Σε τρεις παράλληλους άξονες θα ...
επικεντρωθεί το αμέσως επόμενο διάστημα η στρατηγική του Μεγάρου Μαξίμου αλλά και της Κουμουνδούρου, η οποία, όπως σημειώνουν γνώστες παρατηρητές, τον τελευταίο καιρό, ενόψει της τελικής ευθείας προς τις εκλογές, ευθυγραμμίζεται πλήρως με την κυβέρνηση.
Ο ένας άξονας αφορά τη συνταγματική αναθεώρηση που ιεραρχείται ψηλά στην κυβερνητική ατζέντα – η σχετική πρόταση αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή στις αρχές Νοεμβρίου.
Πλην της ουσίας, όπως την περιέγραψε ο πρωθυπουργός, η οποία εστιάζεται στην «ενδυνάμωση των θεσμών» και την «εμβάθυνση της Δημοκρατίας», υπάρχει και ο αμιγώς πολιτικός στόχος.
Στην Ηρώδου Αττικού βλέπουν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξωθήσουν το ΚΙΝΑΛ να πάρει πιο ξεκάθαρη θέση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. – διαδικασία από την οποία θεωρούν ότι θα βγουν κερδισμένοι σε κάθε περίπτωση.
Και αυτό, γιατί αν η Χαρ. Τρικούπη αποδεχθεί το κάλεσμα Τσίπρα για «ευρύτερες συναινέσεις» –προς το παρόν το αποκλείει– τότε το Μαξίμου θεωρεί πως κάνει ένα ακόμα βήμα προς την εδραίωσή του ως ο βασικός πυλώνας του προοδευτικού μετώπου.
Αν από την άλλη το ΚΙΝΑΛ εκφράσει αντιρρήσεις, τότε το σχέδιο Μαξίμου περιλαμβάνει την περαιτέρω ταύτισή του με τη Ν.Δ. και τις «δυνάμεις της συντήρησης».
Εξ ου και ο κ. Τσίπρας «έντυσε» τις επικείμενες διαδικασίες με τον μανδύα της «ιστορικής ευκαιρίας για τις προοδευτικές δυνάμεις», τονίζοντας σε κάθε ευκαιρία το «λαϊκό πρόσημο» της επικείμενης αναθεώρησης μέσω της «ενίσχυσης της άμεσης δημοκρατίας» που θεωρείται πως θα φέρει σε δύσκολη θέση την κ. Γεννηματά.
Οι εσωκομματικοί κάβοι
Ενδεικτικό της σημασίας που δίνει ο πρωθυπουργός στο θέμα, είναι πως μετά την Πολιτική Γραμματεία, στις αρχές της εβδομάδας θα συγκληθεί και Κ.Ο. με επίκεντρο την αναθεώρηση.
Η διαδικασία ωστόσο πρέπει να περάσει και μέσα από δύσκολους εσωκομματικούς κάβους. Τα δύο ζητήματα στα οποία εντοπίζεται διχογνωμία μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αφενός ο τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και αφετέρου το ζήτημα των σχέσεων Κράτους - Εκκλησίας.
Μεγάλες εντάσεις υπήρξαν στην πρόταση για απευθείας εκλογή Προέδρου από τον λαό, στην περίπτωση που στις δύο πρώτες ψηφοφορίες δεν υπάρξει πλειοψηφία 2/3.
Μια τέτοια εκλογή του Προέδρου θα οδηγούσε σε ένα είδος «δυαρχίας», όπως σημείωσε προσφάτως και ο κ. Παυλόπουλος. Η αντίθετη άποψη, που φαίνεται να επικρατεί τελικά, προβλέπει εκλογή από τη Βουλή, με πλειοψηφία 151.
Πιο πολύπλοκο είναι το ζήτημα των σχέσεων Κράτους - Εκκλησίας. Η δεδομένη πρόθεση Τσίπρα να μην ανοίξει μέτωπο με την Ιεραρχία, δεν βρίσκει πλήρη ανταπόκριση στο κόμμα.
Πολλοί θεωρούν πως η «ρητή κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του Κράτους» αρκεί, με τη συζήτηση να εστιάζεται πλέον στο αν θα υπάρχει και η φράση για αναγνώριση της Ορθοδοξίας «ως κρατούσας θρησκείας».
Γνώστες των συζητήσεων που έχουν γίνει, λένε πως το πρόβλημα μπορεί να λυθεί ακόμα και με διαφοροποίηση κάποιων λέξεων, όπως για παράδειγμα η «κρατούσα θρησκεία» να αναφέρεται ως «πλειοψηφούσα θρησκεία».
Οσον αφορά το προοίμιο του Συντάγματος, που αναφέρει «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» μπορεί να παραμείνει, όπως λένε οι ίδιες πηγές, «για ιστορικούς λόγους».
Ψηλά στην ατζέντα είναι και το θέμα των επικείμενων «θετικών νομοθετημάτων» που θα έρθουν στη Βουλή. Στην κυβέρνηση είναι παγιωμένη η άποψη πως η «αποκατάσταση των αδικιών» θα είναι «κομβικό βήμα» για την επανασύνδεση του ΣΥΡΙΖΑ με ένα κομμάτι της κοινωνίας.
Στο πλαίσιο αυτό η ανάγνωση των δημοσκοπήσεων από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ επιμένει πως η λεγόμενη «γκρίζα ζώνη», που στην πλειονότητά της στήριξε Τσίπρα τον Σεπτέμβριο του 2015, δεν θα «περάσει εύκολα προς τη Ν.Δ.» και ως εκ τούτου μπορεί να επαναπατριστεί. Τέλος, υπάρχει και το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα».
Η προφυλάκιση Παπαντωνίου επαναφέρει τη διχοτόμηση μεταξύ «παλαιού πολιτικού συστήματος» και «νέου», όπως φάνηκε από τις αλλεπάλληλες ανακοινώσεις του Μαξίμου στις οποίες επιτίθετο συγχρόνως σε ΚΙΝΑΛ και Ν.Δ.
Η κυβέρνηση υπενθυμίζει σε κάθε τόνο πως μεταξύ των προγραμματικών της δεσμεύσεων ήταν η πάταξη της διαφθοράς, με το επόμενο θέμα που εντάσσεται στον συγκεκριμένο άξονα να είναι το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής για την υγεία.