Η κυβέρνηση επαίρεται για ...
τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, την επιτευχθείσα δημοσιονομική σταθερότητα και τον ευρύ δημοσιονομικό χώρο που διαμόρφωσε χάριν των φτωχότερων που επλήγησαν περισσότερο από τη μακρά κρίση.
Ο κ. Τσίπρας πασχίζει να εμφανιστεί ως εκπρόσωπος των λαϊκών στρωμάτων και συμφερόντων και έτσι να καταχωριστεί στη συνείδηση των πολιτών.
Και ύστερα από εννέα (9) χρόνια μειώσεων και θυσιών σε όλα τα επίπεδα, θυμάμαι την πρώτη αύξηση που αποφάσισε να νομοθετήσει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, που αφορά τους δημόσιους υπαλλήλους και που αποτελούσαν τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του κόμματος.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά μήπως σήμερα θα έπρεπε η κυβέρνηση να ρίξει το βάρος στο 1,5 εκατομμύριο των ανέργων του ιδιωτικού τομέα που έχασαν την δουλειά τους και όλα τα εισοδήματά τους στα εννέα χρόνια της κρίσης;
Μήπως θα έπρεπε οι κυβερνώντες να ρίξουν το βάρος στα εκατομμύρια των χαμηλοσυνταξιούχων των 700 ευρώ (ίσως και λιγότερο), που με το ζόρι τα βγάζουν πέρα;
Αναρωτήθηκαν πώς ζουν οι ανωτέρω άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια; η καρδιά τους το ξέρει.
H καρδιά τους το ξέρει, διότι οι απόμαχοι της εργασίας δούλεψαν σκληρά, έχουν δημιουργήσει και έχουν επιτύχει πολλά και πάντα με αίσθηση του μέτρου και με πατριωτικές συνειδήσεις.
Γιατί άραγε οι κυβερνώντες ξεχνούν τις ασυνέπειες του ίδιου του κράτους, στις υποχρεώσεις του και γιατί πάντοτε καλούνται οι υπόλοιποι να πληρώνουν πολύ περισσότερα για να καλυφθεί το έλλειμμα που οι ίδιοι δημιουργούν;
Πολλές φορές μιλάμε για την ασυνέπεια των πολιτών (στις οικονομικές υποχρεώσεις τους), αλλά και για όσους καθυστερούν ή δεν πληρώνουν τους φόρους, τις εισφορές.
Αλλά μήπως για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α & τους ΑΝ.ΕΛ, όλοι οι πολίτες είναι ίσοι, αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λίγο πιο ίσοι από τους υπόλοιπους;
Πάντως όσο κι αν προσπαθούν να πουλήσουν αριστερή ευαισθησία, οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και οι φόροι πάνω στους φόρους (στα συνήθη υποζύγια) θα τους διαψεύδουν και θα τους εκθέτουν.
Η καθημερινή αλαζονεία της εξουσίας και οι πρακτικές βολέματος ημετέρων θα τους στιγματίζουν.
Με άλλα λόγια, δεν τους φταίει η αντιπολίτευση και οι περισσότεροι που φωνάζουν, αλλά ο κακός τους εαυτός, η ασχετοσύνη, οι ιδεοληψίες και ο καλπασμός πάνω στο καλάμι.