Μερικά μόνο ...
εικοσιτετράωρα μας χωρίζουν από τη 18η Ιουνίου που φέρεται πλέον ως ημερομηνία - ορόσημο για τη διαπραγματευτική διαδικασία και περίπου ένα δεκαπενθήμερο από το τέλος του μήνα και τη λήξη της τετράμηνης παράτασης ισχύος της μνημονιακής συμφωνίας.
Η ψυχρή στάθμιση των δεδομένων οδηγεί αναπόφευκτα στη διαπίστωση ότι ΑΝ κάτι δεν αλλάξει μέσα στις επόμενες μέρες τίποτα δεν μπορεί ν' αποκλείσει την πρόσκρουση της χώρας στα βράχια της χρεοκοπίας.
Αλλά αυτό ούτε μπορεί ούτε και πρέπει να συμβεί. Και είναι προφανές γιατί. Η ενδεχόμενη διαπραγματευτική αποτυχία θα ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή, που θα χρειαστούν δεκαετίες για να καταφέρει, αν καταφέρει ποτέ, να επουλώσει η χώρα τις πληγές της και να ξανασταθεί όρθια.
Άρα είναι η ώρα της ευθύνης, την οποία οφείλουν να επιδείξουν όσοι επιδίωξαν να τους ανατεθεί με τη λαϊκή ψήφο η διαχείριση του παρόντος και του μέλλοντος της χώρας. Ο λαός τους εμπιστεύθηκε και τους έδωσε την αναγκαία κοινοβουλευτική στήριξη. Και την εμπιστοσύνη αυτή οφείλουν να την τιμήσουν. Εδώ και τώρα. Σήμερα. Γιατί είτε το θέλουν, είτε όχι, δεν υπάρχει αύριο.
Άρα είναι η ώρα του πρωθυπουργού. Ο ελληνικός λαός τον εμπιστεύτηκε όταν τον διαβεβαίωνε ότι αμετακίνητος στόχος του είναι η επίτευξη μιας δίκαιης συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές μας που όμως δεν θα θέσει σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Αλλά ο κίνδυνος της εξόδου από το ευρώ δεν είναι πια μια πιθανή μελλοντική προοπτική αλλά μια άμεση απειλή. Και η υποχρέωση του Αλ. Τσίπρα είναι να διαλύσει με τον πειστικότερο και αποτελεσματικότερο τρόπο τον εφιάλτη που πλανάται πάνω από την ελληνική κοινωνία.