Γράφει ο Βασίλης Αδαμόπουλος...
Αγαπητέ κ. Ρεν,
Επικοινωνώ µαζί σας για να σας εκφράσω τις αµέριστες ευχαριστίες µας...
για τα καλά σας λόγια στην πρόσφατη έκθεση της Κοµισιόν. Τα χειρότερα πέρασαν, µας είπατε ούτε λίγο ούτε πολύ, αρκεί να συνεχίσουµε να κάνουµε τα µαθήµατά µας, όπως θα έλεγε κι ο αξιότιµος κ. Σόιµπλε.
Αποτελεί τεράστια τιµή για µας ν’ αναγνωρίζετε ότι αν παραµείνουµε καλοί κι επιµελείς µαθητές (ή έστω αν τους υποδυθούµε) τα επόµενα δύο χρόνια η ανεργία θα µειωθεί κατά δύο ολόκληρες ποσοστιαίες µονάδες. ∆υο µονάδες να! (Με το συµπάθιο).
Και η ανάκαµψη θ’ αρχίσει ν’ αχνοφέγγει ως πυγολαµπίδα µια νύχτα χωρίς φεγγάρι. (Είπα να το κάνω ποιητικό γιατί φαντάζοµαι ότι ακόµα κι εσείς θα έχετε βαρεθεί το κλισέ για το φως στο βάθος του τούνελ)
∆εν µπορείτε να φανταστείτε πόση ανακούφιση µας έχουν προσφέρει οι πίνακες των τεχνοκρατών σας! Να φανταστείτε, έναν από αυτούς τον εκτύπωσα προκειµένου να πληρώσω τα οικογενειακά έξοδα στο σούπερ µάρκετ. Εκπληκτος διαπίστωσα ότι ο ταµίας, εκτός από αναιδέστατος, ήταν κι εντελώς ανενηµέρωτος για τις επισηµάνσεις σας.
Κι ας κάνει κι αυτός «kouragio», όπως ακριβώς µας είχατε υποδείξει στην αρχή αυτής της περιπέτειας. Ετσι αναγκάστηκα να επανατοποθετήσω περίπου τα µισά πράγµατα από το καλάθι στα ράφια, δεδοµένου ότι εκκρεµεί και η πληρωµή της καταβολής της µηνιαίας δόσης του αυξηµένου (και φέτος) φόρου µου ως µισθωτού. ∆εν γκρινιάζω. Ξέρω ότι είναι για το καλό µου. Αφού εσείς αναγνωρίζετε ότι υπάρχει µεγάλη φοροδιαφυγή, εµένα µου αρκεί.
Επιπλέον, αυτό τον µήνα έρχονται και τ’ ασφάλιστρα, καθώς και τα τέλη κυκλοφορίας για το αγαπηµένο µου σαράβαλο, που παρά τα 1.929 κυβικά της «πολυτέλειάς» του, πλέον αγκοµαχάει στις ανηφόρες. ∆εν έχει σηµασία. Η πολυτέλεια είναι µια έννοια κλασική. ∆εν αλλοιώνεται µε τον χρόνο. Συνεπώς, και πάλι σας καταλαβαίνω.
Θα ήθελα, όµως, στον βαθµό που είναι εφικτό, να δώσετε ορισµένες οδηγίες στους απεσταλµένους σας στην Αθήνα για ορισµένα θέµατα που παραµένουν ανοικτά κι ενδεχοµένως να προκαλέσουν προβλήµατα στη σχέση µας στο µέλλον. Παρακαλώ να επιµείνουν τα µέγιστα στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Ας τα πάνε όχι στα 67, αλλά στα 70. ∆εν χρειάζεται να στέκονται στην αντιµετώπιση της εισφοροδιαφυγής. Ούτως ή άλλως, σύνταξη δεν βλέπω να παίρνω. Γιατί να χαλάει το στοµάχι του ο κ. Βρούτσης;
Να µην υποκύψουν στις πιέσεις της ελληνικής κυβέρνησης για µείωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρµανσης. Τώρα που οι νύχτες µας απέκτησαν νόηµα, θα ξαναγυρίσουµε στην ανία του καλοριφέρ;
Να µη διανοηθούν ν’ αποδεχτούν την πληρωµή του χαρατσιού (συγγνώµη, του ΕΕΤΗ∆Ε ήθελα να γράψω) µέσω των δήµων. Μια χαρά έχουµε βολευτεί µε τη ∆ΕΗ! Είµαστε τώρα για πειραµατισµούς;
Τέλος, παρακαλώ θερµά τους απεσταλµένους σας να επιµείνουν µετ’ επιτάσεως στην ανάγκη επιβολής νέων µέτρων. Ούτως ή άλλως, λεφτά δεν έχουµε να τα πληρώσουµε. Γιατί να χάσουµε και το χιούµορ µας;
Με εκτίµηση,
Ενας καλοπροαίρετος Ελλην πολίτης.