Η νοοτροπία του Έλληνα τα ...
τελευταία σαράντα χρόνια έχει αλλάξει, καθώς η ιδιοτέλεια κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Ζούμε σε μικρές και μεγάλες κοινωνίες και κάποια πράγματα γίνονται καχύποπτα και δυστυχισμένα.
Οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους, βρίσκονται σε κατάσταση δυσκολίας και ακόμη στην έκφραση των συναισθημάτων τους.
Οι περισσότεροι δρουν μόνο για το μικρό ατομικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας μάλιστα αν κάνουν και κακό στο διπλανό τους, ή στη κοινωνία γενικότερα.
Μια κοινωνία που εσωτερικά καταρρέει, που σαπίζει και πέφτει πολύ πιο εύκολα ως ώριμο φρούτο, στους παγκόσμιους δυτικούς κυβερνώντες, οι οποίοι την χειραγωγούν χωρίς δυσκολία και μάλιστα σαν μαριονέτα.
Και εμείς επί οκτώ περίπου χρόνια, πολεμάμε με σφεντόνες, απέναντι σε μυδραλιοβόλα.
Και τι είναι καλύτερο; Να αντέξουμε όσο μπορούμε ή θα παραδοθούμε και να τελειώνουμε;
Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να είχε γίνει, ώστε να μην είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο, αλλά το πιο ανησυχητικό όλων είναι το γεγονός ότι, επανεμφανίστηκαν έντονα πολιτικές που ξαναζωντανεύουν εμφανώς το παλιό μοντέλο διακυβέρνησης.
Και αναρωτιέμαι, μήπως είναι αυτό το μοντέλο το οποίο ευθύνεται απόλυτα για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας;
Μήπως είναι οι πολιτικές με ξεκάθαρη στόχευση στο χτίσιμο "κομματικού στρατού";
Μήπως, η δημιουργία "κομματικού στρατού" από βολεμένους, εξαρτημένους και προσδοκούντες στο βόλεμα, που είναι πάντα η βασική τους επιδίωξη;
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι, ΜΟΝΟ με πολιτική αλλαγή και με αξιοσύνη, θα γίνει η επανεκκίνηση σε όλα τα επίπεδα και τότε ίσως να έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία για δημιουργία.
Ναι Φίλοι μου, θα είναι η μεγάλη ευκαιρία της ζωής μας και ΜΗΝ αφήσουμε να πάει χαμένος άλλος χρόνος.