«Η Διχόνοια που βαστάει ...
ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει“πάρ’ το” λέγοντας “και σύ”».
Με αυτούς τους στίχους ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός περιγράφει στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», τον εθνικό μας ύμνο, την διχόνοια, το μεγαλύτερο ελάττωμα της φυλής μας και μας προτρέπει να αποφεύγουμε κάθε επαφή μαζί της, διότι όπου εισχωρεί τα αποτελέσματα της είναι καταστροφικά.
Αναρωτιόμαστε, λοιπόν: Πού οφείλεται η εμφύλια διχόνοια των Ελλήνων;
Είναι αποτέλεσμα εγωιστικής τάσης;
Είναι ο υπερφίαλος εγωϊσμός και η έμφυτη ροπή μας να νομίζουμε, ότι γνωρίζουμε τα πάντα και ότι είμαστε ανώτεροι από τον διπλανό μας;
Ή μήπως, είναι προϊόν φθόνου και ζήλιας;
Η διχόνοια και η «φαγωμάρα» ανάμεσα στους Έλληνες ζει και βασιλεύει παντού, σε φορείς, οργανώσεις, σωματεία και ιδρύματα, στον τομέα της Υγείας, της Δημόσιας διοίκησης, του εργασιακού Συνδικαλισμού, της κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας και γενικά όπου μπορεί κανείς να φανταστεί!
Η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί εθνική συστράτευση που η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει συνομολογήσει καθώς μια κυβέρνηση πραγματικής Εθνικής Σωτηρίας, ευρείας συνεργασίας, των ικανοτέρων, χωρίς αποκλεισμούς, μπορεί να δώσει λυτρωτική λύση στο πρόβλημα της χώρας μας.
Ένα κοινό πλαίσιο εξόδου από την κρίση με αποφάσεις που θα λαμβάνονται και θα καθορίσουν το μέλλον των επόμενων γενεών, παραμερίζοντας τις αλληλοκαχυποψίες και την δαιμονοποίηση των αντιπάλων και τη διχόνοια .
Η χώρα κινδυνεύει να βαδίσει στα κακοτράχαλα μονοπάτια της κρίσης έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει τον χειρότερο και πιο επικίνδυνο εχθρό της: τον διχασμένο της εαυτό!
Εκείνον που τόσες φορές μετέτρεψε εθνικές κρίσεις σε εθνικές περιπέτειες...