Μόλις γύρισα από έναν ...
μικρό περίπατο στους δρόμους της Κατερίνης, και μπαίνοντας στο γραφείο μου ένιωσα την ανάγκη να εξωτερικεύσω την απογοήτευσή μου και τη θλίψη μου.
Κοίταζα παντού και έβλεπα μαγαζιά, να έχουν κλείσει το ένα δίπλα στο άλλο, λουκέτα, κατεβασμένα ρολά, σκονισμένες τζαμαρίες.
Και όσα πάλι δεν ήταν άδεια, ήταν άδεια από πελάτες, περιμένοντας και αυτά με μαθηματική ακρίβεια το αργό βασανιστικό τέλος, το έβλεπες ξεκάθαρα στα απεγνωσμένα μάτια των ιδιοκτητών.
Ας μην κρυβόμαστε, ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, αυτά τα μικρομάγαζα ήταν η ραχοκοκκαλιά της οικονομίας μας, ήταν αυτά που ανέθρεψαν γενιές Ελλήνων και σήμερα είναι βυθισμένα στην ύφεση, πληγωμένα από την οικονομική κρίση.
Και σε όλη την πόλη να έχουν ξεπεταχτεί σαν τα μανιτάρια δεκάδες καφετέριες, οι οποίες είναι φίσκα, λες και το πιο πολύτιμο αγαθό σε αυτήν την χώρα είναι ο φραπές ή καλύτερα ο καπουτσίνο.
Περνάς τα πρωινά και βλέπεις να κατακλύζονται από 20ρηδες και 30ρηδες και απορείς ποιος δουλεύει σε αυτήν την πόλη.
Πραγματικά αυτή η εικόνα είναι αποκρουστική και επιτέλους πρέπει να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Για να έρθει η ανάπτυξη, πρέπει να αρχίσουμε πάλι να παράγουμε, για να μειωθεί δραστικά η ανεργία.
Και το πιο σημαντικό είναι πως πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που θα μας ξεβολέψει και θα μας κάνει και πάλι παραγωγικούς και όχι τους παρτάκηδες που τα έχουν βρει όλα έτοιμα.
Και κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω και ας κλείσω με μια ευχή… Ας αρχίσουμε καλύτερα να ασχολούμαστε σοβαρά με τα προβλήματά μας και παράλληλα ας προσευχόμαστε να είναι πάντα παχιά και καλοθρεμμένη η κατσίκα του γείτονα.