Δεν αποτελεί καινοτομία η...
υποχρέωση των νέων γιατρών να υπηρετήσουν υποχρεωτικά για ένα χρονικό διάστημα στην επαρχία. Πάντα ίσχυε το μέτρο, αλλά πάντα υπήρχαν και τα «παραθυράκια» ή οι εξαιρέσεις που το αποδυνάμωναν. Και παράλληλα υπάρχει και η διαχρονική απροθυμία γιατρών να καλύψουν τις ανάγκες της γεωγραφικά «δύσκολης» ελληνικής υπαίθρου.
Αλλά το πρόβλημα είναι πιεστικό και πολυδιάστατο. Δεν νοείται στο 2014 να υπάρχουν περιοχές, οπουδήποτε στη χώρα, που να μην παρέχονται οι βασικές, έστω, ιατρικές υπηρεσίες. Και παράλληλα δεν νοείται να είμαστε μια κατεξοχήν τουριστική χώρα, να βασίζουμε την ανάπτυξή μας στην προσέλευση των ξένων και να μην τους διασφαλίζουμε επαρκέστατες ιατρικές υπηρεσίες ακόμη και σε βασικούς τουριστικούς προορισμούς.
Αυτήν τη στιγμή είναι χωρίς γιατρούς τα περιφερειακά ιατρεία στη Σαντορίνη, τη Νάξο, τα Χανιά, την Πάρο, την Αντίπαρο και την Αλόννησο. Ως γεγονός δεν είναι απλώς ανησυχητικό, είναι απαράδεκτο. Και περιθώρια άλλων λύσεων δεν υπάρχουν, αφού στους σχετικούς διαγωνισμούς για πρόσληψη γιατρών για απομακρυσμένες περιοχές η ανταπόκριση κυμαίνεται ανάμεσα στο 10% με 20%.
Αναπόφευκτα η λύση βρίσκεται στους αποφοίτους των Ιατρικών Σχολών. Και η απόφαση του υπουργείου είναι οι περίπου 1.000 απόφοιτοι να κάνουν υποχρεωτικά έναν χρόνο «αγροτικό», όχι οποτεδήποτε επιλέξουν, αλλά πριν ξεκινήσουν την προσπάθεια για την απόκτηση ειδικότητας. Είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος να καλυφθούν οι ανάγκες.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι με τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης δεν θα πρέπει να επιδιωχθούν ουσιαστικότερες λύσεις, ιδιαίτερα για τις τουριστικού ενδιαφέροντος περιοχές. Η παροχή ελκυστικών κινήτρων ούτε υπερβολή θα αποτελέσει ούτε πρόκληση. Επένδυση θα είναι. Ετσι θα πρέπει να το δούμε.