Δεν ξέρω αν μπορεί να μας ...
ξυπνήσουν μια ημέρα τα λόγια του Τσώρτσιλ: "Ο φόβος είναι αντίδραση. Το θάρρος είναι απόφαση…"
Επίσης δεν ξέρω αν μπορούμε να πάρουμε την απόφαση για να σώσουμε εαυτούς και αλλήλους και πάνω από όλα αυτή την χώρα.
Και το γράφω αυτό, διότι έχουν περάσει πολλά χρόνια κρίσης και ενός κυνισμού που όσο πάει βαθαίνει.
Αυτό κάνει τους λίγους ρομαντικούς πολίτες, είτε να μελαγχολούν, είτε να πιστεύουν ότι το παιχνίδι είναι χαμένο.
Ο κ. Τσίπρας ήρθε τάζοντας "ελπίδα" και έφερε τη μεγαλύτερη απογοήτευση.
Ήρθε διακηρύσσοντας πως θα σχίσει τα μνημόνια και έφερε το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο και τώρα το πολυνομοσχέδιο..
Ήρθε υποσχόμενος τη 13η σύνταξη και έκοψε και τη 12η.
Ήρθε καμαρώνοντας ότι "θα βαράει τα νταούλια να χορεύουν οι αγορές", αλλά τελικά βαράει τους…Έλληνες και τον χορεύουν οι αγορές!
Ύστερα παραδέχθηκε πως… δεν τα είχε υπολογίσει καλά, ότι δεν ήξερε τι γίνεται στην πραγματικότητα, κι ότι είχε ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες!
Κυρίες και κύριοι, η χώρα έχει πάει πολύ πίσω τα τελευταία χρόνια, θεσμικά, οικονομικά, πολιτισμικά.
Για να ξαναβρεί τον δρόμο της, χρειάζεται να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και φιλοδοξίες.
Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι, το πόσο χαμηλώνει καθημερινά ο πήχης, με τον οποίο μετρούμε τις επιδόσεις των ηγετών μας, της χώρας και των εαυτών μας.