Μια νεαρή ...
πρόσφυγας από τη Συρία πλησιάζει Ελληνίδα δημοσιογράφο στον καταυλισμό και ζητάει να μάθει πού μπορεί να αγοράσει ένα κραγιόν.
Η δημοσιογράφος έκπληκτη τη ρωτάει, τι να το κάνει το κραγιόν ζώντας σ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες.
Η απάντηση είναι αφοπλιστική: «Θέλω να με δει μακιγιαρισμένη και όμορφη ο άντρας μου με το που θα φτάσω στη Γερμανία...». Η ελπίδα δεν έχει πεθάνει στην Ειδομένη, παρότι, όσο οι μέρες περνούν, οι συνθήκες χειροτερεύουν στον καταυλισμό με τις 13.000 τσακισμένες ψυχές.
Ο δυνατός Βαρδάρης, που διαδέχθηκε τη νυχτερινή βροχόπτωση, σάρωνε χθες από το πρωί τον κάμπο της Ειδομένης, αναποδογυρίζοντας σκηνές και παραπήγματα από νάιλον. Κάποιοι πάσχιζαν να στερεώσουν τα αντίσκηνα, άλλοι άναβαν φωτιές για να ζεσταθούν τα παιδιά και να μαγειρέψουν και πολλοί νεαροί κουβαλούσαν καυσόξυλα, το πλέον πολύτιμο αξεσουάρ στον λασπότοπο της Ειδομένης. Με το πέσιμο του ήλιου, το κρύο δυνάμωσε και η βραδιά προβλεπόταν δύσκολη.
Απέναντι στις παγωμένες ριπές του Βαρδάρη, μια ντουζίνα από παιδάκια, από τρία έως επτά χρόνων θα ήταν, στέκονταν τουρτουρίζοντας, με τα προσωπάκια τους στραμμένα προς τον συρμάτινο φράχτη και στα χέρια χαρτόνια που έγραφαν «δεν είμαστε τρομοκράτες, θέλουμε την ειρήνη», «ανοίξτε τα σύνορα» και κάποια μάλλον προωθημένα συνθήματα του τύπου «ενάντια στα σύνορα, ενάντια στα έθνη».
Κάποιοι νεαροί, με κοψιά βορειοευρωπαϊκή, εφοδίαζαν τα παιδιά με χαρτόνια, τους έγραφαν τα συνθήματα και τα παρέτασσαν στις ράγες για τις ανάγκες του τηλεοπτικού φακού. Ποιοι μπορεί να είναι αυτοί; Πολλά λέγονται χαμηλόφωνα στην Ειδομένη, για περίεργες ακτιβιστικές κινήσεις και πρωτοβουλίες ατόμων που δρουν εντός και στις παρυφές του καταυλισμού, ωθώντας τους απελπισμένους πρόσφυγες σε ενέργειες που μπορεί να πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
«Στο χωριό Μικρόδασας, λίγα χιλιόμετρα από τους Ευζώνους, έχουν στρατοπεδεύσει αντιεξουσιαστές από Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία, ακόμα και ΠΓΔΜ. Μένουν σε τροχόσπιτα, νοίκιασαν και ένα σπίτι και από εκεί εξορμούν στον καταυλισμό όπου δουλεύουν για να ξεσηκώσουν τους πρόσφυγες. Αυτοί λέγεται ότι ήταν που οργάνωσαν την επιχείρηση μαζικής εισβολής στην ΠΓΔΜ, πριν από λίγες μέρες, και να φυλάξει ο Θεός να μη στήσουν καμία προβοκάτσια», μας λέει καταστηματάρχης της περιοχής.
Όμως και μεταξύ των προσφύγων υπάρχουν εκείνοι που με κάθε ευκαιρία προσπαθούν να σπρώξουν τους πρόσφυγες σε δυναμικές κινητοποιήσεις καλώντας τους –ακόμη και τα μικρά παιδιά– σε αποχή από φαγητό και νερό, ακόμα και σε εξέγερση, με αίτημα το άνοιγμα των συνόρων.
Επί του παρόντος μικρή ανταπόκριση βρίσκουν τέτοιες εκκλήσεις για δυναμική διεκδίκηση του ανοίγματος των συνόρων. Ουδείς όμως μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί αύριο. Μέρα με τη μέρα η κατάσταση χειροτερεύει. Στο νοσοκομείο του Κιλκίς η παιδιατρική κλινική έχει πληρότητα 168%, η γυναικολογική δεν χωράει άλλες ασθενείς, στον καταυλισμό σπάνια θα δει κανείς παιδάκι χωρίς ρινοκαταρροή, ενώ από τις σκηνές τις νύχτες ακούγεται ένας εφιαλτικός βήχας, τον οποίο όσοι βιώνουν την καθημερινότητα στο «βασίλειο της απόγνωσης» αποκαλούν «ο βήχας της Ειδομένης».
Πάνω απ’ όλα όμως τα νεύρα τεντώνουν όσο αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι όχι μόνο δεν θα φτάσουν στον προορισμό τους για να ενωθούν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά είναι πιθανό να τους γυρίσουν πίσω, κάπου στα ενδότερα της Ελλάδας, ή, το χειρότερο, στην Τουρκία. Με αυτό τον φόβο φωλιασμένο στις καρδιές τους αρνούνταν χθες, παρά την παγωνιά, να αναζητήσουν καταφύγιο στις κλινάμαξες του ΟΣΕ που έχουν σταλεί εκεί για να φιλοξενήσουν κάποιους από αυτούς. «Προτιμώ να βλέπω τις νύχτες το φεγγάρι, παρά να κοιμηθώ στο βαγόνι και ξαφνικά τη νύχτα μια ντιζελομηχανή να με πάει πίσω», έλεγε ένας εξ αυτών.