Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ήταν ...
εξαίρετος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Κατάφερε με τις απίθανες ερμηνείες του και το ακαταμάχητο στυλ του να μπει στις καρδιές του ελληνικού κοινού, και να αφήσει παρακαταθήκη λαμπρές στιγμές του εμπορικού Ελληνικού Κινηματογράφου και κυρίως της κωμωδίας.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Διακοφτό και παρά τις αντιδράσεις της οικογένειάς του, σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στους δικούς του έλεγε ψέματα πως σπούδαζε ιεροδιδάσκαλος... Ξεκίνησε με κλασικό ρεπερτόριο εμφανιζόμενος στο «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη. Παρέμεινε στο Εθνικό μέχρι το 1941 και αφού την προηγούμενη χρονιά είχε πολεμήσει στο Αλβανικό μέτωπο.
Έπειτα από επιτυχημένες συνεργασίες με ελεύθερους θιάσους, επέστρεψε στο Εθνικό το 1946, όπου έμεινε μέχρι το 1950. Έπαιξε κάθε είδους θεάτρου στην καριέρα του, ξένου και ελληνικού ρεπερτορίου με την ίδια επιτυχία. Συνεργάστηκε με αξιόλογους θιάσους, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους.
Το 1961 συγκρότησε το δικό του θίασο, ανεβάζοντας σημαντικά έργα όπως το «Δεσποινίς Διευθυντής» των Γιαλαμά – Πρετεντέρη, το οποίο έγινε και κινηματογραφική επιτυχία της Φίνος Φιλμ με τον ίδιο να κλέβει την παράσταση στο ρόλο του πατέρα της Τζένης Καρέζη. Η μεγαλύτερή του στιγμή στο θέατρο ήταν το 1974 στην παράσταση «Το μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το έκανε το 1947 στην ταινία «Παιδιά της Αθήνας» Ακολούθησαν 133 ταινίες στις οποίες, άλλοτε πρωταγωνιστούσε, άλλοτε έπαιρνε δεύτερους ουσιαστικούς ρόλους, κλέβοντας πάντα την παράσταση με τις σπουδαίες ερμηνείες του.
Αν και μνημονεύεται περισσότερο για τους κωμικούς χαρακτήρες του, έχει στο ενεργητικό του δυνατούς ρόλους και σε δραματικές ταινίες με πιο χαρακτηριστικές τη «Στέλλα» του Κακογιάννη (1955), τη «Λόλα» (1964) του Ντίνου Δημόπουλου και το «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984) του Θόδωρου Αγγελόπουλου, που ήταν και η τελευταία του ταινία.
Διακρίθηκε στον ρόλο του πατέρα στις κωμωδίες, ωστόσο ερμήνευσε πολλούς διαφορετικούς ρόλους μεταξύ τους, χρωματίζοντάς τους με έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο. Δυνατό βλέμμα, θαυμαστή αρμονία ύφους, χειρονομιών και κοφτερής ατάκας. Γκρινιάρης, φωνακλάς, ραδιούργος, αλλά και αφελής, καλοκάγαθος και τρυφερός.
Στη Φίνος Φιλμ γύρισε 31 ταινίες με ισάριθμες επιτυχίες. Εκτός από τις προαναφερθείσες, ξεχωρίζουν οι ερμηνείες του στις ταινίες «Μία Τρελλή, Τρελλή Οικογένεια» (1965), «Τζένη Τζένη» (1966), «Γαμπρός από το Λονδίνο» (1967), «Φωνάζει ο Κλέφτης» (1967), και «Κάτι Κουρασμένα Παληκάρια» (1967). Πρωταγωνίστησε και στην τελευταία ταινία της ΦΦ «Ο Κυρ Γιώργης Εκπαιδεύεται» (1977), σε μία μεταφορά του ρόλου του από την τηλεοπτική σειρά Λούνα Παρκ, μέσα από την οποία λατρεύτηκε κυριολεκτικά από το ελληνικό κοινό.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, πέρα από λαμπρός ηθοποιός, ήταν και βαθιά καλός άνθρωπος, βοηθώντας σε κάθε ευκαιρία συνανθρώπους του και συναδέλφους του, κάνοντας αμέτρητες αγαθοεργίες. Όλοι είχαν να πουν ένα καλό λόγο για τον «Νιόνιο» μεγάλο καλλιτέχνη και άνθρωπο.
Αν και το γυναικείο φύλο ήταν η αδυναμία του, ωστόσο δεν παντρεύτηκε ποτέ. Στη γενέτειρά του, στο Διακοφτό έχει τοποθετηθεί προτομή προς τιμήν του. Το 1968 βραβεύτηκε από την Ένωση Κριτικών για την ερμηνεία του στην ταινία «Το Κανόνι και το Αηδόνι».