Τελικά ο δρόμος άνοιξε. Και η ...
συμφωνία είναι πλέον κάτι που όχι απλώς διαφαίνεται, αλλά προσδοκάται βάσιμα ότι θα έχει ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα. Αλλά όσο κι ΑΝ η συγκεκριμένη εξέλιξη διαλύει τους εύλογους φόβους για τις ολέθριες συνέπειες μιας πιθανής διαπραγματευτικής αποτυχίας, εκείνο που δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει είναι ότι τα δύσκολα είναι μπροστά. Και είναι δύο αλλά ιδιαίτερα σοβαρές.
Δυσκολία πρώτη η ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης και η υπογραφή της χωρίς να χρειαστεί να προστεθούν και άλλα σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα σαν αυτά που ήδη περιλαμβάνει και θίγουν ακόμη κι εκείνους που υποτίθεται ότι δεν θα θίγονταν.
Δυσκολία δεύτερη η έγκριση της συμφωνίας από τη Βουλή χωρίς να υπάρξουν εκ μέρους των βουλευτών των δύο κυβερνητικών κομμάτων αντιδράσεις οι οποίες θα ήταν δυνατό να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη δεδηλωμένη στήριξη του Κοινοβουλίου, έτσι ώστε να μη διαταραχθεί η κυβερνητική σταθερότητα.
Αν και κατά πόσο θα καταστεί δυνατό να ξεπεραστούν αυτοί οι δύο σκόπελοι θα το γνωρίζουμε λογικά μέσα στο επόμενο δεκαήμερο, αλλά επειδή η σχέση μας με τους εταίρους και δανειστές δεν πρόκειται να διακοπεί στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον, καλό θα είναι ν' αντιληφθεί η κυβέρνηση ότι εκείνο που πλέον οφείλει προς τον ελληνικό λαό είναι η απόλυτη αλήθεια για την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα.
Επί πέντε χρόνια ο ελληνικός λαός υπομένει σκληρές θυσίες ελπίζοντας να ξανακερδίσει τη θέση του μέσα στην Ευρώπη. Οπως είναι προφανές οι θυσίες θα συνεχιστούν. Και οι κυβερνώντες επωμίζονται την ιστορική ευθύνη ν' αποδείξουν με τους σχεδιασμούς και τις πρωτοβουλίες τους ότι έχουν επίγνωση της πραγματικότητας.