Δεν ξαφνιάζει η προβλεπόμενη ...
συνταξιοδότηση έως το τέλος του χρόνου περισσότερων από 100.000 ασφαλισμένων. Η κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα καθιστά αναπόφευκτο το γεγονός.
Όταν όλα δείχνουν ότι το άμεσο μέλλον είναι πιθανό να επιφυλάσσει και νέες παρεμβάσεις προκειμένου να ξεπεραστούν οι προβληματικές καταστάσεις του συστήματος, λογικό είναι να σκέφτεται ο καθένας πώς θα περιορίσει τις απώλειές του.
Ωστόσο, εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει δεν είναι τι θα κάνουν οι ασφαλισμένοι, αλλά τι θα κάνει η πολιτεία και εάν και σε ποιο βαθμό θα αντιμετωπιστεί επιτέλους το ασφαλιστικό με την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητα που επιβάλλεται, συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα και τις παραμέτρους του προβλήματος.
Σίγουρα τα δεδομένα αυτήν τη στιγμή δεν είναι ευχάριστα. Αλλά είμαστε σε μεταβατική περίοδο. Η ανεργία σταδιακά θα υποχωρήσει και τα έσοδα των Ταμείων θα βελτιωθούν. Γι' αυτό και οι όποιοι σχεδιασμοί θα συμπεριλάβουν οπωσδήποτε και αυτή την παράμετρο. Οπως βεβαίως και τον τρόπο με τον οποίο θα αποκαταστήσει η πολιτεία τη ζημιά που διαχρονικά έχει προκαλέσει στο ασφαλιστικό σύστημα.
Με πολλούς τρόπους. Επί δεκαετίες -και η ζημιά αυτή είναι ανυπολόγιστη- με την υποχρεωτική άτοκη κατάθεση των αποθεματικών των Ταμείων. Με την ανικανότητα συγκρότησης και λειτουργίας ενός στοιχειωδώς αξιόπιστου εισφοροεισπρακτικού μηχανισμού.
Και με την υποχρεωτική διαχείριση από την πολιτεία των αποθεματικών των Ταμείων, με αποτέλεσμα να έχουν χαθεί μεγάλα ποσά, με πρόσφατο μάλιστα παράδειγμα το κούρεμα των ομολόγων τους λόγω του PSI.
Είναι δεδομένο ότι ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης τα Ταμεία έχουν ενισχυθεί σημαντικά από τον προϋπολογισμό.