Τα πράγματα, ΔΕΝ αλλάζουν ...
χωρίς κόπο και χωρίς θυσίες...
Δυστυχώς βλέπω ότι, οι συνθήκες επιβίωσης για τους περισσότερους Έλληνες είναι απολύτως οριακές.
Η κοινωνία χρειάζεται ελπίδα, όραμα και σχέδιο για ένα καλύτερο αύριο.
Κοινωνία μας είναι σε απόγνωση και αναρωτιέμαι, ποιος ή ποιοι θα μπορέσουν να διαμορφώσουν συνθήκες που θα υποστηρίξουν, για να μπορέσει η χώρα μας να ανασυνταχθεί.
Ο θυμός, η οργή και κυρίως η απουσία ελπίδας καταγράφεται σε όλα τα πρόσωπα.
Η απογοήτευση αποτελεί το κυρίαρχο αίσθημα.
Ψέμματα είναι ότι, καθημερινά "στραγγίζουν" συνεχώς ένα μισοάδειο βαρέλι και οι φορολογικές αρχές απαιτούν από τον τελευταίο ανήμπορο πολίτη, να στερηθεί και τον τελευταίο διαθέσιμο πόρο του;
Tι να περιμένει κανείς, όταν ο μισός σχεδόν πληθυσμός της χώρας έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία;
Μήπως είναι κάτι παραπάνω από σαφές, ότι, κάτι δεν πάει καλά με την κυβερνητική φορολογική πολιτική.
Είναι φανερό ότι τα όρια αντοχής της κοινωνίας, έχουν ξεπεραστεί.
Μια οικονομία, που δεν έχει κίνητρο για να παράγει, με εργαζόμενους που με το καλημέρα χάνουν το μισό τους εισόδημα σε φόρους και εισφορές, ΔΕΝ μπορεί να πάει μπροστά.
Αυτό λοιπόν, ΔΕΝ μπορεί να συνεχιστεί και η προσωπική μου άποψη είναι ότι, αυτή η πολιτική ΔΕΝ εμπνέει κανέναν και το αξιοπερίεργο είναι ότι ΔΕΝ κινητοποιούμαστε.
Κυρίες και κύριοι, "Επαναστάσεις" από τον καναπέ ΔΕΝ γίνεται.
Ίσως, χρειαστούμε αρκετά χρόνια ακόμα, για να συνέλθουμε και να βγούμε από το τούνελ που βρισκόμαστε.