Ήταν 1η Μαΐου του 1889, όταν ...
και ιδρύθηκε η Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνής. Την ίδια ημέρα αποφασίστηκε πως η Πρωτομαγιά θα ήταν εργατική εορτή, αποτίοντας φόρο τιμής στην εξέγερση των εργατών στο Σικάγο, την 1η Μαΐου του 1886.
Η μεγάλη αυτή εξέγερση είχε καταλήξει σε αιματοχυσία όταν επενέβη η αστυνομία. Τι ακριβώς είχε συμβεί εκείνη την ημέρα στην «πόλη των ανέμων»;
Την πρωτομαγιά του 1886 τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ, αποφάσισαν να κάνουν απεργία για το 8ωρο. Είχαν προηγηθεί οι επιτυχημένες κινητοποιήσεις των Καναδών εργατών, κάτι που τους ώθησε ώστε να πάρουν την απόφαση να απεργήσουν. Σημειωτέον, πως εκείνη την εποχή οι κανόνες και οι νόμοι για την εργασία ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι.
Η απεργία συγκέντρωσε έναν τεράστιο αριθμό εργατών σε ολόκληρη την χώρα. Πήραν μέρος 350.000 εργάτες που εργάζονταν σε συνολικά 1.200 εργοστάσια. Αυτό πλήγωσε πολύ τους εργοδότες τους. Η πορεία στο Σικάγο την ίδια μέρα, ήταν η πιο μαχητική απ’ όλες, όπου συμμετείχαν περίπου 80.000 άνθρωποι, σχεδόν το ¼ του συνολικού αριθμού των απεργών.
Η απεργία φαίνεται πως δεν θα λύγιζε. Δυο ημέρες αργότερα όμως, χύθηκε το πρώτο αίμα. Οι απεργοσπάστες προσπάθησαν να σπάσουν τον κλοιό και να πάνε για δουλειά. Ακολούθησε συμπλοκή, όπου επενέβησαν η αστυνομία αλλά και οι μπράβοι της επιχείρησης. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, αφού σκοτώθηκαν τέσσερις απεργοί και τραυματίστηκαν δεκάδες. Η οργή των εργατών δεν άργησε να ξεσπάσει...
Την επόμενη μέρα οι κινητοποιήσεις αυξήθηκαν, όταν οι εργάτες έκαναν συλλαλητήριο κατά της αστυνομικής βίας. Οι αναρχικοί του Σικάγο ήταν μαζί τους. Αν και η συγκέντρωση ήταν αρχικά ειρηνική, το κακό δεν άργησε να γίνει.
Οι αστυνομικοί έλαβαν εντολή να την διαλύσουν δια της βίας. Από το πλήθος έφυγε μια χειροβομβίδα η οποία σκότωσε έναν αστυνομικό και τραυμάτισε δεκάδες άλλους. Οι αστυνομικοί άνοιξαν αμέσως πυρ, σκοτώνοντας άλλους τέσσερις διαδηλωτές, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν κι αυτή την ζωή τους από τα πυρά των συναδέλφων τους.
Οκτώ άτομα κατηγορήθηκαν για την ρίψη της χειροβομβίδας. Οι έξι από αυτούς ήταν Γερμανοί μετανάστες. Η «δίκη των 8» όπως ονομάστηκε, ξεκίνησε περίπου ενάμιση μήνα αργότερα.
Ο εισαγγελέας ζήτησε την θανατική ποινή, χωρίς όμως να έχει κανένα στοιχείο ότι οι οκτώ αυτοί εργάτες ευθύνονταν για την επίθεση. Το επιχείρημα του ήταν πως με τον λόγο τους και την στάση τους, ενθάρρυναν τον βομβιστή!
Η υπεράσπιση πάλι μίλησε για προβοκάτσια και συνέδεσε την επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Δυο μήνες μετά, οι ένορκοι αποφάσισαν πως οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι.
Επτά απ’ αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο και ο ένας σε κάθειρξη 15 ετών. Τον Νοέμβριο του 1887, οι τέσσερις από τους επτά οδηγήθηκαν στην αγχόνη.
Η ποινή δυο εκ των καταδικασθέντων σε θάνατο είχε μετατραπεί σε ισόβια, ενώ ο έβδομος είχε αυτοκτονήσει στο κελί του. Λίγο πριν εκτελεστούν, οι τέσσερις εργάτες τραγουδούσαν την «Μασσαλιώτιδα». Η συγκεκριμένη δίκη θεωρείται από τους σημερινούς νομικούς, ως ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα κακοδικίας στην ιστορία του αμερικανικού ποινικού δικαίου.
Τον Ιούνιο του 1893, ο κυβερνήτης του Ιλινόις παραδέχθηκε πως οι οκτώ ήταν αθώοι. Ως μια πράξη συγνώμης και δικαίωσης, έδωσε χάρη στους τρις φυλακισμένους. Αυτή του η πράξη βέβαια, σήμανε και τον πολιτικό του «θάνατο». Μέχρι σήμερα δεν έχει εξακριβωθεί ποιος ήταν τελικά ο υπάιτιος της βομβιστικής επίθεσης.