Του Ναούμ Ευαγγελόπουλου
Περπατάς και δεν ...
ακούγεται τίποτα. Το κρύο έχει σκεπάσει τα πάντα. Ομιλίες, φωνές και αυτοκίνητα. Τότε αναπολείς διάφορες στιγμές. Ακούς το βάδισμα σου, ακούς την ανάσα σου, ακούς την καρδιά σου. Καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι κάποια πράγματα γίνονται γιατί έπρεπε τελικά. Καλά η άσχημα. Αδιάφορα ή έντονα.
Είναι οι στιγμές που τελικά έρχονται αβίαστα; Είναι στιγμές που δεν μπορούσες να αποφύγεις; Είναι στιγμές που τελικά ήθελες και δεν σταμάτησες; Με δεύτερη σκέψη ξέρεις την απάντηση.
Όλα αυτά μέσα σε λίγα λεπτά.
Σε λίγο πιάνεις τον εαυτό σου να ακούει τη ησυχία. Τελικά την είχαμε υποτιμήσει την ησυχία. Μοναχική και αναξιοποίητη συνήθως αλλά ανεκτίμητη. Πρέπει να εργαστείς επάνω της για να την εκτιμήσεις ή δυστυχώς να είναι αναγκαία για σένα. Αναρωτιέσαι γιατί ενώ κάποιες φορές την είχες εσύ ζητούσες τη φασαρία, τις έντονες ομιλίες, τα φώτα και τα τραγούδια.
Οι χτύποι της καρδιάς με τους ήχους των σκέψεων
κάνουν την πιο όμορφη συγχορδία
Ενώ εσύ ακούς το τραγούδι σου, το μοναδικό, συνειδητοποιείς ότι περπατάς αλλά έχεις ακόμα δρόμο! Οπότε συνεχίζεις το ταξίδι! Ξαφνικά αντικρίζεις πράγματα που θα ορίσουν τις σκέψεις σου. Έτσι ξαφνικά, απότομα και άγαρμπα. Και εκεί το τραγούδι αλλάζει, παίζει μια μελωδία σε δικά σου άγνωστα μονοπάτια ή καλυτέρα σε μονοπάτια που «αποφάσισες» να ξεχάσεις. Αστείο δεν ακούγεται; Αποφάσισες να ξεχάσεις. Τότε συμπεραίνεις ότι ωριμάζεις.
Ώριμο δε σε κάνει η ηλικία αλλά η διαχείριση αποφάσεων.
Και εκεί ξαφνικά
Καλημέρα, Χρόνια πολλά, Καλή Χρονιά!
Χρόνια πολλά, Καλή Χρονιά!
Τότε, χωρίς απαραίτητα να το θέλεις, σκέφτεσαι τη νέα χρονιά!
Τι θέλεις; τι είχες; Γιατί το θέλεις; γιατί δεν το είχες; και αρχίζεις να διαπραγματεύεσαι..! «Κωμικοτραγικό». Διαπραγματεύεσαι τι ευχές σου σχετικά με το αν είναι υπερβολικές ή μη, λες και έχει σημασία..!
Οι ευχές πρέπει να πηγάζουν από την καρδιά.
Η λογική δεν έχει χώρο σε αυτές.
Καλή Χρονιά