Δεν εξελίχθηκε όπως θα ...
έπρεπε και όπως θα μπορούσε η χθεσινή συζήτηση μεταξύ των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή για το πρόβλημα της υπό εξέλιξη διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές μας. Διότι εκείνο που λογικά θα προσδοκούσε ο κάθε πολίτης θα ήταν χαμηλότεροι τόνοι, περισσότερη συναίνεση και σαφέστερη διάθεση για κοινή προσπάθεια και συμπόρευση.
Δυστυχώς είναι προφανώς νωρίς για χαμηλότερους και καθαρά συναινετικούς τόνους και αποφυγή συγκρούσεων και αλληλοκατηγοριών. Αλλά παρά την ένταση και την εκατέρωθεν επιθετική διάθεση, εύκολα γινόταν αντιληπτό ότι όλες οι πλευρές διακατέχονταν από την αγωνία για την εξέλιξη της διαπραγματευτικής διαδικασίας και τις δυνατότητες που υπάρχουν για την επιτυχέστερη δυνατή έκβασή της.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι οι ηγέτες και των τριών φιλοευρωπαϊκών κομμάτων ρητά δήλωσαν πως στηρίζουν κάθε κίνηση και πρωτοβουλία η οποία θα συμβάλει θετικά για την προστασία των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Κάτι το οποίο συνέπιπτε απόλυτα και με την προτροπή την οποία κατ' επανάληψη έκανε και ο πρωθυπουργός προς τους πολιτικούς αντιπάλους του.
Γι' αυτό και η χθεσινή συζήτηση θα ήταν πραγματικά χρήσιμη αν όλοι όσοι μετείχαν σ' αυτή καταφέρουν να συγκρατήσουν μόνο τα θετικά που προέκυψαν στη διάρκεια της ολιγόωρης διαδικασίας και αφήσουν κατά μέρος τα αρνητικά.
Κι ακόμη χρησιμότερο θα ήταν αν αυτή η πρώτη χθεσινή «προσέγγιση» αποτελούσε ένα πρώτο βήμα για μια ευρύτερη και ουσιαστικότερη προσπάθεια συμπόρευσης σε μια πορεία η οποία και μακρά προβλέπεται αλλά και δύσκολη. Κάποτε το παράδειγμα της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας θα πρέπει να καθορίσει τη στάση μας. Κατάλαβαν ότι ενωμένοι θα έφταναν ταχύτερα στο τέρμα. Και έφτασαν.