Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι ...
έχουν περάσει εννέα (9) ολόκληρα χρόνια, από τότε που εισήλθαμε στα Μνημόνια, ο καθένας μας θα μπορούσε να φανταστεί και να προσδοκά κυρίως, σε μία σταδιακή ανάπτυξη της οικονομίας και σε μία κανονικότητα της καθημερινότητας των πολιτών.
Αυτά που θα σας γράψω σήμερα το ξέρω ότι δεν θα σας αρέσουν. Ούτε εμένα μου αρέσουν. Αλλά έχω υποχρέωση να γράφω την αλήθεια.
Δυστυχώς η Ελλάδα θα συνεχίσει να βρίσκεται σε συνθήκες φτωχοποίησης μέχρι το 2022 και διαρκώς η κατάσταση θα επιδεινώνεται.
Η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων οδηγείται με σκυμμένο το κεφάλι, αν δεν υπάρξει θεαματική ανάπτυξη.
Τα χρέη προς το δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες αυξάνονται συνεχώς.
Σήμερα περίπου 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχοι (με εισόδημα 4.500 ευρώ τον χρόνο), οδηγούνται σε συνολική μνημονιακή απώλεια των εισοδημάτων τους.
Οι 8 στους 10 συνταξιούχους, έχουν φθάσει πια στο στάδιο της εξαθλίωσης.
Δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τα φάρμακά τους, ενώ δεν έχουν χρήματα, ούτε για τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και του τηλεφώνου.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία για να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας.
Εάν δεν αλλάξει η ακολουθούμενη πολιτική, μια μονιμοποίηση της φτωχοποίησης των μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων θα συνεχίζει θα υπάρχει.
Ξεκάθαρα λοιπόν πλέον, πρόκειται για θέμα δικής μας επιλογής και αναρωτιέμαι, εάν υπάρχει βούληση για να γίνει κάτι τέτοιο.
Όμως πολύ φοβάμαι, ότι μέχρι τότε δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο, στην αγαπημένη μας πατρίδα…