Και εξηγούμαι από την αρχή, διότι, ο Πεισίστρατος στην Αρχαία Αθήνα, υπήρξε κατά διαστήματα τύραννος, προσπάθησε και κατάφερε να επιβάλει τυραννίδα τρεις φορές, χρησιμοποιώντας συμμάχους, όπου υπήρχαν έντονες διαμάχες εξουσίας.
Πάμε τώρα στα δικά μας...
Ίσως, κάποιοι να πίστεψαν στο "λεφτά υπάρχουν", (διότι απ΄εκεί ξεκίνησε το κακό) και οι περισσότεροι να έγιναν όμηροι της ελπίδας και του καλύτερου αύριο...
Όμως, υπάρχει κανείς που ΔΕΝ πιστεύει ότι μπορεί να ρθει ένα καλύτερο "αύριο";
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέει ο θυμόσοφος λαός μας, καθώς οι Έλληνες πολίτες πιστεύουν ότι μπορεί να έρθει ανάκαμψη με επενδύσεις και όλα, όσα ακούμε τα τελευταία χρόνια.
Προπαντός όμως ΔΕΝ πιστεύουν, (όλα τα ανωτέρω), τα δυο εκατομμύρια άνεργοι, άστεγοι, "αυτοκτονήσαντες", καδοερευνητές και άνθρωποι με απλωμένα χέρια.
Πιστεύω ότι, γίναμε όμηροι του ΘΑ κάποιας ελπίδας .
Ξεχάσαμε τους πόθους τους μεγάλους, βαδίζουμε με φως πυγολαμπίδας και αφήσαμε τις τύχες μας στους άλλους…
Ίσως, να πιστεύουμε όλοι μας, σε κάποιο θαύμα.
Ίσως, σε μια ξαφνική αφύπνιση των περισσότερων Ελλήνων.
Θέλω να πιστεύω ότι, το επόμενο διάστημα θα δούμε, σε κάθε σπίτι, σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη, Έλληνες ενωμένους, σε μια κοινή προσπάθεια.
Αναρωτιέμαι, αν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τα "σκλαβοπάζαρα", μέσα στα οποία γίνονται οι πιο μεγάλες ακούσιες η εκούσιες αγοραπωλησίες συνειδήσεων.
Πάση θυσία πρέπει να οικοδομήσουμε μια δίκαιη, ευνομούμενη κοινωνία.
Θέλω ολόψυχα, στις μέρες που έρχονται, να βρούμε έναν εξάντα (γωνιομετρικό όργανο), που θα μας οδηγήσει σωστά στο νησί των Φαιάκων.
Να ΜΗΝ μείνουμε ακυβέρνητοι ναυαγοί, που θα μας τρώνε οι Λαιστρυγόνες και οι μονόφθαλμοι στην κυριολεξία από πολιτικούς, θρησκευτικούς και λοιπούς κύκλωπες…
Κλείνοντας πιστεύω ότι, όλοι θέλουμε μια κοινωνία, (με τις δυνάμεις που διαθέτουμε), που ΔΕΝ είναι ανέφικτη, αρκεί βέβαια αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία, να γνωρίζουν τις πραγματικές αρετές αυτού του λαού και όχι μόνο τα παραμύθια.
Διότι και στα πιο ηρωικά παραμύθια, οι μεγαλύτερες επιτυχίες, βασίζονται στον μόχθο, στην επινοητικότητα, στη συλλογική προσπάθεια αμέτρητων μετριοπαθών, ανώνυμων ανθρώπων.
Αυτών που περιμένουν...αλλά και παραμένουν όμηροι της ελπίδας.