Ο Νίκος Χρυσάκης έχει κατοικίδιο...
Έναν σκύλο, «όχι ράτσας». Αυτό είναι το μόνο που θα πει γι’ αυτόν, ούτε το όνομά του, ούτε πόσο τον αγαπά, ούτε τίποτα.
Ο υποδιευθυντής της Δ/νσης Αστυνομίας Ηρακλείου Κρήτης θεωρεί ότι το αν είναι ο ίδιος φιλόζωος είναι εκτός θέματος, ότι δεν αφορά κανέναν.
Η πολιτεία, οι Αρχές –πιστεύει βαθιά– έχουν χρέος να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο των αυξανόμενων περιστατικών κακοποίησης ζώων, καθώς έτσι οχυρώνουν ολόκληρη την κοινωνία. «Το βλέπουμε καθημερινά στη δουλειά μας, η βία απέναντι στα ζώα σχετίζεται με τη βία απέναντι στον άνθρωπο», λέει στην «Κ».
Ο κ. Χρυσάκης είναι ο συγγραφέας του εγχειριδίου «Το Νομικό Status των Ζώων στην Ελληνική Έννομη Τάξη», ενός οδηγού νομοθεσίας και αστυνομικών ενεργειών για την προστασία των ζώων συντροφιάς, το οποίο τις προηγούμενες ημέρες έφτασε σε όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας και βρίσκεται στο γραφείο κάθε αξιωματικού υπηρεσίας (το κόστος διανομής ανέλαβαν τα ΕΛΤΑ).
«Το έναυσμα ήταν η διαπίστωση ότι οι κακοποιητικές συμπεριφορές εις βάρος ζώων αυξάνονταν συνεχώς. Δυστυχώς, δεν περνά 8ωρο εργασιακό που οι συνάδελφοί μου να μην ασχολούνται με ένα τέτοιο περιστατικό».
Όπως λέει, οι υποθέσεις που φτάνουν στα δελτία ειδήσεων, όπως πρόσφατα η κακοποίηση μιας γάτας στη Φολέγανδρο από παιδιά δημοτικού, αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. «Την ίδια στιγμή, όμως, υπήρχε δυστοκία στην εφαρμογή του νόμου. Θεώρησα λοιπόν σωστό να αναλάβω να τον κάνω πιο “βατό”, να βοηθήσω να εξοπλιστεί γνωστικά ο συνάδελφός μου ώστε να είναι σε θέση να διαχειρίζεται πιο αποτελεσματικά τα περιστατικά».
Όπως διευκρινίζει, η κακοποίηση των ζώων διώκεται βάσει του νόμου, ενώ επισύρει διόλου ευκαταφρόνητες ποινές.
Η ενεργητική κακοποίηση (η εκ προθέσεως προσβολή του ζώου, με πράξεις όπως κρέμασμα, πνιγμό, ακρωτηριασμό, εγκατάλειψη, σεξουαλική κακοποίηση) επισύρει ποινή φυλάκισης ενός έτους τουλάχιστον, χρηματική ποινή 5.000-15.000 ευρώ και διοικητικό πρόστιμο 30.000 ευρώ.
Η παθητική κακοποίηση, η αδιαφορία δηλαδή για το ζώο (ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης, μόνιμη αλυσόδεση, σε βαρέλι, εκτεθειμένο στον καύσωνα ή στον παγετό, μη χορήγηση τροφής ή χορήγηση ακατάλληλης τροφής κ.ο.κ.) είναι αδίκημα επίσης πλημμεληματικού χαρακτήρα, με ποινή φυλάκισης και χρηματικές και διοικητικές κυρώσεις.
Για παράδειγμα, η μόνιμη αλυσόδεση ενός ζώου επισύρει πρόστιμο 500 ευρώ (αν είναι δύο οι σκύλοι, διπλασιάζεται το ποσό).
Το δέσιμο σε βαρέλι έχει πρόστιμο 500 ευρώ, η μη έκδοση βιβλιαρίου υγείας 300 ευρώ, η έλλειψη περίθαλψης 500 ευρώ. «Ολα αυτά αθροιστικά κάνουν ένα μεγάλο ποσό.
Το χειρότερο από όλα στην παθητική κακοποίηση είναι ότι ο κακοποιών δεν γνωρίζει ότι κακοποιεί το ζώο. Θεωρεί φυσιολογική αυτή τη συμπεριφορά, ότι παρέχει υπηρεσίες προς το πλάσμα αυτό. Το έχει πεταμένο σε ένα βαρέλι και του έχει ένα κομμάτι ψωμί και θεωρεί ότι το φροντίζει».
Να σημειωθεί ότι η αστυνομία μπορεί να ενεργήσει είτε κατόπιν καταγγελίας είτε αυτεπαγγέλτως.
Προθάλαμος
Λέγεται και γράφεται συχνά ότι η κακοποίηση των ζώων αποτελεί τον προθάλαμο για την κακοποίηση ανθρώπων. Για τον Νίκο Χρυσάκη, όπως και πολλούς εν ενεργεία αστυνομικούς, το παραπάνω δεν αποτελεί θεωρία, αλλά καθημερινό βίωμα.
«Διαπιστώνουμε πολύ συχνά ότι πίσω από την κακοποίηση του ζώου κρύβεται η κακοποίηση του παιδιού ή της γυναίκας.
Ότι πίσω από ένα παραμελημένο ζώο ίσως κρύβεται ένα παραμελημένο παιδί. Διαπιστώνουμε ότι η κτηνοβασία σχετίζεται με την παιδική πορνογραφία ή ότι πίσω από τις κυνομαχίες βρίσκεται το οργανωμένο έγκλημα.
Είναι σαφές ότι εκείνος που βασανίζει ένα ζώο είναι άτομο με ροπή στο έγκλημα. Τους συναντούμε συχνά να διαπράττουν ασύδοτα διάφορες εγκληματικές πράξεις. Είναι οι λεγόμενοι “νταήδες”, που εμπλέκονται σε έριδες, παρουσιάζουν εμφανή παραβατική συμπεριφορά αλλά και σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους.
Όπως συνηθίζω να λέω, μέσα τους κρύβεται ένα ανώριμο παιδί με κακοφορμισμένες πληγές, ενώ φέρουν στο εξωτερικό το προσωπείο του οργισμένου τιμωρού. Η αγωνία μου γράφοντας το βιβλίο, αυτό που ήθελα περισσότερο να περάσω στους συναδέλφους μου ήταν, πέρα από την προστασία του ζώου, να ανοίξουν τον κύκλο της έρευνας και στο περιβάλλον του θύτη».
Με αφορμή το θέμα των ημερών, την κακοποίηση ενός ζώου από παιδιά σε πολύ τρυφερή ηλικία, ο κ. Χρυσάκης λέει: «Αποτελεί κανόνα της ανθρώπινης ανάπτυξης η ταύτιση μικρών με μεγάλους. Εχει υποστηριχθεί ότι τα παιδιά υιοθετούν ό,τι βλέπουν και ακούν.
Εάν οι γονείς έχουν επιθετική συμπεριφορά, αυτή θα αντιγράψουν τα παιδιά τους. Ετσι μαθαίνουν τα παιδιά να φοβούνται τα “βρώμικα” ζώα, που “έχουν αρρώστιες” και “δαγκώνουν”.
Γενικά μιλώντας, εάν αντιληφθούμε κάποιο παιδί να κακοποιεί ζώα, όχι μόνο να μην το προσπερνάμε αλλά να το εκλαμβάνουμε ως σημάδι ότι το παιδί είναι πιθανό να είναι το ίδιο θύμα βίας ή μάρτυρας βίας μέσα στην οικογένεια».