Η πόρτα του νέου...
Zonar’s άνοιξε και περάσαμε το κατώφλι. Λεπτή μετάβαση ανάμεσα σε δύο κόσμους: Αφήσαμε πίσω το δεκεμβριάτικο κρύο και μια πόλη αποκαμωμένη, για να μπούμε σε μια ατμόσφαιρα με απόηχο άλλης εποχής.
Ένα τζάκι μοίραζε τη θέρμη του σε αυτούς που κάθονταν στις αναπαυτικές πολυθρόνες. Λαμπατέρ και απλίκες ρύθμιζαν τον (επιτέλους) σωστό φωτισμό. Βαριές κουρτίνες σε χρώμα γλυκό πράσινο προστάτευαν από τα αδιάκριτα βλέμματα της οδού Πανεπιστημίου, ενώ η ξύλινη επένδυση επέτεινε την αίσθηση της κομψότητας.
Σαν σε σπίτι
Πότε είναι καλοφτιαγμένο ένα μέρος; Μόνον όταν σε κάνει να νιώθεις πως μπήκες στο σπίτι ενός καλόγουστου φίλου.
Αν και οι εργασίες είχαν μόλις τελειώσει –το πρόδιδε μια ανεπαίσθητη μυρωδιά μπογιάς– ο χώρος ανέδιδε μιαν αλλόκοτη οικειότητα, λες και τα γέλια, οι κουβέντες, οι μουσικές, οι φιλοφρονήσεις ακόμα και οι διαφωνίες των παλαιών θαμώνων έχουν νοτίσει τους τοίχους.
Μάλλον το αόρατο πνεύμα του ιστορικού καταστήματος βρήκε την πόρτα ανοιχτή και ξανατρύπωσε στα γνώριμά του λημέρια – ποιος είπε ότι τα στέκια δεν έχουν «ψυχή»;
Ύστερα ήταν οι εκατοντάδες προσκεκλημένοι που ήρθαν στην πρώτη εκδήλωση στο ανακαινισμένο Zonar’s, καλοντυμένοι, με αστική ευπρέπεια, που είχαν κάτι από τα παλιά. Sotto voce χαιρετισμοί, συγκρατημένοι εναγκαλισμοί, ζεστά συνωμοτικά βλέμματα, άνθρωποι που είχαν καταπλακωθεί από τη χυδαιότητα του lifestyle και τις υστερίες των τηλεοπτικών ηθών, βγήκαν ξανά έξω, με τη διάθεση να υποστηρίξουν κάτι που αξίζει.
Ισορροπίες
Και μπορεί ο επίσημος οικοδεσπότης να ήταν ο Χρύσανθος Πανάς, που καμάρωνε δικαίως, όμως η βραδιά ανήκε στον Κώστα Τσόκλη και τη Ρέα Βιτάλη, η οποία υπογράφει τη βιογραφία του καλλιτέχνη με τίτλο: «Δεν πέθανα εγκαίρως». Ανάμεσά τους ήταν ορατή αυτή η σχέση, μια κλωστή που δένει τον βιογράφο με τον βιογραφούμενο, τον πομπό με τον δέκτη, τον αφηγητή με τον γραφιά.
Ο Δημήτρης Καμπουράκης, η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα και η Βίκυ Φλέσσα σκιαγράφησαν τις δύσκολες ισορροπίες που έπρεπε να κρατήσει η συγγραφέας απέναντι σε έναν καλλιτέχνη χειμαρρώδη με «απάνθρωπη» ειλικρίνεια που δεν κράτησε τίποτα κρυφό.
Η Βιτάλη έγραψε την αλήθεια αλλά δεν την ευτέλισε, δεν την ξεμπρόστιασε, ενώ το βιβλίο σε μεταφέρει σε μια Ελλάδα που πάσχιζε να ξεφύγει από τη φτώχεια. Χαρακτηριστικό περιστατικό από τα αποσπάσματα που διάβασε με τη βαθιά φωνή του ο ηθοποιός Δημήτρης Λιγνάδης: ο φτωχοδιάβολος πιτσιρικάς Τσόκλης καταφέρνει να αγοράσει με την αμοιβή της πρώτης του δουλειάς ένα ζευγάρι παπούτσια. Του το κλέβουν και εκείνος σταματά να πηγαίνει στη δουλειά γιατί ντρέπεται που είναι ξυπόλυτος.
Η Βιτάλη έγραψε την αλήθεια αλλά δεν την ευτέλισε, δεν την ξεμπρόστιασε, ενώ το βιβλίο σε μεταφέρει σε μια Ελλάδα που πάσχιζε να ξεφύγει από τη φτώχεια. Χαρακτηριστικό περιστατικό από τα αποσπάσματα που διάβασε με τη βαθιά φωνή του ο ηθοποιός Δημήτρης Λιγνάδης: ο φτωχοδιάβολος πιτσιρικάς Τσόκλης καταφέρνει να αγοράσει με την αμοιβή της πρώτης του δουλειάς ένα ζευγάρι παπούτσια. Του το κλέβουν και εκείνος σταματά να πηγαίνει στη δουλειά γιατί ντρέπεται που είναι ξυπόλυτος.
Το «παρών» έδωσε και ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης μαζί με τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Χρήστο Μεμή, ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας Protagon, τον συλλέκτη Δημήτρη Τσίτουρα και πλήθος φίλων του καλλιτέχνη και της δημοσιογράφου.