Του Δημητρίου Δημηνά Δικηγόρου
Η Γέννηση του Κυρίου που γιορτάζουμε πάλι φέτος μας φέρνει...
σε επικοινωνία με το μέγα μυστήριο της θείας οικονομίας και μας καλεί να βιώσουμε τα ύψιστα μηνύματα της ενσαρκώσεως και επί γης παρουσίας του Θεού - Λόγου.
Ο Θεός βρέθηκε μέσα σε τόπο και χρόνο. Δέχθηκε και υπέκυψε σ' αυτές τις σκληρές συντεταγμένες της φθοράς. Αυτός που δεν έχει «τόπο» και που δεν υπόκειται στο χρόνο, χώρεσε μέσα στη φάτνη των αλόγων, ο αχώρητος. Γεννήθηκε κάτω από τραγικές και απάνθρωπες συνθήκες.
Από τη γέννησή Του μέχρι τη σταύρωση και την ταφή Του έζησε επί γης ως «ξένος». Συνελήφθη από την Παναγία στην Ναζαρέτ και γεννήθηκε σε ξένο μέρος στη Βηθλεέμ. Φυγαδεύθηκε νήπιο στην Αίγυπτο και επανήλθε στην Ναζαρέτ. Έκτοτε μετακινούταν σε διάφορα μέρη και δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίνη (Ματθ. 8, 20).
Μετά τον σταυρικό θάνατο και την αποκαθήλωση Του ο ευσχήμων Ιωσήφ ζητά από τον Πιλάτο το σώμα Του λέγοντας κατά του υμνωδό της Εκκλησίας «Δος μοι τούτον τόν ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενοθέντα». Καθώς γράφει ο Άγιος Κύριλος Αλεξανδρείας « καταβέβηκεν ο Λόγος εξ Ουρανού, την πατρώαν ώσπερ καταλελοιπώς εστίαν. Και ην ξένος εν τω ιδίω τω κόσμο».
Η ξενιτειά, που ένοιωσε ο Κύριος, κορυφώνεται στις μέρες μας με την μετανάστευση και την προσφυγιά και επεκτείνεται ακόμα και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις με την μοναξιά και αποξένωση που νοιώθουν πολλοί συνάνθρωποί μας στον απρόσωπο κοινωνικό περίγυρο.
Καθημερινά συναντούμε δίπλα μας ανθρώπους που εγκατέλειψαν τις εστίες τους καταπιεζόμενοι από δυσβάστακτες συνθήκες επιβιώσεως. Στην κατηγορία όμως των ξένων φθάσαμε να τοποθετούμε ακόμη και κοντινούς, γνωστούς και συμπατριώτες μας, αναξιοπαθούντες μέσα στην ίδια τη χώρα μας.
Η αδιαφορία, η καχυποψία, η φιλαυτία και ο εγωκεντρισμός μας κρατούν μακριά από τον πάσχοντα πλησίον μας.
Ζώντας σε μια πολυπολιτισμική, παγκοσμιοποιημένη, αδιάφορη και άχρωμη κοινωνία, καλούμαστε από τον ξένο και μετανάστη Χριστό να αποδείξουμε έμπρακτα την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας όπως ο ίδιος μας δίδαξε με τον επίγειο βίο Του και ιδιαίτερα τον σεβασμό και το ενδιαφέρον του για τους ξένους.
Στην παραβολή της μελλούσης κρίσεως θέτει ένα από τα βασικά κριτήρια της αξιολόγησης των ανθρώπων το «ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» (Ματθ. 25,35).
Στην δε περίφημη παραβολή του Καλού Σαμαρείτη βλέπουμε τον αλλοεθνή Σαμαρείτη να ενδιαφέρεται και να περιθάλπει τον ξένο Ιουδαίο. Αλλά ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη δίνονται εντολές από τον Μωυσή στον λαό για την φροντίδα των ξένων: «να αγαπάτε τους ξένους, γιατί και σεις ήσασταν ξένοι στην Αίγυπτο» (Δευτ. 10,19) «Ξένον μη καταπιέζεις γιατί ξέρετε πώς αισθάνεται ο ξένος, αφού και εσείς ήσασταν ξένοι στην Αίγυπτο» (Εξοδ. 23,9).
Η συμπεριφορά μας στον μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον φυλετικά, γλωσσικά και διαφορετικό ξένο, αλλά ακόμη και προς τον δεινοπαθούντα, απομονωμένο διπλανό συνάνθρωπό μας αποτελεί την Λυδία λίθο της πίστης μας στον γεννηθέντα Χριστό.
Στις δύσκολες συνθήκες της οικονομικής και πνευματικής κρίσης που βιώνουμε στη χώρα μας το ενδιαφέρον και η έμπρακτη αγάπη μας προς τον άλλον, τον «ξένο», θα νοηματοδοτήσει ουσιαστικά την μεγάλη γιορτή της θείας ενανθρώπισης.