Ζούμε στη χώρα, όπου ο ...
φτωχός όσο ικανός κι αν είναι, θα παραμείνει φτωχός, ο μορφωμένος όσα πτυχία κι αν έχει, θα συνεχίζει να είναι άνεργος, ο εργατικός όσο παραγωγικός κι αν είναι, θα εξακολουθεί να ζει μεροδούλι - μεροφάι.
Το ζητούμενο πλέον είναι, αν ως χώρα ακολουθήσουμε τον σωστό δρόμο.
Να κινητοποιηθούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να βγούμε από τον λαβύρινθο.
Όμως, ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Τα προβλήματα της χώρας είναι τεράστια.
Παρά τις διακηρύξεις τους, κυβερνητικά στελέχη με περισσή αυταρέσκεια , εκφράζονται απαξιωτικά είτε για πολιτικούς αντιπάλους, είτε για πολίτες και κοινωνικά στρώματα που τολμούν να έχουν αντιρρήσεις για την πολιτική τους.
Θεωρώ ότι είναι καιρός όλοι οι πολιτικοί μας (ακόμη και αυτοδιοικητικοί), να ασχοληθούν με φλέγοντα ζητήματα που αφορούν τον μέσο πολίτη και μάλιστα με τον πλέον άμεσο τρόπο.
Στην εποχή μας, ελάχιστοι είναι εκείνοι που κατάφεραν να αναπτύξουν ισχυρά αντισώματα και να παραμείνουν στην πολιτική σκηνή προσγειωμένοι, έχοντας πλήρη γνώση της θέσεώς τους και του σεβασμού που οφείλουν στον πολίτη.
Δυστυχώς τα παθήματα των άλλων, ΔΕΝ γίνονται μαθήματα και ίσως πολύ γρήγορα όλοι τους, διαπιστώσουν ότι οι καρέκλες της εξουσίας είναι ναρκοθετημένες...
Στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι, οι κυβερνώντες να εγκαταλείψουν τις αριστερές αγκυλώσεις τους και η Ελλάδα να γίνει ένας ελκυστικός τόπος για επενδύσεις.
Η κατάσταση είναι τέτοια που από τη μία υπάρχουν προοπτικές και από την άλλη υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι.
Στο χέρι όλων των πολιτικών μας είναι να οδηγήσουν τη χώρα προς το καλύτερο, ή προς το πολύ χειρότερο και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ’ όλα.
Οι εκκρεμότητες που απορρέουν από το 4ο άτυπο μνημόνιο είναι πολλές και καθοριστικές.
Οι αποκλίσεις από τους στόχους θεωρώ ότι θα φέρουν φορολογικά μέτρα, τα μέτρα θα φέρουν φτώχεια και πτώση της κατανάλωσης.
Προσωπικά πιστεύω ότι, ο χρόνος άρχισε να μετρά αντίστροφα, το δε φονικό σπιράλ θα συνεχίζεται...