Αφού έκανε (ο κ. Τσίπρας), τη βρώμικη δουλειά, αποδέχθηκε το ανήκουστο για τον Αντώνη Σαμαρά τη μεταφορά για 99 ολόκληρα χρόνια όλης της δημόσιας περιουσίας σε ένα υπερταμείο, (που διαχειρίζονται οι δανειστές μας) για να μπορέσουν να πάρουν πίσω ένα μέρος (τουλάχιστον) των χρημάτων τους.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς κατάφερε να περάσει, (χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αντίδραση από την ελληνική κοινωνία), τα πιο σκληρά μέτρα:
Α. Με νέες μειώσεις στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων αλλά και πλήρη ισοπέδωση της μεσαίας τάξης.
Β. Έφθασαν να αυξήσουν στο 25% την έμμεση φορολογία στα βασικά τρόφιμα
Γ. Έκοψαν το αφορολόγητο ακόμη και σε εισοδήματα των 5.000 ευρώ.
Ελπίζουν όπως είπαν, ότι σε έναν χρόνο, η χώρα θα βγει από τα μνημόνια και οι δανειστές θα του ελαφρύνουν το χρέος, όπως υποσχέθηκαν στον κ.Τσίπρα.
Όμως μήπως το ίδιο, δεν είχαν υποσχεθεί και στον Σαμαρά και δεν το τήρησαν;
Κυρίες και κύριοι.
Ας μην γελιόμαστε. Οι Γερμανοί δεν έχουν κανέναν λόγο να κλείσουν συμφωνία με μια κυβέρνηση που βρίσκεται υπό κατάρρευση.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, γατί την ώρα που η οικονομία δείχνει σημάδια ανάκαμψης και όπως λένε το 2017 θα είναι χρονιά επιστροφής στην ανάπτυξη, η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α - ΑΝ.ΕΛ κρατά στα χέρια της το βασικό εργαλείο επιτάχυνσης της ανάπτυξης να αποτυγχάνει;
Θεωρώ ότι, οι κυβερνώντες (ΣΥ.ΡΙΖ.Α - ΑΝ.ΕΛ), έχουν ιδεολογικές αγκυλώσεις και δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τα προφανή.
Οφείλουν, να ακούσουν από πρώτο χέρι τι εμποδίζει και τι αποθαρρύνει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.
Μπορούν άραγε να νιώσουν τη γνώση να ξεχειλίζει, να κατανοήσουν την αγάπη και την δημιουργία για παραγωγή, ότι μπορεί να κινήσει γη και ουρανό;
Άραγε έχουν καταλάβει ότι είμαστε στο μεταίχμιο της κρίσης;
Ίσως, να κάνω λάθος, αλλά μήπως τελικά είναι έτσι;