Γιατί όχι; Και ο ...
Καραμανλής το 2007, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, πετούσε με τα Super Puma πάνω από τις φωτιές· κι όμως το γύρισε.
Γιατί να μην το γυρίσουμε κι εμείς; Με τέτοιες αναγωγές επιχειρείται να τονωθεί εσχάτως το συριζαϊκό φρόνημα.
Σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό, ο Τσίπρας τραυματίστηκε μεν, αλλά θα έχει στη διάθεσή του πολύ περισσότερο χρόνο επούλωσης – τουλάχιστον οκτώ μήνες μέχρι τον Μάιο των τριπλών εκλογών.
Έχει δε και όπλα αχρησιμοποίητα στη φαρέτρα του. Δεν έχει παίξει ακόμη το χαρτί του ανασχηματισμού. Δεν έχει ακόμη πιστωθεί την έξοδο από τα μνημόνια.
Οι συγκρίσεις του Τσίπρα με τον Καραμανλή του 2007 παραγνωρίζουν καίριες διαφορές. Ο Καραμανλής είχε ένα κόμμα που προηγείτο στα γκάλοπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται δεύτερος ήδη από τις αρχές του 2016. Μέχρι να υποστεί το κόστος της φωτιάς στην Πελοπόννησο, ο Καραμανλής διατηρούσε σχετικά ανέπαφο το προφίλ του.
Ο Τσίπρας υπολείπεται έναντι του αντιπάλου του στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία σταθερά τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Η θύελλα που ακολούθησε την καταστροφή βρήκε τον ίδιο και το κόμμα του ήδη καταβεβλημένους. Ηδη φθαρμένους.
Ο τρόπος που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί σε δεύτερο χρόνο να περιορίσει το πολιτικό κόστος δείχνει ότι έχει υπερεκτιμήσει τη δυνατότητά του να εμφανίζεται ως το «νέο». Εχει υπερεπενδύσει σε μια φαντασιακή ηλικία, που διαψεύδεται από τα δεδομένα όλων των μετρήσεων.
Η χιλιοτραγουδισμένη έξοδος δεν του αρκεί για να αλλάξει αυτά τα δεδομένα. Τα μακροοικονομικά επιτεύγματα δεν εξαργυρώνονται στην κάλπη.
Ο Τσίπρας θα χρειαστεί παροχές – διανομή γλυκαντικών στο τέλος του χρόνου. Θα χρειαστεί σκάνδαλα. Και, πάση θυσία, θα χρειαστεί να μην κόψει τις συντάξεις. Για την ακρίβεια, θα τα χρειαζόταν όλα αυτά πριν από το Μάτι. Μετά το Μάτι, τι του μένει να περισώσει;