Ηθοποιός πολυσυλλεκτικός και ...
σαρωτικός, ο Γιώργος Χρυσοστόμου αλλάζει διαρκώς πρόσωπα: έχει δοκιμαστεί με επιτυχία από το αρχαίο δράμα έως το παιδικό θέαμα, ενώ δεν διστάζει μπροστά στη σάτιρα. Πρωταγωνιστεί στο πολυβραβευμένο θεατρικό του Αντριου Μπόβελ «Σκοτεινές γλώσσες», που μεταφράζει και σκηνοθετεί ο Θωμάς Μοσχόπουλος (θέατρο «Πόρτα»).
Παράλληλα, ο Γιώργος Χρυσοστόμου συμμετέχει στην παραγωγή «Agamoi Thytai Selfie» στο Anodos Live Stage (πρεμιέρα 4 Δεκεμβρίου).
Όταν ξεσπάσει ο θυμός, θα γίνει ένα τεράστιο μπαμ. Και μετά κάτι νέο θα ανθήσει
Ψυχολογικό θρίλερ με πολλές ανατροπές, πρωτότυπη θεατρική φόρμα και ποιητική ατμόσφαιρα, οι «Σκοτεινές γλώσσες» κρύβουν ενδιαφέρουσες δεύτερες αναγνώσεις. Εσείς πώς διαβάζετε το έργο;
Ο καθένας συνδέεται με το κομμάτι του έργου που τον αγγίζει περισσότερο, αλλά όλοι οι θεατές θα συνδεθούν με τον άνθρωπο. Εγώ συνδέομαι με όλες τις παραμέτρους των χαρακτήρων, γιατί αντιμετωπίζω σφαιρικά τα πράγματα στη ζωή μου. Δεν μπορώ να δω μόνο τη μία ή μόνο την άλλη τους πλευρά. Βλέπω και τη μία και την άλλη.
Μια τέτοια αντιμετώπιση των πραγμάτων θα βοηθούσε σε μια καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας;
Ισως. Στη ζωή μας υπάρχει ασυνεννοησία. Αλλα νιώθουμε, άλλα λέμε, μπερδευόμαστε με τα αισθήματά μας την ώρα που απαιτούμε από τον άλλον να κατανοεί. Αλλά και στην πολιτική δεν υπάρχει σύμπνοια απόψεων, ακόμη και σε πράγματα που θα έπρεπε. Ούτε και στην Ευρώπη υπάρχει συνεννόηση: ο καθένας τραβάει τον δικό του δρόμο μη λαμβάνοντας υπόψη τον άλλον.
Οι ήρωες του έργου αναζητούν να βιώσουν συναισθήματα. Μήπως και οι άνθρωποι σήμερα είναι εγκλωβισμένοι, έχουν εξορίσει το συναίσθημα από τις ζωές τους;
Οι ήρωες βιώνουν συναισθήματα, αλλά όχι αυτά που θα ήθελαν. Είναι φοβισμένοι, απογοητευμένοι κι αναρωτιούνται «τι έκανα μέχρι τώρα στη ζωή μου;». Όλοι θέλουν να νιώσουν κάτι, να βιώσουν την έκπληξη... Σήμερα τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα μέσα μας, ενώ θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρα και σε ισορροπία. Όταν βρίσκονται σε ισορροπία, λειτουργούν. Τώρα που είναι όλα μπλεγμένα, δεν ξέρουν οι άνθρωποι αν είναι, π.χ., θυμωμένοι ή λυπημένοι.
Η οργή και ο θυμός είναι συναισθήματα που χαρακτηρίζουν την εποχή μας;
Πάντοτε υπήρχαν. Απλά, σήμερα, μεταφέρεται πιο γρήγορα η πληροφορία. Έχω την εντύπωση ότι δεν έχει βγει ο θυμός ακόμα. Αυτό που βλέπουμε είναι μικρά ξεσπάσματα. Όταν πραγματικά ξεσπάσει ο θυμός, θα είναι συνολικός. Θα γίνει ένα τεράστιο μπαμ. Και μετά κάτι νέο θα ανθήσει.
Θα τελειώσει κάτι για να αρχίσει κάτι άλλο; Βρισκόμαστε σε μια τέτοια διαδικασία;
Όλα είναι κύκλος, τώρα βρισκόμαστε στην καμπή μέχρι να βγούμε πάλι πάνω. Η προσαρμοστική περίοδος είναι δύσκολη. Η κοινωνία αλλάζει δέρμα. Κανείς δεν μπορεί να το δει τώρα που το βιώνει ως θετικό, γιατί όλα μετακινούνται, μετατοπίζονται. Η αλλαγή έχει γκρίνια. Τραβήχτηκε το χαλί κάτω από τα πόδια μας.
Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;
Μου χρειάζονται και τα δύο. Προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά σε κάτι ζοφερό, αλλά και στο πολύ φως να διακρίνω τη σκιά. Εν τέλει, θέλω να βλέπω τα προβλήματα και όχι να εθελοτυφλώ λόγω... αισιοδοξίας... Σαν απαισιόδοξος που θέλει να είναι αισιόδοξος πιστεύω ότι είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα αυτή η συμπαντική φάση για να αλλάξουν τα πράγματα.
Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα;
Χειρωνακτικά. Μην το συζητάς πολύ, μπες μέσα στην κατάσταση. Με το παρόν και το σώμα. Οσο κάθεσαι και σκέφτεσαι και φαντάζεσαι, όλη αυτή η διαδικασία εμποδίζει τη δράση. Η φαντασία χρειάζεται, αλλά σε δόσεις για να μη μένουμε στο φαντασιακό. Γιατί υπάρχει το παρόν.
Ποια η σχέση σας με την πολιτική;
Δεν εμπιστεύομαι την πολιτική και τους πολιτικούς. Ένα ρομαντικό μου κομμάτι κάποτε είπε «πάμε» μαζί. Απογοητεύτηκα. Αλλά δεν έγινα καταστροφολάγνος. Αποδέχτηκα την πραγματικότητα. Δεν θεωρώ την αποδοχή παραίτηση. Είπα, «υπομονή, ό,τι είναι να έρθει θα έρθει». Από κει και πέρα προσπαθώ να είμαι όσο καλύτερος πολίτης γίνεται.
Οι «Αγαμοι Θύται» αναζητούν στη σάτιρα ισοδύναμα του γέλιου ως αντιστάθμισμα στη μελαγχολία της εποχής. Εχει νόημα η σάτιρα σήμερα ή την ξεπερνάει η καθημερινότητα;
Η σάτιρα πάντοτε είναι αναγκαία και υπαρκτή. Αποτελεί ενστικτώδη λειτουργία του ανθρώπου σε σχέση με τη ζωή. Μπορούμε να σατιρίσουμε τα πάντα, γιατί το θέλουμε.
Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει;
Φοβάμαι μήπως, κάποια στιγμή, χάσω τον έλεγχο. Και πολλές φορές η πρώτη επαφή με τους ανθρώπους, η αμφιβολία που μου δημιουργείται και η αναρώτηση του «τι ζητάνε από μένα» λειτουργεί ανασταλτικά.
Στη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος ο έλεγχος έχει χαθεί. Πώς αντιμετωπίζετε την κατάσταση;
Δεν με έχει θυμώσει, με έχει στενοχωρήσει. Συμπονώ, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα. Δεν βλέπω κίνδυνο στους ανθρώπους που έρχονται στη χώρα. Βλέπω μόνο βασανισμένες ψυχές.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
akarali@pegasus.gr