπές στην Αίγινα”», έγραφε το ταξιδιωτικό ρεπορτάζ του 2012 («Αθηνόραμα»).
Ίσως δεν έχει υπάρξει κείμενο για την Αίγινα, κείμενο γνωριμίας με το νησί, πρόσκληση σε Ελληνες και ξένους επισκέπτες, που να μην έχει αναφορά στα υπαίθρια μανάβικα που στήνονται στα καΐκια του λιμανιού. Εύλογη η στενοχώρια από την είδηση ότι τα πλωτά αυτά μανάβικα, σημείο κατατεθέν της Αίγινας, έκλεισαν με απόφαση του Λιμενικού.
Το προηγούμενο Σάββατο, οι δύο εναπομείναντες ιδιοκτήτες των καϊκιών-οπωροπωλείων ενημερώθηκαν από τους λιμενικούς ότι εάν ανοίξουν τα μανάβικά τους, κινδυνεύουν με υψηλότατο πρόστιμο (5.000 ευρώ), όσο δηλαδή θα πλήρωναν για τέσσερα χρόνια λιμενικά τέλη.
Το Λιμεναρχείο είχε ειδοποιηθεί νωρίτερα από το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Αίγινας, που ζητούσε με εμφατικό τρόπο να επιβληθεί ο νόμος. Το ταμείο, στο οποίο ανήκει το πεζοδρόμιο όπου οι ιδιοκτήτες απλώνουν τη μαναβική τους, δεν έχει παραχωρήσει τη σχετική άδεια.
Οι ιδιοκτήτες δεν θέλησαν να μιλήσουν για το θέμα, ωστόσο πληροφορίες αναφέρουν ότι είναι ιδιαίτερα πικραμένοι για τον άδοξο τέλος που είχε η ιδιόμορφη δραστηριότητά τους. Με αυτή ζούσαν τις οικογένειές τους. Ξαφνικά έμειναν χωρίς δουλειά, ύστερα από δεκαετίες.
Ο δήμαρχος του νησιού Δημήτρης Μούρτζης, πάντως, σκιαγραφεί στην «Κ» μια ελαφρώς διαφορετική εικόνα, αναφέροντας ότι οι ίδιοι διατηρούν και άλλες επιχειρήσεις. «Υπήρχε πρόβλημα με τη δραστηριότητά τους», λέει. «Δεν έχουν τίτλους ιδιοκτησίας και η άδειά τους είχε λήξει από το 1989.
Δεν είχε γίνει ανανέωση έκτοτε. Το Λιμεναρχείο ήθελε απλώς να εφαρμόσει τον νόμο». Ο δήμος αναζητεί λύση για το πρόβλημα, αλλά «σκοντάφτει» σε διάφορες δυσκολίες. Για να βγει νέα άδεια, για παράδειγμα, πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, όπως να είναι άνεργοι, κάτι που δεν ισχύει σήμερα.
Μεγάλο πλήγμα
Σε κάθε περίπτωση, το πλήγμα είναι μεγάλο για την Αίγινα. Τα δύο πλωτά μανάβικα συνδέονταν στο μυαλό των κατοίκων με τη βόλτα στο λιμάνι και αποτελούσαν «ατραξιόν» για τον επισκέπτη. «Ηταν πράγματι παραδοσιακή δραστηριότητα.
Από μικρός θυμάμαι τα μανάβικα αυτά», λέει ο κ. Μούρτζης. Για την ακρίβεια, τα μανάβικα κλείνουν σχεδόν έναν αιώνα στο νησί. Οι καϊκιέρηδες ταξίδευαν σε Πειραιά και Πελοπόννησο για να προμηθευτούν τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά και επέστρεφαν για να τα διαθέσουν στο νησί.
Παλαιότερα, φυσικά, τα καΐκια-μανάβικα ήταν πολύ περισσότερα. Πριν από λίγα χρόνια, μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας «έκλεισε» πέντε από τα επτά, με αποτέλεσμα να απομείνουν δύο. Σύμφωνα με τον δήμαρχο, ακόμα και εκείνη η εξέλιξη ήταν αποτέλεσμα της «φαγωμάρας» μεταξύ των καϊκτζήδων.
«Όμως δεν ακούγανε κανέναν. Αυτό συνεχίστηκε και όταν έμειναν δύο. Δεν τους φταίει κανένας, είχαν γίνει προειδοποιήσεις να μην απλώνουν τα προϊόντα στο οδόστρωμα, αλλά δεν καταλάβαιναν τίποτα. Είχαν τον δικό τους Θεό».