Πέρα από το γιορτινό ...
διάκοσμο που περάσαμε, υπάρχει και η σημερινή πραγματικότητα.
Η οικονομική εξαθλίωση μεγάλου αριθμού συνανθρώπων μας, με ανεργία που καλπάζει, με αισθήματα πόνου, με εθνική ταπείνωση του λαού μας που έμαθε να ζει με δανεικά.
Διαρκώς νέοι αυξανόμενοι φόροι, συνεχείς μειώσεις μισθών, συντάξεων, μεγάλη ανεργία που απογοητεύει τους νέους και τους αναγκάζει να ξενιτεύονται, ατελείωτες στρατιές εξαθλιωμένων προσφύγων που ζητούν από τη φτωχή Ελλάδα συμπαράσταση
Οπωσδήποτε η μεγαλύτερη ευθύνη βαρύνει τους πολιτικούς, αλλά αν σκεφτούμε όμως λίγο πιο ψύχραιμα, θα δούμε ότι, μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς... διότι εμείς τους βάλαμε στο τιμόνι.
Δυστυχώς είναι ο καιροσκοπισμός τους, τα μικροκομματικά συμφέροντα, το προσωπικό τους όφελος, οι επιπόλαιοι χειρισμοί και η δουλική υποταγή στα ξένα κέντρα που θέλουν με τις αποφάσεις τους να καθορίζουν τις τύχες των λαών.
Είναι αυτοί που μας οδήγησαν στο αδιέξοδο, αυτοί που έκαναν τραγικά λάθη, είναι αυτοί, οι οποίοι ΔΕΝ διαχειρίσθηκαν σωστά τα προβλήματα που παρουσιάσθηκαν, που ζητούσαν με οξύτητα επίμονα τη λύση τους.
Είναι οι πολιτικοί μας, οι οποίοι κάνουν το μαύρο άσπρο, διότι οτιδήποτε αρθρώνουν ή τολμούν να ψελλίσουν, στρέφεται εναντίον τους, αλλά και εναντίον της ψυχρής λογικής, την οποία με τόσο πάθος επικαλούνται.
Κατά τα άλλα, συντρίβουν τον κοινό νου.
Άραγε αισθάνονται καλά οι πολιτικοί μας, βλέποντας ότι εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας προσπαθούν να επιβιώσουν με τα επιδόματα;
Μήπως θα έπρεπε να ντρέπονται;
Βέβαια πολλοί απ' αυτούς θεωρούν ότι αν τους "τσουβαλιάζουμε" διαγράφουμε την πολιτική ως υπέρτατη έννοια.
Είναι τελικά έτσι;