Του Ηλία Χρυσικού *
Πάντοτε υπήρξα λάτρης και ...
υπέρμαχος της γνώσης.
Και επειδή η γνώση των ανθρώπων, συναρπάζει και γοητεύει , προσωπικά τρέφω απεριόριστο θαυμασμό και εκτίμηση, σε ανθρώπους που έχουν καλλιεργήσει το πνεύμα τους και έχουν κατακτήσει με πολύ μόχθο πτυχία, ή διακρίσεις.
Και η απόκτηση πτυχίων, "δείχνει" ανθρώπους με πειθαρχία, αποφασισμένους να πετύχουν και κυρίως ανθρώπους που έχουν προβεί σε σημαντικές "θυσίες".
Και η αλήθεια είναι, ότι η γνώση μας δίνει τη δύναμη, τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας.
Τι γίνεται όμως όταν η απόκτηση της γνώσης αρχίζει να μας εφοδιάζει με δόσεις αλαζονείας;
Έχω την αίσθηση, ότι μερικές φορές παρακολουθούμε κάποιους στην επικαιρότητα, με τον τρόπο ομιλίας τους, την απαξίωση που "δείχνουν" κατά πάντων και τον γενικότερο τρόπο συμπεριφοράς τους, καθώς πιστεύουν πως ανήκουν στους "εκλεκτούς" και αυτοδίκαια απολαμβάνουν προνόμια.
Όλα αυτά βοούν για την υπερτίμηση του εαυτού τους, εκπέμπουν εγωπάθεια και αλαζονεία, (που εκδηλώνεται με αίσθημα ανωτερότητας) και περιφρόνησης προς τους άλλους, τους οποίους ο αλαζόνας θεωρεί κατώτερους, που ταπεινώνει και ειρωνεύεται.
Έχω διαβάσει πολλές αναλύσεις και δυστυχώς η σεμνότητα, η απλότητα και η ταπεινοφροσύνη, (γνωρίσματα που χρειάζεται να διακρίνουν τους νουνεχείς ανθρώπους), δεν υφίστανται στους πολλούς και ίσως γι’ αυτό παλαιότερα οι φιλίες των ανθρώπων ήταν πιο ουσιαστικές.
Δυστυχώς η έπαρση των ανθρώπων στην εποχή μας, είναι φαινόμενο που συχνά παρατηρείται, γίνεται ιδιαίτερα φανερό στις μικρές κοινωνίες, όπου ο ένας γνωρίζει τον άλλον και έτσι, διαχωρίζονται οι άνθρωποι ανάλογα με τα περιουσιακά τους στοιχεία, την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν και τις γνωριμίες που έχουν.
Διακρίνονται για την υπερβολική αυτοπεποίθηση, την αυταρέσκεια, τον αυτοθαυμασμό και την αίσθηση μοναδικότητας καθώς πιστεύουν ότι "δικαιούνται" δόξα, αξιώματα, τιμές, (κοινώς πήραν τα μυαλά τους αέρα), και διεκδικούν, πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων για να ανεβούν.
Φθάσαμε σε ένα σημείο που ο ένας υποβλέπει τι κάνει ο διπλανός του, φθονεί και δυστυχώς η κατάσταση μας "σημαδεύει", έχει έντονα χαρακτηριστικά και ως ένα βαθμό μας τοποθετεί, ακόμη και πολιτικά, (ανάλογα με τον τρόπο σκέψης του καθενός).
Αλήθεια μπορούμε να γίνουμε απλοί, σεμνοί και ταπεινοί, αφουγκραζόμενοι την γνώμη των συνανθρώπων μας;
Μήπως η παιδεία, (με την ευρεία της έννοια), παίζει καθοριστικό ρόλο; Μήπως πρωταρχική σημασία έχει ο χαρακτήρας, που είναι στοιχείο για να λάβουμε σοβαρά υπ΄ όψιν;
Κυρίες και κύριοι, όλοι με κάποιους στόχους ξημερώνουμε στις μέρες μας. Άλλοι θέλουν καριέρα, άλλοι οικογένεια και οι περισσότεροι παλεύουν και για τα δυο κι ας "μοιράζονται" σε κομμάτια.
Κλείνοντας αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει να επιτρέπουμε σε κάποιον/α να μας μιλάει υποτιμητικά, επειδή απλά τα κατάφερε καλύτερα;
* Ο Ηλίας Χρυσικός είναι δ/ντης του ρ/σ Ενημέρωση 92,2 fm στο Ν. Πιερίας.