Η διαπίστωση δεν επιδέχεται...
αμφισβήτηση: η λιτότητα θα οδηγήσει αργά αλλά αναπόφευκτα στη διάλυση του ονείρου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Γι' αυτό και η μοναδική αποτελεσματική αντίδραση βρίσκεται στην άμεση, ει δυνατόν, υπέρβαση της κρίσης που μαστίζει την Ευρωζώνη και στην προώθηση αναπτυξιακών πολιτικών.
Σ' αυτόν τον δρόμο έδειξε να βαδίζει από χθες ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι.
Τα μέτρα που εξήγγειλε με στόχο την τόνωση της ρευστότητας, την αναπτυξιακή δραστηριότητα και τη δημιουργία θέσεων εργασίας είναι βέβαιο ότι θα αποφέρουν θετικά αποτελέσματα, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο αν θα αποδειχθούν όσο αποτελεσματικά απαιτούν οι περιστάσεις.
Τουλάχιστον έτσι διατείνονται όσοι πιστεύουν ότι η αναπτυξιακή υπέρβαση θα πρέπει να είναι ουσιαστικότερη και αποφασιστικότερη.
Ωστόσο, είναι ένα βήμα. Και μάλιστα σημαντικό. Και λίγο-πολύ όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι οι συσχετισμοί δυνάμεων στη σημερινή Ευρώπη δεν είναι τέτοιοι που να επιτρέπουν άλματα.
Η Γερμανία δεν εννοεί ν' απομακρυνθεί από τη λογική της λιτότητας που χαρακτηρίζει την πολιτική της Μέρκελ και του Σόιμπλε και μόνο αργά και σταδιακά θα καταστεί δυνατή η προώθηση της πολιτικής που πραγματικά χρειάζεται η Ευρώπη για ν' ανακάμψει και να διώξει από πάνω της τους εφιάλτες του ευρωσκεπτικισμού και της ακραίας εθνικιστικής έως και νεοναζιστικής απειλής.
Δεν είναι μόνο η Ελλάδα καθηλωμένη στο τέλμα του υπερβολικού δημόσιου χρέους. Οι περισσότερες χώρες, ακόμη και οι ισχυρότερες οικονομικά, κουβαλάνε το ίδιο πρόβλημα.
Κι αυτός είναι και ο λόγος που η προσδοκία της διαγραφής ενός μέρους του χρέους μας είναι ανέφικτη. Η δική μας ελάφρυνση θα ισοδυναμεί με αύξηση του χρέους κάποιων άλλων.
Και γι' αυτό η λύση ήταν και θα είναι μόνο μία: η αγορά από πλευράς ΕΚΤ ενός μεγάλου μέρους του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους. Μοιραία εκεί θα οδηγηθούμε.