Η διαφορετική αντιμετώπιση των κερδοσκόπων...
Η επιλεκτική αυτή τη φορά χρεοκοπία της Αργεντινής έδωσε το μάθημα πως ένα κυρίαρχο κράτος διατηρεί το δικαίωμα να αρνηθεί την αποπληρωμή ομολόγων που κατέχουν τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, ενώ ανοίγει κι έναν μεγάλο διάλογο για την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας.
Η απόφαση της Προέδρου της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, μπορούσε εύκολα να προβλεφθεί από τις 16 Ιουνίου κιόλας, όταν η αμερικανική Δικαιοσύνη, διά του δικαστή Τόμας Γκριέζα, προχώρησε σε μια απόφαση που τίναζε στον αέρα κάθε κοινώς και επισήμως αποδεκτή διαδικασία αναδιάρθρωσης δημοσίου χρέους.
Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, μια αναδιάρθρωση δημοσίου χρέους, που ακολουθεί την αδυναμία μιας χώρας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, θεωρείται περατωθείσα από τη στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα των κατόχων ομολόγων αποδέχεται τους νέους όρους που συμφωνούνται από κοινού και μπορεί να περιλαμβάνουν από μείωση της ονομαστικής τιμής («κούρεμα») μέχρι επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής κ.ά. (...)
Μόνο θλιβερές –αλλά κι εξαιρετικά ανησυχητικές, για τον βαθμό συναίσθησης της έκτασης και του βάθους της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης– σκέψεις προκάλεσε ο εγχώριος πολιτικός «διάλογος» αναφορικά με τη νέα, «επιλεκτική» τούτη τη φορά, χρεοκοπία της Αργεντινής.
Δυστυχώς, ο «διάλογος» αυτός, αντί να κατευθυνθεί σε ψύχραιμες, τεκμηριωμένες επιστημονικώς, αναλύσεις και να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα ως προς την καθ’ ημάς επικίνδυνη οικονομική κρίση –και, μάλιστα, στη φάση της διαφαινόμενης εξόδου απ’ αυτή– ενέπλεξε ως και το επικίνδυνο επεισόδιο χρέους της Αργεντινής στα γρανάζια των κομματικών σκοπιμοτήτων, και δη υπό όρους ευτελούς, άκρως παραμορφωτικού, λαϊκισμού.
Ανάγκη, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και ως προς το ως άνω επεισόδιο και ως προς τα διδάγματα που παράγει, πέρα κι έξω, μάλιστα, από τα σύνορα της Λατινικής Αμερικής.