Αρχές Οκτωβρίου, κατά την...
ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Θοδωρής Δρίτσας μεταξύ άλλων μίλησε με θερμά λόγια για τον ανθυποπλοίαρχο του Λιμενικού Κυριάκο Παπαδόπουλο, κυβερνήτη του σκάφους 602 που έχει σώσει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες πρόσφυγες στη Μυτιλήνη, ανάμεσά τους γυναίκες και μικρά παιδιά, συχνά κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες, και είχε αποκαλύψει ότι θα προταθεί για βράβευση από την Ακαδημία Αθηνών.
Την Τρίτη το απόγευμα τιμήθηκε, μεταξύ πολλών άλλων, από την Ακαδημία για την προσφορά και το έργο που έχει διατελέσει μαζί με το πλήρωμα του σκάφους του στα νερά του Αιγαίου κατά τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης.
Από τη Μυτιλήνη όμως προέρχεται και ένας άλλος ξεχωριστός άνθρωπος που τιμήθηκε μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του. Ο παπα-Στρατής, ψυχή της οργάνωσης «Αγκαλιά», είχε αφιερώσει τη ζωή του στη βοήθεια ανθρώπων που είχαν ανάγκη ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, καταγωγής. Στην τελετή παραβρέθηκαν μέλη της οικογένειάς του.
Τους δύο τιμηθέντες συνέδεαν η Μυτιλήνη και το Λιμενικό, καθώς ο κ. Παπαδόπουλος είχε γνωρίσει τον παπα-Στρατή μέσω του γιου του ο οποίος υπηρετεί σε σκάφος του Λιμενικού Σώματος που κάνει περιπολίες στον Μόλυβο.
Δεύτερο «σπίτι» του η θάλασσα
Ο 41χρονος Κυριάκος Παπαδόπουλος κατάγεται από τη Μυτιλήνη και προέρχεται από προσφυγική οικογένεια από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. Η μεγάλη του αγάπη, όπως λέει, είναι η θάλασσα που τη θεωρεί δεύτερη οικογένειά του, όπως και τα πληρώματα των σκαφών. Η... πρώτη οικογένειά του περιλαμβάνει δύο κόρες, 13 και 6 χρόνων.
Είναι απόφοιτος της Σχολής Εμποροπλοιάρχων των Οινουσών, ναυτικός πρώτα σε πλοίο του Εμπορικού Ναυτικού. Υπηρετεί τα τελευταία 16 χρόνια στο Λιμενικό Σώμα και πέρασε όλο αυτό το διάστημα στην παραμεθόριο, στο νησί της Λέσβου. Από το 2000 είναι κυβερνήτης σε σκάφος του Λιμενικού. Δεν έχει σκεφτεί τον εαυτό του σε υπηρεσία γραφείου και σημειώνει πως κάνει αυτό που ήθελε.
«Το Βήμα» συνομίλησε μαζί του λίγες ώρες πριν από τη βράβευσή του από την Ακαδημία. Οπως είπε, θεωρεί τιμή του που βραβεύεται και ότι στο πρόσωπό του ουσιαστικά επιβραβεύεται το έργο που επιτελεί το Λιμενικό Σώμα αναφορικά με την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα.
Για την ψυχολογική επιβάρυνση από τις περιπτώσεις έρευνας-διάσωσης προσφύγων που κινδυνεύουν και ασχέτως αν έχει παιδιά ή όχι, τα συναισθήματα, όπως τονίζει, είναι τα ίδια, όπως και των άλλων συναδέλφων του. Δηλαδή, συμπληρώνει, με τον ίδιο ζήλο, αγωνία και αυταπάρνηση προσπαθούν να σώσουν έστω και μία ζωή που κινδυνεύει· εάν μάλιστα αυτό επιτευχθεί, είναι επιτυχία.
Προσθέτει ότι λόγω της τριβής με αυτά τα συμβάντα σε καθημερινό επίπεδο αλλά και με την εμπειρία που έχουν αποκομίσει πλέον, έχουν καταφέρει οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές να είναι μηδενικές σε σχέση με τον αριθμό των προσφύγων και μεταναστών που διαπλέουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Όλα για τη διάσωση
Όπως υπογραμμίζει, στις οικογένειές τους ή στο φιλικό τους περιβάλλον που δεν έχει σχέση με το Λιμενικό προσπαθούν να μη μεταφέρουν τις άσχημες εικόνες που αντιμετωπίζουν στις επιχειρήσεις και προσπαθούν να τις συζητούν μεταξύ τους για να τις αποβάλλουν.
Είναι συναισθήματα, όπως λέει, που δεν μπορούν να περιγραφούν εύκολα. Οσο για την άσχημη τροπή που παίρνει μια προσπάθεια, όλα ξεπερνιούνται με τη διάσωση ενός άλλου ανθρώπου. «Έστω και αν έχουμε μια απώλεια, αν σώσουμε μια ανθρώπινη ζωή για εμάς είναι επιτυχία» λέει χαρακτηριστικά.
Τα συναισθήματα, σημειώνει, είναι δύσκολα και ιδιαίτερα όταν έχουν να διαχειριστούν περίπτωση με παιδιά που είναι αβοήθητα και το νερό είναι άγνωστο περιβάλλον για αυτά, δεν ξέρουν κολύμπι, δεν φορούν κατάλληλα σωσίβια. Όταν έχουν τέτοια γεγονότα, λέει ότι είναι ακόμη πιο δύσκολο από το να έχουν να κάνουν με ενηλίκους που κινδυνεύουν.
Στη μνήμη του, όπως τονίζει, μένει κάθε τραγικό περιστατικό. Το τελευταίο συμβάν που δεν έχει ξεπεράσει είναι το πολύνεκρο ναυάγιο της 28ης Οκτωβρίου με θύματα πολλά παιδιά και βρέφη. Αλλά από την άλλη, αυτό που του δίνει χαρά για να ξεπεράσει όσο γίνεται αυτό το περιστατικό είναι ότι είχαν περισυλλέξει από τη θάλασσα 10 παιδιά που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους και τα είχαν οι γονείς στην αγκαλιά τους εν πλω. Τα μέλη του πληρώματος προσπάθησαν να τα επαναφέρουν στη ζωή και τα κατάφεραν· αυτό θεωρεί ότι είναι μεγάλη επιτυχία.
Ενα βραβείο για τον «μπαμπα-Νουρ»
Οσοι τον γνώρισαν λένε πως ήταν σπάνιος, αναντικατάστατος, ένας καθημερινό ήρωας. Ο Ευστράτιος Δήμου, πιο γνωστός ως παπα-Στρατής, που απεβίωσε τον περασμένο Σεπτέμβριο σε ηλικία 57 χρόνων, (https://www.youtube.com/watch?v=SaKoHS21Ya4), βοηθούσε όσους είχαν ανάγκη. Μέρα και νύχτα καθημερινά, παρά το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε.
Σε μία από τις αναρτήσεις στο facebook διαβάζουμε ότι οι πρόσφυγες στη Μυτιλήνη τον αποκαλούσαν «μπαμπα-Νουρ», που σημαίνει ή «πατέρας από φως» είτε απλά «άγγελος». Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ τον αποκάλεσε «Καλό Σαμαρείτη» στο αφιέρωμά της, ενώ είχαν εκτενείς αναφορές για αυτόν σε άρθρα τους έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι.
Στα τέλη Αυγούστου άφησε ένα συγκινητικό μήνυμα στο facebook: «Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν. Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και τη συμπαράσταση που μου δείχνουν.
Επίσης, θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου, οι άνθρωποι του πολέμου, τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η "Αγκαλιά" θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά, για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι».
Λίγες ημέρες μετά άφησε την τελευταία του πνοή. Ο θάνατός του συνέπεσε με τον πνιγμό του μικρού πρόσφυγα Αϊλάν, το άψυχο σωματάκι του οποίου εκβράστηκε στα τουρκικά παράλια για να γίνει η είδηση που συγκλόνισε, συγκίνησε και κινητοποίησε την ανθρωπιά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν είναι τυχαίο που τότε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν κυκλοφορήσει σκίτσα με τον παπα-Στρατή να κρατά στην αγκαλιά του τον μικρούλη Αϊλάν στον δρόμο για τον παράδεισο.
Ανοιξε μια μεγάλη «Αγκαλιά» από το 2007
Η φιλανθρωπική δράση του ξεκίνησε το 2007 στην περιοχή της Καλλονής μέσω της ΜΚΟ «Αγκαλιά», στην οποία όπως ανακοινώθηκε την Τρίτη θα απονεμηθεί το βραβείο Ραούλ Βάλενμπεργκ του συμβουλίου της Ευρώπης για τα εξέχοντα επιτεύγματά της. Κάποιοι λένε ότι βοήθησε περίπου 10.000 ξεριζωμένους και ανέστιους πρόσφυγες και μετανάστες.
Κανείς δεν είναι σε θέση να πει τον ακριβή αριθμό. Είναι ένα στοιχείο άλλωστε που δεν τον ενδιέφερε καθώς, όπως έλεγε εκείνος, πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι. «Εχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο» έλεγε. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες».
Του έλεγαν οι δικοί του άνθρωποι να προσέχει για να ζήσει περισσότερο. Αυτός όμως είχε διαρκώς το μυαλό του πώς θα συγκεντρώσει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες. Για αυτόν δεν υπήρχαν χριστιανοί ή μουσουλμάνοι. Για αυτόν ήταν όλοι άνθρωποι με ανάγκες, δίνοντας το φωτεινότερο παράδειγμα αγάπης και αλληλεγγύης που πολλοί θυμούνται τις ημέρες των Χριστουγέννων.