Του Γιώργου Κράλογλου
Οι, έστω λίγοι, «τσάμπα μάγκες» που...
έστειλαν από τις βίλες τους αίτηση για το κοινωνικό επίδομα του πλεονάσματος έφεραν άλλη μια φορά στην επιφάνεια τις δύο «σοσιαλιστικές» Ελλάδες της μεταπολίτευσης. Την Ελλάδα της αρπαχτής με το ασύδοτο κράτος - απατεώνα όπου κλέβοντας τους φορολογούμενους ζεις πλούσια. Και την Ελλάδα των «επαγγελματιών επαναστατών» που δουλεύουν για την «αλλαγή φρουράς» στην Ελλάδα της αρπαχτής.
Για να πεισθούμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι υπάρχει μόνο ένας τρόπος δοκιμασμένος σε όλες τις πραγματικές δημοκρατίες των ανεπτυγμένων χωρών. Η ελάχιστη πολιτική και κοινωνική συναίνεση σε εθνικά θέματα μεταξύ των οποίων είναι και οι οικονομικές κρίσεις εφόσον οι χειρισμοί απαιτούν (εκ των πραγμάτων) κάποια συνεννόηση (σεβόμενοι τους ιθαγενείς) όταν την κρίση (όπως την δική μας) την έχει προκαλέσει ένας τριτοκοσμικός σοσιαλισμός 40 ετών.
Θίγω το θέμα θεωρητικά και μόνο θεωρητικά αλλά καθόλου τυχαία...
Απευθύνομαι στους (ευτυχώς) λίγους αιθεροβάμονες του ΠΑΣΟΚ που πιστεύουν όχι βέβαια σε πολιτικές συναινέσεις στην Ελλάδα αλλά έστω και σε κάποιες συνεννοήσεις επειδή πρόκειται (έτσι λένε) για χειρισμούς που αγγίζουν τα συμφέροντα του λαού σε θέματα επιβίωσης.
Και επανέρχομαι (μόνο συμπληρωματικά) στο χθεσινό μου θέμα για το δεκαετές πρόγραμμα ανάπτυξης μιας και χθες το μεσημέρι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μας ενημέρωσε ότι η κυβέρνηση μας φυλάει «ως έκπληξη», της άλλης εβδομάδας, το δεκαετές χρονοδιάγραμμα ανάπτυξης.
Ρωτάω λοιπόν (μπας και προλάβω παρεμβάσεις έστω και της τελευταίας στιγμής) από πού θέλουν τελικά να μας φέρουν την ανάπτυξη;
Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν σε λειτουργία 200 περίπου μεγάλες μεταποιητικές επιχειρήσεις (εκ των οποίων 50 και πλέον ενεργοβόρες), 2000 περίπου επίσης μεγάλες με λιγότερο προσωπικό. Λειτουργούν ακόμη 280.000 μικρομεσαίες. Και τουλάχιστον 50.000 επαγγελματίες διαφόρων κλάδων και ειδικοτήτων που ανταποκρίθηκαν σε οποιαδήποτε καλέσματα της πολιτείας, (ακόμη και τα χρόνια της κρίσης 2008-2014) με δραστηριότητες στις ΑΠΕ, στην βιομάζα, στις γεωργικές εφαρμογές, στην καινοτομία, στον τουρισμό και σε εξαγωγικούς προσανατολισμούς.
Αυτός όλος ο επιχειρηματικός κόσμος, μεγάλος-μεσαίος- μικρός μαζί με τους επαγγελματίες δεν τους φτάνει;
Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να μας προσφέρει ανάπτυξη έστω και σε ένα ποσοστό;
Έχουν αντιληφθεί ότι οι επιχειρηματίες και οι επαγγελματίες του τόπου μας δεν ζητάνε ούτε λεφτά, ούτε επιδοτήσεις, ούτε επιχορηγήσεις αλλά έχουν ένα και μόνο βασικό αίτημα;
Φορολογική πολιτική κινήτρων με χαμηλούς συντελεστές και κυρίως σταθερότητα έστω και μιας πενταετίας καθώς και συμψηφισμό υποχρεώσεων και οφειλών του κράτους ώστε να έχουν ρευστότητα για να μπούνε στο παιχνίδι και να φέρουν την ανάπτυξη.
Δεν μας φτάνει λοιπόν το υπάρχον δυναμικό για να ξεκινήσουμε; Μήπως φιλοδοξούμε να βρούμε άλλους επιχειρηματίες γιατί ίσως δεν έχουν πάρει (ακόμη) χαμπάρι ότι τους θέλουμε για να τους λιώσουμε φορολογικά όπως και αυτούς που διαθέτουμε ως χώρα;
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχει υποσχεθεί χίλια δυο σε όλες τις κατηγορίες των παραπάνω επιχειρηματιών.
Όταν όμως κλείνουν οι κάμερες της τηλεοράσεως τα ξεχνάνε.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση με στόχο την εξουσία προειδοποιεί αυτούς που προσκαλεί η κυβέρνηση να επενδύσουν ότι θα χάσουν τα λεφτά τους . Την ίδια δε στιγμή μόνο ακαταλαβίστικα και σκόρπια συνθήματα ακούει από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του αυτό που αποκαλούμε σήμερα επιχειρηματικό δυναμικό προσφερόμενο για την ανάπτυξη της χώρας.
Ποιος ηλίθιος μπορεί να περιμένει ,μέσα σε αν τέτοιο πολιτικό περιβάλλον, συναίνεση ή έστω πολιτική συνεννόηση για την ανάπτυξη;
Οι ευρωεκλογές για όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε. είναι ευκαιρία για την προώθηση εκπροσώπων ως « παίκτες» στο τραπέζι των συνεχών διαπραγματεύσεων του Στρασβούργου και των Βρυξελλών.
Αντίθετα στην Ελλάδα κυβέρνηση και αντιπολίτευση (στο σύνολό της) θεωρούν τις ευρωεκλογές μοναδική ευκαιρία για πολιτικές ρήξεις, αναμέτρηση και πολιτικά κέρδη στις βουλευτικές εκλογές.
Τους είναι δε αδιάφορο αν στο Ευρωκοινοβούλιο θα μας εκπροσωπήσουν ακόμη και «θίασοι και μπουλούκια» που θα χαρακτηρίζουν , όμως, την ελληνική πολιτική βιτρίνα.
Δεν μας νοιάζει. Αρκεί να φέρουν τώρα ψήφους για να δείξουμε πολιτική δύναμη…
Όταν έχεις να κάνεις (βεβαίως εκτός των αντικειμενικά άξιων και ικανών) και με θεατρικά μπουλούκια… είσαι τουλάχιστον ανόητος να περιμένεις πολιτική συνεννόηση στην Ελλάδα για τα συμφέροντα των ιθαγενών.
Στην παιδεία επίσης όπου κάθε πραγματικά δημοκρατική χώρα προετοιμάζει με υπεύθυνες συναινετικές πολιτικές την επόμενη κοινωνία της εντός ή εκτός Ευρώπης είμαστε πάλι ξεχωριστή περίπτωση.
Γιατί η παιδεία έχει παραδοθεί στα συνδικαλιστικά χέρια της Ελλάδας της αρπαχτής με μοναδικό στόχο την κομματική στραβομάρα ακόμη και των παιδιών των Λυκείων αρκεί να μην φύγει το κράτος από την τριτοκοσμική μέγγενη.
Ποιος λοιπόν μπορεί να περιμένει , στην χώρα μας, πολιτικές συνεννοήσεις και (σε ιδανική περίπτωση) πολιτική συναίνεση αν δεν είναι ψυχικά διαταραγμένος;