Η χρονική συγκυρία ...
είναι, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα. Για χθες ήταν προγραμματισμένη η έναρξη της δίκης της εγκληματικής συμμορίας των χρυσαυγιτών. Και σήμερα το ημερολόγιο καταγράφει την επέτειο της κατάλυσης της δημοκρατίας και της επιβολής της στυγνής δικτατορίας των συνταγματαρχών. Δύο γεγονότα που απέχουν δεκαετίες το ένα από το άλλο, αλλά κάθε άλλο παρά άσχετα είναι μεταξύ τους.
Λένε πως οι λαοί που ξεχνάνε την Ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν. Και εν προκειμένω η άποψη δικαιώνεται. Διότι ούτε τυχαίο είναι ούτε ήσσονος σημασίας γεγονός το ότι με ζωντανές ακόμη τις μνήμες από την επτάχρονη υποδούλωση του ελληνικού λαού φτάσαμε στην τραγική πολιτική πραγματικότητα να είναι το νεοναζιστικό μόρφωμα του Μιχαλολιάκου το τρίτο σε κοινοβουλευτική δύναμη πολιτικό κόμμα της χώρας.
Κι αυτή η συγκυρία μόνο αδιάφορους δεν επιτρέπεται να μας αφήνει. Αντίθετα θα πρέπει ν' αποτελέσει το κίνητρο ώστε όλοι, πολίτες και πολιτικό σύστημα, να προβληματιστούμε για τα αίτια τα οποία επέτρεψαν -και τότε αλλά και τώρα- να εκτραπεί η πολιτική μας ζωή σε απαράδεκτες από κάθε άποψη πολιτικές ατραπούς.
Κανένας δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη αλλά και κανένας δεν είναι τελείως ανεύθυνος όταν η χώρα φτάνει στο σημείο να υποτάσσεται στη βία των τανκς ή ν' αναγνωρίζει με τη λαϊκή ψήφο ως πολιτικά σημαντική την παρουσία μιας νεοναζιστικής συμμορίας, η οποία δεν διστάζει να φτάνει ακόμη και στο έγκλημα.
Η Δημοκρατία δεν είναι αποκλειστικά υπόθεση των κομμάτων και μόνο των κομμάτων. Η ομαλή λειτουργία της εξαρτάται από όλους μας. Και επειδή αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, καλό είναι σε τέτοιες στιγμές να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας.