Αυτό που θαυμάζω απεριόριστα στο ...
πολιτικό σύστημα, είναι η ικανότητα του να παραβιάζει τους κανόνες που το ίδιο θεσπίζει..
Λίγο πριν από τις ευρωεκλογές, τα κόμματα συμφώνησαν να καταργήσουν την λίστα προτίμησης και να θεσπίσουν τον σταυρό, διατυμπανίζοντας ότι οι πολίτες θα πρέπει να εκφραστούν ελεύθερα και ανεπηρέαστα.
Αν δούμε τα αποτελέσματα μόνο αυτό δεν συνέβη.
Σε όλα σχεδόν τα κόμματα, οι ηγεσίες «έδωσαν γραμμή» για μια συγκεκριμένη τριάδα ή τετράδα υποψηφίων, οι οποίοι εξελέγησαν άνετα και χωρίς κανένα ουσιαστικό συναγωνισμό.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον Μανώλη Γλέζο που προφανώς δεν είχε καμιά ανάγκη κομματικής στήριξης, μια τετράδα υποψηφίων ξεχωρίζουν στις επόμενες θέσεις.
Ακριβώς το ίδιο φαινόμενο, παρατηρείται και στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ., όπου μια τετράδα υποψηφίων ξεχωρίζουν με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους.
Το ίδιο συμβαίνει και στο ψηφοδέλτιο της Ελιάς, αλλά και στα ψηφοδέλτια της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ.
Τέσσερις υποψήφιοι ξεχώρισαν, αλλά επειδή οι έδρες ήταν γνωστό ότι δεν θα ήταν πάνω από τρεις, δόθηκε γραμμή για μια διάδα, στην οποία πλασαρίστηκε κι ένας δημοφιλής υποψήφιος με συμπαθητικό προφίλ.
Αντιθέτως στο Ποτάμι, που δεν έχει ακόμη προλάβει να οργανώσει κομματικό μηχανισμό, υπάρχει φυσιολογική διασπορά των ψήφων.
Μα αν ήταν έτσι, γιατί δεν άφηναν την λίστα, να μην κουράζονται και οι εφορευτικές επιτροπές με καταμέτρηση;
Τι τις θέλουν τις δημοκρατικές διαδικασίες στα κόμματα, αφού τις απεχθάνονται;
Ας καταργηθεί λοιπόν ο σταυρός προτίμησης από όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Διότι καμιά φορά γίνεται και κανένα …ατύχημα κι εκλέγεται και κανένας υποψήφιος που δεν τον θέλει ο αρχηγός του…