Του Δημήτρη Πάππα
"Την Κυριακή κλειδώνουμε...
τους γέρους στο σπίτι".
Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι της μόδας, φαινόμενο που με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διογκώνεται, να αναπαράγονται παρόμοια συνθήματα που αναφέρονται στις προτιμήσεις των ηλικιωμένων ψηφοφόρων στην κάλπη, οι οποίες φυσιολογικά είναι πιο συντηρητικής λογικής από αυτές των νεοτέρων.
Ένα χαρακτηριστικό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι ότι κάθε πολίτης που έχει δικαίωμα ψήφου έχει την ίδια δύναμη με τους υπόλοιπους, ανεξάρτητα αν είναι ηλικίας 18, 78 ή 108 ετών.
Αλήθεια, γιατί από τους υπερμάχους του "λέμε στοπ στον παππού πριν την κάλπη" ένας ηλικιωμένος ψηφοφόρος να θεωρείται "κολλημένος με τα παλιά διεφθαρμένα κόμματα" και όχι "έμπειρος και σοφός με το πέρασμα των χρόνων";
Και βέβαια, από την άλλη πλευρά, γιατί ο νέος να θεωρείται "ενθουσιώδης και με καινούριες ιδέες" και όχι "άπειρος και εύκολα παρασυρόμενος";
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι a la carte. Όπως κάποιος μπορεί να θεωρεί ως "πηγή δεινών" τον "κολλημένο μπάρμπα", άλλος μπορεί να θεωρεί τον "πρεζάκια", τον "γύφτο με τα οκτώ παιδιά", την "εξώλης και προώλης γειτόνισσα με το εξώγαμο", το "χαζούλη που πουλάει λαχεία", τον "emo που κάθεται στην πλατεία".
Όσοι, τάχα από ευαισθησία για την ορθή έκφραση του λαϊκού αισθήματος στην κάλπη, τάσσονται κατά της ψήφου των ηλικιωμένων θα πρέπει να κατανοήσουν πως η άποψή αυτή απέχει πάρα πολύ από το να χαρακτηριστεί δημοκρατική.
Για να κάνουμε καλύτερο το αύριο στην πατρίδα μας απαιτείται διάλογος και όχι αποκλεισμοί. Ας το κατανοήσουμε.
Καλή ψήφο!
Υ.Γ.: Ευτυχώς που δεν υπάρχουν άτομα που να εναντιώνονται στην ψήφο των γενειοφόρων, παχουλών, με αγάπη στα ζυμαρικά, γιατί αλλιώς θα έτρωγα "πόρτα" στο εκλογικό κέντρο!